چهار توصیه آیت الله احمدی میانجی(ره) به طلاب و روحانیون!
چهار توصیه آیت الله احمدی میانجی(ره) به طلاب و روحانیون!
شما نوکر امام زمان هستید و وظیفه شما اخلاص در کارها و درس خواندن است. تقوای الهی را پیشه خود سازید و از هر نوع گناه دوری کنید؛ چون سعادت در تقواست و هر چه هست در تقواست. شما طلاب باید در رعایت چند چیز بسیار اهتمام داشته باشید:
اول این که خوب بخورید تا بدن تان سالم باشد و عقل سالم در بدن سالم است.
دوم؛ به مقدار حاجت بخوابید که آدم بی خواب مطالعه اش هم فایده ندارد.
سوم؛ وقت تان را هیچ وقت تلف نکنید.
چهارم؛ معصیت انجام ندهید.
خداوند هم از آن طرف به انسان باتقوا چند قول داده است. فرمود: من یتّق الله یجعل له مخرجا؛طلاق/2؛ إن تتقوا الله یجعل لکم فرقانا؛انفال/29؛
ما تقوا داشته باشیم، خیلی چیزها به آدم می دهند. دستگاه خدا بخیل نیست. نماز شب هم به شما می دهند، حال دعای کمیل خواندن به شما می دهند. باید توجه داشت که همه چیز در ترک گناه است. خدایا ما را به تقوا وادار!
هر چه که به عنوان وظیفه بر ما لازم است آن را انجام بدهیم، هوای نفسی نباشد. و اگر در کارها اخلاص داشته باشیم و با تمام وجود برای خدا کار کنیم، در وجودمان و زندگی مان نور و برکت پیدا می شود. لذا هر چه درجه تقوا بالاتر باشد، تشخیص و فرقان، بهتر و عالی تر است.
وقتی امام حسین علیه السلام به طرف کربلا حرکت می فرمود، عقلای قوم که خودشان را سیاستمدار هم می دانستند، می آمدند و از روی دلسوزی، آقا را از رفتن منع می کردند؛ مثل عبدالله بن جعفر، محمد بن حنفیه و دیگران. آن بزرگان می گفتند، آقا این جا باش طواف کن، نماز بخوان، عبادت کن! امام حسین علیه السلام فرمودند: عبادت امروز من این است که در اختیار خدا باشم.
این گونه جواب دادن تنها در شأن معصومین علیهم السلام است؛ چرا که از تقوای بسیار عالیه ای برخوردارند.
آدم گاهی خیال می کند که خیلی آدم خوبی است. گاهی خیال می کند که چون نماز شب می خواند، از خوبان است. شخصی می گوید با حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در شهر کوفه راه می رفتیم که شنیدیم شخصی با صدای بلند قرآن می خواند و طوری قرآن می خواند که مرا تکان داد. حضرت امیر علیه السلام فرمود: صاحب این صدا اهل جهنم است. بعدها همان شخص در برابر حضرت علی علیه السلام شمشیر کشید و در جنگ نهروان کُشته شد. خلاصه، خیلی مشکل است. انسان باید همیشه خودش را در پناه خدا قرار دهد و گرنه معلوم نیست عاقبتش چه می شود و این نفس انسانی، آدم را به کجا می برد. می بینی یک مقامی پیدا کرده، به پدرش اعتنا نمی کند! یک مقدار پول به دستش رسید، دیگر صله ارحام یادش رفت، دیگر خودش را بزرگ می بیند.
خدایا! ما را به نواقص روحمان، به نواقص ایمان و اعمال مان آگاه بساز و سپس ما را به اصلاح خودمان موفق بدار.
منبع: ویژه نامه اخلاقی افق پارسایی/ضمیمه هفته نامه افق حوزه/بهمن ماه1393