انَّ اللهَ تعالی یأمُرُکَ أن تُعَلِّمَهُ جَمیعَ ما عَلَّمَکَ و تَستَحفِظَهُ جَمیعَ ما حَفَّظکَ و استَودَعَکَ فَانَّهُ الأمینُ المؤتَمَنُ1

هر پیامبری از پیامبران الهی که اجل خود را نزدیک می دید با فرمان الهی ودایع الهی را به وصی خود منتقل می نمود و آنها را تحویل حجت بعد از خود می داد و این خود از علایم و نشانه های قطعی وصایت و خلافت کسی است که ودایع به او سپرده شده است.

در حجه البلاغ، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نیز بعد از مراسم حج در آخرین روزی که در مکه بودند به امر خداوند تمام میراث پیامبران گذشته را به ا امیر المومنین علیه السلام تحویل دادند و این میراث بعد از امیر المومنین علیه السلام به امام حسن علیه السلام و سپس به امام حسین علیه السلام و اکنون نزد امام زمان عجل الله تعالی فرجه است.

میراث پیامبران علیهم السلام مواردی مانندپیراهن حضرت یوسف علیه السلام ، عصای حضرت موسی علیه السلام، انگشتر حضرت سلیمان علیه السلام و اسلحه و صندوق و از همه مهم تر علم و حکمت الهی ،اسم اعظم و آثار و دانش پیامبران است که به طور کامل تحویل امیر المومنین علیه السلام شد.

سلمان فارسی می گوید : روزی امیر المومنین علیه السلام در گوش من کلمه ای را تلفظ فرمودند که تمام علوم گذشته و آینده و علم بلایا و منایا به من منتقل شد به وجد و سرور آمدم و عرض کردم بیش از این بفرمایید. فرمودند: همین مقدار بس است.

این نمونه ای از انتقال علوم الهی است.

هر یک از میراث پیامبران علیهم السلام دارای آثار خاصی است ، به عنوان مثال پیراهن حضرت یوسف علیه السلام که در زمان ظهور امام زمان علیه السلام به تن مبارک ایشان است همان پیراهنی است که حضرت ابراهیم علیه السلام با آن داخل آتش شده نسوخت و هر کس بپوشد اندازه او نیست مگر حجت زمان.

عصای حضرت موسی علیه السلام چوبی است که همیشه تر و تازه است و هر دستوری را که حجت حق به او دهد انجام می دهد و اگر با آن سخنی بگوید جواب می دهد.

وقتی امام زمان عجل الله تعالی فرجه آن را به زمین می زند هر چه در مقابلش باشد می بلعد.

اسم اعظم آن اسمی است که تخت بلقیس را در یک چشم به هم زدن ، از فاصله هزار منزلی به نزد سلیمان حاضر می کند و … .

1.بحار النوار،ج28،ص96

درسنامه ایام غدیریه،گروه پژوهش ستاد غدیریه،ص25

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم سه روز پس از غدیر به سمت مدینه حرکت کردند و منافقان که وجود پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را در مدینه مضر می دانستند تصمیم گرفتند پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم را قبل از رسیدن به مدینه به قتل برسانند تا به خیال خود امامت و خلافت را از مسیر خود منحرف سازند. به همین علت در کوههای هرشا پنهان شده و در مسیری که باید شتر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم از آنجا حرکت می کرد و مشرف به یک پرتگاه بود ترور را برنامه ریزی کردند. جبرئیل نازل شد و به پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم عرض کرد : چهارده نفر در گردنه هرشا کمین کرده اند تا شتر شما را رم دهند. عمار و حذیفه شمشیرهای خود را کشیده و دنبال آن ها می روند و منافقین فرار می کنند ، رعدو برقی زده می شود و حذیفه منافقین را می بیند و از آن پس حذیفه را منافق شناس می دانستند ولی پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم حذیفه را از نام بردن و افشای آنها منع کرد.1

1. تفسیر قم،ج1،ص174

درسنامه ایام غدیریه،گروه پژوهش ستاد غدیریه،ص 84

چندی است که متاسفانه علیرغم نظر مراجع تقلید، برخی هفتم صفر را که شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام است ، به عنوان میلاد امام کاظم علیه السلام جشن می گیرند، که مورد اعتراض مراجع نیز واقع شده است. باد دقت کرد اولاً حرمت ماه محرم و صفر(عزاداری) باید حفظ شود. ثانیاً بر فرض که در خانه حضرت زهرا سلام الله علیها  فرزندی متولد شود و در همان روز فرزند دیگری به شهادت برسد ، به طور قطع و یقین عزای شهید را مقدم می دارند.

علاوه بر آنکه در عتبات عالیات و حتی خود کاظمین هفتم صفر را به عنوان شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام عزا اعلام کرده و پارچه سیاه نصب می کنند .

اما میلاد امام کاظم علیه السلام طبق نظر شیخ کلینی و مرحوم صفا در کتاب بصائر الدرجات ، و مرحوم برقی در کتاب محاسن، بعد از ایام حج بیان شده است.

ابوبصیر چنین می گوید با امام صادق علیه السلام حج را به جا آوردیم. هنگام برگشت به مدینه در “قیطفه ابواء” خبر میلاد امام کاظم علیه السلام به ما رسید. پس میلاد امام کاظم علیه السلام در دهه سوم ذی الحجه بوده است (فاصله مکه تا مدینه حدود ده روز طی می شود و ابواء هم تقریبا وسط آن قرار دارد.و اگر امام صادق علیه السلام روز پانزدهم از مکه خارج شده باشند ، میلاد امام کاظم علیه السلام در دهه سوم ذی الحجه واقع خواهد شد.)

درسنامه ایام غدیریه،گروه پژوهش ستاد غدیریه،ص 118

حدیث ثقلین دلیل بسیار گویا و با مفهوم بر عصمت، افضلیت و هم طراز بودن اهل بیت علیهم السلام با قرآن است.پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم به طور مکرر در مکان های مختلف به بیان گوناگون، این حدیث را مطرح نمودند و بسیاری از اصحاب آن را نقل کردند و از متواترات قطعی الصدور می باشد. از آن جمله در 12 ذی الحجه در مسجد خیف در خطبه ای مطرح فرمودند. و همچنین امام باقر علیه السلام فرمودند : در منا این حدیث تکرار شده است. متن این حدیث این گونه است: یا ایها الناس اِنّی تارِکٌ فیکُمُ الثِّقْلَینِ ما اِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِما لَنْ تَضِلُوا ابداکتابَ اللهِ  وَ عِتْرَتی اَهْلَ بَیْتی  فانهما لَنْ یَفْتَرِقا حَتّی یَرِدا عَلیّ الْحَوضِ(فلا تقدموها فتهلکوا).1

ای مردم من از بین شما رحلت خواهم کرد و برای شما دو گوهر گران‌بها باقی خواهم گذاشت که اگر به آن دو چنگ بزنید ،هرگز گمراه نمی‌شوید یکی قرآن است و دیگر عترت من، اهل بیت من  و بدانید آن دو تا قیامت از هم جدا نخواهند شد تا در کنار  حوض کوثر مرا ملاقات کنند. (پس بر آنها سبقت نگیرید که هلاک خواهید شد.)

درسنامه ایام غدیریه،گروه پژوهش ستاد غدیریه،ص 21

روز دهم ذی الحجه و عید قربان و یکی از چهار عید مهم اسلامی(غدیر، فطر،جمعه و قربان) است که برای شرافت یافتن و عید بودن آن جهات مختلفی طکر شده است، مانند:

ولیمه ولادت امیرالمؤمنین علیه السلام

امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند:… حضرت ابوطالب پس از ولادت فرزند عزیزشان علی علیه السلام ولیمه ای عظیم برپا نمودند که شامل 300 شتر و 10000 گاو و گوسفند بود.حضرت ابوطالب پس از تهیه ولیمه فرمود: ای مردم هرکس می خواهد از طعام فرزندم علی علیه السلام استفاده کند، هفت بار خانه خدا را طواف کند، سپس به فرزندم علی علیه السلام سلام کند و وارد شود که خدای عزوجل علی را شرافت داده است. کار بزرگ ابوطالب باعث شد که بعد از آن یوم نحر (عید قربان)شرافت پیدا کند.1

آمادگی حضرت آدم علیه السلام جهت لقاء

جبرئیل به حضرت آدم علیه السلام امر نمود تا در ادامه اعمال حج موی سر خود را کوتاه نماید2و آماده ملاقات شود.3

حضرت ابراهیم علیه السلام و قربانی جایگزین

حضرت ابراهیم علیه السلام در نظر داشت فرزندش اسماعیل را طبق فرمان الهی قربانی کند اما خداوند او را معاف نمود. در این حال حضرت ابراهیم علیه السلام محزون شد و گفت: خدایا میخواستم با حزن و اندوه و اشک و آه به واسطه قربانی فرزندم تقرب جویم و از آن محروم شدم. خداوند متعال جبرئیل را فرستاد تا مصائب حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام را برای ابراهیم علیه السلام بخواند. جبرئیل مصائب کربلا را خواند و ابراهیم علیه السلام اشک ریخت. خداوند فرمود: ای ابراهیم این حزن و اندوه و اشک تو بر امام حسین علیه السلام جایگزین ذبح فرزندت اسماعیل شد و به تقرب و کمالات نائل شدی! و این همان معنای ذبح عظیم است.4

تجلی نور خداوند بر موسی علیه السلام

پس از مناجات چهل شبانه روزی حضرت موسی علیه السلام در کوه طور،خداوند متعال در روز عید قربان با نور خود بر او تجلی نمود و الواح تورات به ایشان اعطا شد.5

درسنامه ایام غدیریه،گروه پژوهش ستاد غدیریه،صص16-17

1.امالی طوسی، ص709

2. تفسیر قمی،ج1،ص45

3.الکافی،ج4،ص549

4. الخصال،ج1،ص58

5.تفسیر صافی،ج3،ص317

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند:ان الله تعالی اَمرَهم بِسَدِّ الابواب و استثنا منهم رسوله و انتم نفس رسول الله 1

یکی از فضایلی که به صورت قطعی و متواتر از شیعه و سنی درباره حضرت علی علیه السلام نقل شده است ماجرای سد الابواب است. مرحوم علامه مجلسی وقوع آن را در نهم ذی الحجه دانسته است.

در زمان رسول خداصلی الله علیه و آله وقتی که مسجد النبی ساخته شد عده ای از اصحاب و بنی هاشم خانه های خود را به گونه ای قرار دادند که یک درب آن به مسجد باز می شد تا بتوانند سریعتر به مسجد بیایند و گاهی هم با حالت جنابت و حیض و نفاس وارد می شدند و این امر باعث می شد تا قداست مسجد از بین برود تا اینکه در روز نهم ذی الحجه سال اول هجرت، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله امر فرمود: همه  اصحاب درب خانه های خود را که به سمت مسجد باز می شد ببندند. غیر از خانه خود و خانه علی ز که اجازه دادند باز بماند. عباس عموی پیامبر  و دیگران نزد پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم آمده و گفتند : ای رسول خدا چرا علی را داخل کرده و ما را خارج نمودی؟ پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم  فرمودند: این کار به امر خدا بوده و باید تسلیم حکم خدا باشید، این جبردیل است که از طرف خدا به من امر کرد علی را ساکن کنم و شما را خارج کنم.

حتی بعضی اصحاب تقاضا کردند که روزنه ای از منزلشان به سمت مسجد باز بگذارن که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم اجازه ندادند.

مرحوم ابن شهر آشوب این حدیث را از حدود 30 نفر از اصحاب نقل کرده است.

1.بحارالانوار/ج39/ص23

درسنامه ایام غدیریه،گروه پژوهش ستاد غدیریه،ص 11

امام صادق علیه السلام روایت می کند: «جلوی کاخ هشام بن عبدالملک بن مروان میدانی قرار داشت که در منتهای میدان جماعت کثیری دیدیم که نشسته اند، پدرم پرسید: که ایشان کیستند؟ حاجب هشام گفت: اینان قسّیسان و رهبانان نصرانی اند در این کوه عالمی دارند که داناترین علمای ایشان است و  هر سال یک مرتبه  نزد او می آیند و مسادل خود را از او سؤال می کنند و امروز برای آن جمع شده اند.

پس پدرم به نزد ایشان رفت و من نیز با او رفتم. پدرم سر خود را به جامه پیچید که او را نشناسند و با آن گروه نصاری به آن کوه بالا رفت، و چون نصاری نشستند پدرم نیز در میان ایشان نشست. و آن ترسایان معمر شده بود و از پیری، ابروهای او بر دیده اش افتاده بود. پس ابروهای خود را بر حریر زردی بر سر بست و دیده های خو را به حرکت در آورد. و به سوی حاضران نظر کرد، و چون خبر به هشام رسید که آن حضرت به دیر نصاری رفت، کسی از مخصوصان خود فرستاد که آن چه میان ایشان و آن حضرت می گذرد او را با خبر دهد. چون نظر آن عالم به پدرم افتاد گفت: تو از مایی یا از امت مرحومه؟ حضرت فرمود: بلکه از امت مرحومه ام. پرسید که : از علمای ایشان یا از جهال ایشان؟ فرمود که : از جهال ایشان نیستم؛ پس بسیار مضطرب شد و گفت: من از تو سوال کنم یا تو من سوال می کنی؟

پدرم فرمود: تو سوال کن. نصرانی گفت: ای گروه نصاری، غریب است که مردی از امت محمد بن می گوید که از من سوال کن، سزاوار است که مساله ای چند از او بپرسم،

پس گفت: ای بنده ی خدا، خبر ده مرا از ساعتی که نه از شب است و نه از روز؟

پدرم فرمود: مابین طلوع صبح است تا طلوع آفتاب.

گفت: پس از کدام ساعتها است؟

پدرم فرمود که : از ساعات بهشت است و در این ساعت بیماران ما به هوش می آیند و دردها ساکن می شود و کسی را که شب خواب نبرد، در این ساعت به خواب می رود و حق تعالی این ساعت را موجب رغبت رغبت کنندگان به سوی آخرت گردانیده و از برای عمل کنندگان برای آخرت دلیل واضحی ساخته و برای انکار کنندگان و متکبران که عمل برای آخرت نمی کنند حجتی گردانیده،

نصرانی گفت: راست گفتی، مرا خبر ده از آنچه دعوا می کنید که اهل بهشت می خورند و می آشامند و از ایشان بول و غایط جدا نمی شود، آیا در دنیا نظیر آن هست؟

حضرت فرمود:  بلی جنین در شکم مادر می خورد از آنچه مادر او می خورد و از او چیزی جدا نمی شود.

نصرانی گفت: تو نگفتی که من از علمای ایشان نیستم؟

حضرت فرمود که من گفتم: از جهال ایشان نیستم.

نصرانی گفت: مرا خبر ده از آنچه دعوا می کنید که میوه های بهشت برطرف نمی شود هرچند از آن تناول می کنند باز به حال خود هست، آیا در دنیا نظیری دارد؟

حضرت فرمود که بلی نظیر آن در دنیا چراغ است که اگر صد هزار چراغ از آن بیفروزند کم نمی شود و همیشه هست.

نصرانی گفت: از تو مساله ای سوال می کنم که نتوانی جواب گفت.

حضرت فرمود:  سوال کن؟

نصرانی گفت: مرا خبر ده از مردی که با زن خود نزدیکی کرد و آن زن به دو پسر حامله شد و هر دو در یک ساعت متولد شدند و در یک ساعت مردند و در وقت مردن یکی پنجاه سال از عمر او گذشته بود و دیگری صد و پنجاه سال زندگانی کرده بود؟

حضرت فرمود که: آن دو فرزند عٌزیز و عزر بودند که مادر ایشان در یک شب در یک ساعت حامله شد و در یک ساعت متولد شدند و سی سال با یکدیگر زندگانی کردند، پس حق تعالی عزیز را میرانید و بعد از صد سال او را زنده کرد و بیست سال دیگر با برادر خود زندگانی کرد و هر دو در یک ساعت فوت شدند.

پس آن نصرانی برخاست و گفت: از من داناتری را آورده اید که مرا رسوا کند؟! به خدا سوگند که تا این مرد در شام است دیگر من با شما سخن نخواهم گفت، هرچه خواهید از او سوال کنید.

منتهی الامال شیخ عباس قمی ،نشر مؤمنین، چاپ سپهر،اول،1379، ج2،صص223 و 224.