راغب در کتاب مفردات می گوید:«اف در اصل به معنی هر چیز کثیف و آلوده است و به عنوان توهین نیز گفته می شود این کلمه تنها معنی اسمی ندارد، بلکه فعل نیز از او ساخته می شود. مثلا می گویند: «اففت بکذا؛ من فلان چیز را آلوده شمردم واز آن اظهار نفرت کردم»[1]

بعضی دیگر گفته اند: «اصل این کلمه از این جا گرفته شده است که هرگاه خاک یا خاکستر مختصری روی بدن یا لباس انسان می ریزد، انسان با فوت کردن آن را از خود دور می کند. صدایی که از دهان انسان در این موقع بیرون می آید چیزی است شبیه «اوف» یا «اف» و بعدا در معنی اظهار ناراحتی و تنفر مخصوصاً از چیزهای کوچک به کار رفته است.»[2]

قسمتی از پایان نامه خانم انجمنی، طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها، شاهین شهر با عنوان آموزه های تربیتی تعابیر عاطفی قرآن پیرامون خانواده

[1]. ابوالقاسم حسین بن محمد راغب اصفهانی، همان، ص79
[2]. ناصرمکارم شیرازی ودیگران، همان، ج12، صص83-84.