حضرت آیت الله حاج شیخ محمد ناصری دولت آبادی كه در دولت آباد اصفهان خدمات برجسته ای دارند و دلهای مشتاقان را به طرف حضرت صاحب الزمان ـ عجل الله تعالی فرجه الشریف ـ‌ سوق می دهند، از پدر بزرگوارشان مرحوم آیت الله حاج شیخ محمد باقر ناصری، متوفای 1407هـ‌ . نقل فرمودند كه در ایام اقامتشان در نجف اشرف، در جلسه ای كه در منزلشان برگزار بود، بر فراز منبر داستان جالبی را در رابطه با حضرت معصومه(علیها السلام) به شرح زیر بیان فرمودند:

در سال 1295 هـ‌ . در اطراف قم قحطی و خشكسالی شدیدی پدید آمد، اغنام و احشام در اثر كمبود علوفه در معرض تلف قرار گرفتند.

اهالی آن منطقه چهل نفر از افراد متدین و شایسته را انتخاب كردند و به قم فرستادند، تا در صحن مطهر حضرت معصومه(علیها السلام) به بست بنشینند،‌ تا شاید از عنایات آن كریمه‌ اهلبیت خداوند متعال باران بفرستد و منطقه را از خطر خشكسالی نجات دهد.

سه شبانه روز آن گروه چهل نفری در حرم مطهر خاتون دو سرا به بست می نشینند، شب سوم یكی از آن چهل نفر مرحوم میرزا ابوالقاسم قمی را خواب می بیند.

میرزای قمی در عالم رؤیا به او می فرماید:"چرا در اینجا به بست نشسته اید؟” او می گوید: مدتی است در محل ما باران نیامده، اغنام و احشام در معرض تلف قرار گرفته اند.

میرزا می فرمایند:"برای همین".

می گوید: بلی.

حاج شیخ عباس قمی: شبی میرزای قمی ـ‌ صاحب قوانین ـ‌ را در عالم رؤیا دیدم از محضر مقدسشان سئوال كردم: “آیا شفاعت اهل قم به دست حضرت معصومه(علیها السلام) می باشد".

با قیافه اعجاب آمیزی به طرف من نگاه كرد و فرمود: “شفاعت اهل قم با منست، شفاعتِ عالَم با حضرت معصومه(علیها السلام) می باشد".

مرحوم میرزا می فرماید: “این كه چیزی نیست، این مقدار از دست ما نیز ساخته است، هنگامی كه شما حوائج این طوری داشتید به ما مراجعه كنید، ولی هنگامی كه شفاعتِ عالَم را خواستید، در آن هنگام دست توسل به طرف این شفیعه‌ روز جزا دراز كنید".

این رؤیای صادقه مؤید است با حدیث امام صادق(علیه السلام) كه می فرماید:

“همه‌ شیعیان ما با شفاعت آن حضرت وارد بهشت می شوند".

دیده شده توسط سلیمانی(نویسنده وبلاگ) در کتاب كرامات معصوميه،ص36

يكي از فضلاي مورد اعتماد از يكي از روحانيون كه توثيقش ميكرد، نقل فرمود: كه شبي در عالم رؤيا به او گفته اند:

“حضرت بقیه الله ارواحنا فداه برای زیارت عمه مكرمه شان حضرت معصومه(ع) در حرم مطهر تشریف فرما هستند. بعد از زیارت می خواهند به منزل شما تشریف بیاورند، ولی در كتابخانه شما از كتب مخالفین فراوان است و آن حضرت این كتابها را دوست ندارند. ولذا باید این كتابها را از كتابخانه بیرون بریزید.

او می گوید: من با شتاب فراوان همه كتابهای مخالفان را از كتابخانه جدا كرده بیرون بردم.

سپس به ایشان گفته می شود: این فرشها را نیز جمع كنید، این دو تا نمد بماند اشكال ندارد، جز اینكه باید آنها را برگردانی تا نقش و نگارش ظاهر نباشد.

از این رؤیای صادقه ظاهر می شود كه برای ایجاد لیاقت دیدار، باید در تقویت محبت اهلبیت و بغض دشمنان آنان تلاش فراوان نمود، زرق وبرق دنیا را كنار گذاشت، از حرام اجتناب كرد، از حلال به ساده ترینش بسنده نمود.

دیده شده توسط سلیمانی(نویسنده وبلاگ) در کتاب كرامات معصوميه،ص36

مرحوم خلد آشیان حاج میرزا خلیل تهرانی -که در سداد و صلاح و فن عراق بود…نقل کرد که:
من در علم طب چندان درسی نخواندم و استادی ندیدم؛ همه این مهارت و بصیرت از برکت دادن یک نان بود. و آن چنان بود که در جوانی به قصد زیارت (حضرت) معصومه (علیه السلام) مشرف شدم به قم، و در آنجا، بلکه در همی جاهای دیگر، گرانی سختی بود که نان به زحمت به دست می آمد. و در آن زمان نزاع بود ما بین دولت ایران و روس، و اسراء جنگ را آورده بودند، و در بلاد متفرق کرده بودند؛ از زن مرد و صغیر و کبیر. و من در یکی از حجرات دارالشفا - که عمارتی است در زیر مدرسه متصل به صحن شریف و در او حجرات است که غربا و مترددین منزل می کنند - منزل کرده بودم. روزی به بازار رفتم، و رنج فراوانی کشیدم تا نانی به دست آوردم و قصد منزل کردم. در بین راه به زنی از سرای نصاری رسیدم که طفلی در بغل گرفته بود و از گرسنگی رخسارش زرد شده بود چون مرا دید گفت: شما مسلمانان رحم ندارید، که خلق را اسیر می کنید و گرسنه نگاه می دارید.
پس بر او رقت کردم، و آن نان را به او دادم و از او گذشتم. روزی چیزی نخورده، شب نیز چیزی نداشتم. تنها در منزل نشسته بودم. ناگاه مردی داخل حجره شد و گفت: بی بی مرا دردی رسیده که بی طاقت شده (و نام آن بیماری را برد) اگر طبیبی سراغ داری که علاجش را بپرسم. بر زبانم جاری شد که فلان چیز خوب است. گمان کرد که من طبیبم. رفت و نام دارو را گفت. پس بیمار آن را ساخت و خورد؛ فوراً بهبودیافت. ساعتی نکشید که همان مرد آمد با یک مجموعه که در آن الوان اطعمه بود، با یکصد اشرفی، و معذرت و تشکر بسیار. فردا آن قضیه درد و دوای فوری خود را برای آشنایان نقل کرد، که چنین طبیب و مداوا ندیده بودم، و بعضی (9) از ایشان به پاره ای امراض مبتلا بود؛ جویای منزل من شد و پرسید. به همان نحو از مفردات بدون معرفت به اصل مزاج و طبیعت آن دوا چیزی گفتم. رفت و خورد و شفا یافت.
خبر منتشر شد. بر من هجوم آوردند. به همان نحو چیزی می گفتم و خوب می شدند. به تدریج سود زیادی به دستم آمد.
پس تحفه طبی حکیم مومن را پیدا کردم، و مراجعه کردم که لا محاله  اسامی مفردات و امزجه آنها را یاد گیرم. چندی در آنجا ماندم. آنگاه برگشتم به طهران و به مراجعه کتب مشغول شدم. در اندک وقتی معروف و مشهور شدم و نامم در اسامی استادان ثبت شد. و همه آن از اثر ایثار آن قرص نان و عنايات حضرت معصومه سلام الله عليها بود.

دیده شده توسط سلیمانی(نویسنده وبلاگ) در کتاب كرامات معصوميه،ص35-36

سالروز رحلت عالم مجاهد و اندیشمند فرزانه آیت‏ اللَّه “سید عبدالرضا حسینی شهرستانی”

(1376 ش)

آیت ‏اللَّه حاج سیدعبدالرضا حسینی شهرستانی در سال 1299 ش (1339 ق) در شهر مقدس کربلا به دنیا آمد. وی پس از طی تحصیلات مقدماتی و سطوح حوزه، درس خارج خود را در محضر آیات عظام: سید محمد هادی میلانی، میرزا مهدی شیرازی، سیدعبدالحسین حجت و شیخ مرتضی آشتیانی سپری کرد و مدارج ترقی علمی را پیمود. آیت‏ اللَّه شهرستانی علاوه بر تحصیل و تدریس، به اقامه جماعت در صحن حسینی (علیه السلام) و پاسخگویی به مسائل دینی می‏پرداخت و راهنمایی و ارشاد مردم را سرلوحه فعالیت‏های خویش قرار می‏داد. وی در برابر نفوذ و تبلیغات فکری و سیاسی و ایجاد شبهات دینی از سوی حزب کمونیست و چپ‏گرایان عراق، ایستادگی می‏کرد و به منظور استحکام بنیان‏های فکری جوانان، با همکاری جمعی از اندیشمندان شیعه مجله پاسخ به مسائل دینی را منتشر نمود. او در آن مجله با کمک دیگر اندیشمندان، به صدها پرسش فکری و اعتقادی جامعه پاسخ می‏داد و حوزه خوانندگان خود را به فراسوی مرزهای عراق گسترانید. دامنه نفوذ این مجله، رژیم بعث را به واکنش واداشت. از این رو پس از آزار فراوان و حبس فرزندش، او را از عراق بیرون کردند. از آن‏ پس در سال 1350 ش به مشهد هجرت کرد و به امور دینی و مذهبی پرداخت. ایشان مؤسسات خیریه و عام ‏المنفعه متعددی را تأسیس کرد و کتب گوناگونی را به رشته تحریر درآورد که المهدی الموعود، حاشیه بر قوانین، حاشیه بر معالم، نوروز در اسلام و… از آن جمله است. سرانجام آن عالم بزرگوار و خادم دین در 11 مرداد 1376 ش برابر با 27 ربیع الاول 1418 ق 77 سالگی در مشهد رحلت کرد و در صحن آزادی حرم امام رضا (علیه السلام) به خاک سپرده شد.

منبع:راسخون

سالروز انتقال امام خميني(ره) از پادگان عشرت آباد به داووديه

(1342ش)

با دستگيري حضرت امام خميني(ره) و سركوب قيام پانزده خرداد 1342، امام را در ابتدا به باشگاه افسران بردند اما ساعاتي بعد به پادگان قصر و در چهارم تيرماه 42 به پادگان عشرت‏آباد منتقل نمودند. پس از مدتي و برقراري آرامش ظاهري، براي آنكه بهانه در زندان ماندن امام از مردم گرفته شود و خشم‏ها فروكش كند و نيز امكان حضور دائمي امام در جامعه سلب گردد، رژيم پهلوي تصميم گرفت با انتقال امام از زندان، ضمن در حصر گذاشتن ايشان در محلي تحت اختيار ساواك، آن حضرت را دور از دسترس مردم قرار دهد. بر اين اساس، رييس ساواك به ديدار آن حضرت رفت و ضمن اعلام خبر آزادي ايشان، از امام خواست تا در سياست دخالت نكنند. پاسخ امام كوتاه و گويا بود. ايشان فرمودند: “ما در سياستي كه شما ]به عنوان نيرنگ و دروغ و تزوير [معنا مي‏كنيد، از اول دخالت نداشته‏ايم.” در هر حال، در يازدهم مرداد 1342، حضرت امام پس از حدود 57 روز زندان، به منزلي در داووديه تهران منتقل شدند. اگرچه قصد رژيم از انجام اين عمل، كنترل بيشتر بر روي امام در نقطه‏اي خارج از زندان بود، اما مردم بلافاصله پس از اطلاع، بدون ترس و واهمه از تعقيب و دستگيري ماموران ساواك، سيل آسا روانه منزل امام شدند. يك روز پس از انتقال امام به داووديه، روزنامه‏هاي كشور خبري را به دستور ساواك منتشر كردند تا در نظر مردم چنين وانمود كنند كه انتقال امام از زندان به محل جديد، به دليل تفاهمي بوده كه ميان ايشان و مقامات انتظامي به وجود آمده است. اما اين توطئه به زودي با انتشار اعلاميه‏هايي توسط مراجع و علما افشا گرديد و بطلان آن آشكار شد. حضرت امام خميني(ره) تا فروردين سال بعد به مدت هشت ماه در اين منزل سكونت داشتند و در 18 فروردين 1343 آزاد شدند. حوادث بعدي سرانجام به نحوي به وقوع پيوست كه زمينه‏هاي اعتراض شديد آن حضرت به كاپيتولاسيون را در آبان 1343 به وجود آورد و در نهايت، رژيم براي اينكه امام به كلي از كشور به دور باشد، ايشان را در 13 آبان 1343 به تركيه تبعيد كرد.

منبع: راسخون

سالروز لشكركشي رژيم بعثي عراق به كشور كويت و اشغال كامل آن

(1369 ش)

در يازدهم مرداد ماه 1369 ش برابر با دوم اوت 1990 م، عراق در يك يورش وسيع و ظرف چند ساعت، كشور كويت را به اشغال خود درآورد و پس از چندي اعلام كرد كه كويت استان نوزدهم عراق است. به اين ترتيب، نطفه يكي از مهم‏ترين رخدادهاي تعيين كننده و تاثيرگذار در منطقه خاورميانه در چند دهه اخير بسته شد. پس از مدتي، با استمداد كويت از دولت‏ها و مجامع جهاني، گروه متحد غرب به رهبري آمريكا، عمليات وسيعي را در 26 دي ماه سال 1369 عليه رژيم عراق انجام داده و پس از خارج ساختن كويت از دست عراق، اين كشور را آماج حملات خود قرار داده و خسارات فراواني به ويژه به مردم محروم عراق وارد آوردند. از آن پس تحريم‏هاي همه جانبه از طرف مجامع جهاني و قدرت‏هاي بزرگ عليه عراق آغاز شد و برعقب‏ ماندگي و فقر اين كشور افزود. اين تحريم‏ها تا سقوط رژيم صدام در سال 1382 ادامه يافت.

منبع: راسخون

سالروز تنفيذ حكم رياست جمهوري شهيد ” رجايي” (1360 ش)

پس از عزل بني‏ صدر از مسند رياست جمهوري كه قبل از آن، حضرت امام، وي را از فرماندهي كل قوا بركنار كرده بودند، كشور در حالي مهياي دومين انتخابات رياست جمهوري گرديد كه اثر تلخي اين حادثه كه در نخستين سال‏هاي پيروزي براي نظام نوپاي اسلام روي داد در كام دوستان و ياران انقلاب و ملت شريف و انقلابي ايران باقي مانده بود. در اين ميان دومين انتخابات رياست جمهوري، زمينه‏اي فراهم آورد تا لياقت، كارداني و تعهد شهيد رجايي پس از آن دوران تلخِ حاكميت نفاق و ليبراليزم بر كشور، بيش از پيش آشكار گردد. با اصرار و تاكيد جناح‏هاي خط امام و معتقدان به ولايت، شهيد رجايي در اين انتخابات شركت نمود و با راي قاطع و خيره‏كننده مردم شريف ايران كه نشانه محبوبيت وي به رغم دوران محدودِ نخست وزيريش بود، دومين رييس جمهوري اسلامي ايران گرديد. شيريني خاطره مراسم تحليف و تنفيذ حكم او در حضور حضرت امام در يازدهم مرداد سال 1360 كه به هنگام دريافت حكم رياست جمهوري، در برابر مرشد و مراد خود، زانو به زمين زد، هيچ گاه از ذهن ملت شريف ايران محو نخواهد شد. شهيد رجايي در دوران كوتاه 29 روزه رياست جمهوري خود كه شهيد باهنر را به عنوان نخست‏وزير به مجلس معرفي و پس از تصويب مجلس در كنار خود داشت، با تشكيل كابينه‏اي انقلابي و جوان، در صدد برآمد مشكلات ناشي از شرايط جنگي، بحران‏هاي اقتصادي، اشتغال، تورم و… كه بيشتر آنها به دليل مصروف شدن وقت مسؤولان در اختلاف با بني‏صدر لاينحل مانده بود را مرتفع نمايند ولي شهادت او در هشتم شهريور همان سال، ملت ايران را از وجود اين شخصيت گرانقدر محروم ساخت و شهيد رجايي را به آرزوي ديرين خود رساند.

منبع: راسخون