انسان اصالتاً موجودي اجتماعي است و جنبه ي اجتماعي رشد كودك پايه و اساس زندگي او را تشكيل مي دهد لازمه ي زندگي اجتماعي، آمادگي رواني، برخورداري از مهارت هاي اجتماعي، اعتماد به نفس و قدرت سازگاري اجتماعي است. بدون ترديد از نظر اجتماع، مهمترين بعد شخصيت افراد، بعد اجتماعي شخصيت ايشان مي باشد وخانواده هم اساسي ترين بستر رشد شخصيت مطلوب فرزندان مي باشد.[1]

در پرورش شخصي فرزندان پدر ومادر چگونگي رفتار آنها با فرزندانشان از اهميت فوق العاده اي برخوردار است، براي  اينكه بچه ها از رشد مطلوب اجتماعي بهره مند شوند لازم است الگوهاي رفتاري بزرگسالان بيش از هر چيز نگرش مثبت به افراد مختلف و فعاليت هاي اجتماعي در ايشان ايجاد كند و اين امر مهم مگر با رفتار مهربانانه، صميمي و دوست داشتني پدر ومادر صورت نخواهد پذيرفت.[2]

 برای اينكه رشد وتكامل اجتماعي فرزندان به صورت طبيعي و كامل شكل بگيرد. شرايط خاصي بايد در محيط خانواده حاكم شود كه به صورت خلاصه به آن پرداخته مي شود:‌

الف) احساس آرامش

ب) پرورش استعداد فرزند

ج) عدم سرزنش و عمل به وعده

د) هماهنگي عمل با گفتار

و) راهنمايي در انتخاب الگو

[1]  موسي مباشري، نقش مادر در اجتماعي فرزندان، 13/8/1389، تاريخ بازديد 1/5/1396
[2]  نوشته شده توسط جامعه شناسي عامه پسند، پنجشنبه 10/12/1391

قسمتی از پایان نامه سرکار خانم سميه قهرودي(طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها) با عنوان نقش مادر در سعادت جامـعه