مصاديق بركت در قرآن و روايات
اشخاص با برکت
قرآن بعضی از پیامبران رامانند نوح، ابراهیم، اسحاق، اسماعیل، موسی و عیسی را بهره مند از برکت و پیامبر اسلام(صلّی الله علیه و ءاله) را دارای «کوثر» به معنای خیر کثیر می داند.در روایات نیز برخی افراد، با برکت معرفی شده اند.
قسمتی از پایان نامه خانم خدارحمی
مصاديق بركت در قرآن و روايات
زمان های مبارک
صبح زود
صبح زود یکی دیگر از زمان هایی است که خداوند برکت را در آن قرار داده است. پیامبر اکرم (ص ) فرمودند:
«مَن غَدَا فی طَلَبِ العِلمِ أظَلَّت عَلَيه المَلائکةُ و بُورِکَ لَه فی مَعيشَتِه و لم ينقُص مِن رِزقِه»[1]
«هر کس صبح زود در پی دانش رود، فرشتگان بر او سایه می افکنند و در زندگی اش برکت می یابد و از روزی اش کاسته نمی شود.»
در روایتی دیگر رسول اکرم(صلّی الله علیه وآله) فرمودند:
«البُکُورُ مُبَارَکٌ يَزيدُ فی جَميعِ النِّعَمِ خصوصاً فی الرِّزق»[2]
«صبح خیزی، دارای برکت است. آن، در همه ی نعمت ها، مایه افزایش است، به ویژه در روزی.»
قسمتی از پایان نامه خانم خدارحمی
[1]-محمد باقر، مجلسی، همان کتاب، ج1، ص184
[2]-همان، ج73، ص319
مصاديق بركت در قرآن و روايات
زمان های مبارک
عید قربان
یکی دیگر از زمان های مبارک در کلام امام زین العابدین (علیه السلام) عید قربان است:
«اللّهُمَ هَذا يَومٌ مُبارَکٌ ميمونٌ والمُسلِمونَ فيه مُجتَمِعونَ فی اقطارِ أرضِکَ يَشهَدُ السَّائِلُ مِنهُم وَالطّالِبُ والرّاغِبُ و الرّاهِبُ و أنتَ ناظِرٌ فی حوائِجِهم»[1]
«پروردگارا! این روز، روزی با برکت و خجسته است و مسلمانان در این روز، از اطراف زمین گرد تو آمده اند. خواهنده، جوینده، امیدوار و بیم ناک،همه حاضرند و تو، به نیازهایشان می نگری.»
قسمتی از پایان نامه خانم خدارحمی
[1]-صحیفه سجادیه، قم، نشر الهادی،1376ش، ص234
مصاديق بركت در قرآن و روايات
زمان های مبارک
ماه رمضان
ماه رمضان با همه آنچه دارد که برجسته ترین آن روزه است، در صدد کنترل انسان و مهار تمایلات نفسی و ایجاد قدرت مقابله با آن است تا بتواند انسان را به هدف غایی خود که قرب إلی اللّه است برساند.
در میان روایات، از مبارک بودن ماه رمضان بسیار یاد شده است.
پیامبر(صلّی الله علیه وآله): «شهرُ رمضان شهرُ اللهِ عز و جلَّ و هُوَ شهرً يُضَاعِفُ اللهُ فيه الحسنات و يَمحو فيه السَّيِّئَاتِ و هو شهرُ البَرَکَةِ»[1]
«ماه رمضان، ماه خداست و آن، ماهی است که خداوند در آن، حسنات را می افزاید و گناهان را پاک می کند و آن، ماه برکت است.
قسمتی از پایان نامه خانم خدارحمی
[1]-محمد باقر، مجلسی، همان کتاب، ج93، ص340
مصاديق بركت در قرآن و روايات
زمان های مبارک
شب قدر
خداوند در قرآن از شب قدر که در آن قرآن مبارک نازل شده است نیز به عنوان شبی با برکت یاد می کند و می فرماید:«إِنَّا أَنزَلنَاهُ فِی لَيلَةٍ مُبَارَکَةٍ إَنَّا کُنَّا مُنذِرِينَ»[1] و«إِنَّا أَنزَلنَاهُ فِی لَيلَةِالقَدرِ»[2]
بیشتر مفسران منظور از«ليلة مبارکة» را به دلالت آیه «شَهرُ رَمَضَانَ الَّذِی أُنزِلَ فِيهِا القُرآنِ هُدیً لِلنَّاسِ»[3] شب قدر دانسته اند.[4] اما برخی شب پانزدهم شعبان را نیز مطرح کرده اند.[5]
قسمتی از پایان نامه خانم خدارحمی
[1]- دخان (44) آیه 3
[2]- قدر (97) آیه 1
[3]- بقره (2) آیه 185
[4]- فضل بن حسن، طبرسی، همان کتاب، ج 13، ص 138 ؛ عبدالله بن عمر، بیضاوی، انوار التنزیل و اسرار التأویل، تحقیق محمد عبدالرحمن المرعشی، ج 4، بیروت، انتشارات دارالعلم، 1418 ق، ص 117
[5]- ابو جعفر محمد بن جریر، همان کتاب، ج 25، ص 139
مصاديق بركت در قرآن و روايات
مکان های مبارک
قم
قم از روزگاران پیشین، در گرایش به اسلام و پیوند های گسست ناپذیر با تشیع پیشگام بوده است. هم چنین بسیاری از شاگردان امامان از قم بوده اند. از این رو قم همواره در زبان امامان به نیکی یاد شده است. در روایتی از امام صادق (علیه السلام) شهر قم، شهری پر برکت معرفی شده است:
«سلامً اللّه علی أهلِ قُمَّ يَسقِی اللّهُ بلادهُمُ الغيثِ وَ يُنَزِّلُ اللّهُ عَلَيهِم البَرَکات»[1]
«سلام خدا بر اهل قم ! خداوند، سرزمین آنان را با باران سیراب می کند و خداوند، برکت ها را بر آنان نازل می کند.»
قسمتی از پایان نامه خانم خدارحمی
[1]-همان، ج57، ص 217
مصاديق بركت در قرآن و روايات
مکان های مبارک
کربلا
کربلا از مقدس ترین مکان های روی زمین است که در کلام ائمه (علیهم السلام) به برکت آن تصریح شده است. امام صادق (علیه السلام) می فرماید: « البَرکَةُ مِن قَبرِ الحسين بن علیٌّ (عليه السلام) عَشَرةُ اميال»[1]
« تا ده میل اطراف قبر حسین بن علی (علیه السلام)، مبارک است.»
باز در حدیثی دیگر امام صادق (علیه السلام) می فرماید: « إنَّ طينَ قبرِ الحُسينِ (عليه السلام) مِشکَةٌ مُبارَکَةٌ»[2] «خاک قبر حسین (علیه السلام) یک پاره مشک مبارک است.»
قسمتی از پایان نامه خانم خدارحمی
[1]-محمد باقر، مجلسی، بحارالأنوار،ج98، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، 1402ق، ص116
[2]-همان، ص132