انسان همیشه باید متذکرالله و به یاد خدا باشد و هیچگاه مسئولیت و بندگی خویش را در برابر پروردگار متعال فراموش نکند، زیرا هرکس خدا را فراموش کن خود را فراموش کرده و از خود بیگانه شده و در وادی غفلت سرگردان خواهد شد.1

ذکر به معنای یاد کردن، دعا و نماز آمده است. اندیشمندان اسلامی می گویند: وقتی انسان از یک واقعیتی غافل می شود و به وسیله ای از او رفع غفلت می گردد. آن وسیله را ذکر گویند که با تلقین و تقلید و القا فرق دارد.

مثلا ما به این نتیجه می رسیم که جهان را خالقی است که دارای علم،حلم،حکمت، قدرت و جامع جمیع کمالات و زیبایی ها است.

و از طرفی تشنگی خویش را در رابطه با کمال جویی و گرایش به خوبی ها و فضایل به صورت فطری درک می کنیم.سپس با اطلاعاتی که از عالم داریم، به این نتیجه می رسیم که تنها تامین کننده نیازهای نوع انسان که به او عزت، لذت ، اطمینان و نشاط می دهد، خالق هستی (الله) است. لذا بنابر نیاز درونی و فطری بر کرنش و استعانت به پیشگاهش رو نموده و گفت و گو می کنیم که: «ای خدای عزیز! تو ارحم الراحمینی، تو مالک یوم الدینی، تو هدایتگر و بی همتایی …»2

همه حالت ها و کردارها و گفتارها و همه حرکات و سکنات امام حسین علیه السلام از عصر تاسوعا تا عصر عاشورا ذکر و یاد خدا بود و پیوسته میثاق خویش را با خداوند به یاد می آورد و با خدای خویش تجدید پیمان می نمود و بر اثر این یادآوری میثاق خداوند همه نیازهای بشری و جسمی خویش را وا نهاد و حتی غذایی نخورد تا آن هنگام که جان خویش را که امانت الهی بود به او بازگرداند و تا آنگاه که زبان حضرت تر بود و یارای سخن گفتن داشت ، پیوسته به ذکر خدا مشغول بود.3

ما انسان ها گاهی در اثر مشغله های روز مره از ذکر خدا غافل می شویم و پس از مدت ها نسیان و فراموشی که بر ما عارض شده، متوجه خدا می شویم. اما اباعبدالله الحسین علیه السلام در آن لحظات دشوار لحظه ای از ذکر خدا غافل نبودند ما نیز با الگوگیری از این بزرگوار باید سعی کنیم ذهن و فکر خود را همواره به یاد خدا متوجه سازیم و لحظه ای غفلت نکنیم.

 گرد آوری شده توسط نویسنده وبلاگ

1.نقطه های آغاز اخلاق عملی،آیت الله مهدوی کنی، فرهنگ اسلامی،1380،ص67

2.خدایا چگونه شاد باشم؟، خدایی،زبیده،قم:نگاران نور،1388، ص93

3.حسین علیه السلام این گونه بود، شوشتر،جعفر، قم: آل علی علیه السلام،چاپ دوازدهم،1391،ص85