امام على عليه ‏السلام :
إن جَعَلتَ دِينَكَ تَبَعاً لدُنياكَ أهلَكتَ دينَكَ ودُنياكَ وكُنتَ في الآخرةِ مِن الخاسِرينَ، إن جَعَلتَ دُنياكَ تَبَعاً لِدينِكَ أحرَزْتَ دِينَكَ ودُنياكَ وكُنتَ في الآخرةِ مِن الفائزينَ؛
اگر دينت را تابع دنيايت كنى، دين و دنيايت، هر دو را از بين برده‏ اى و در آخرت از زيانكاران خواهى بود، اما اگر دنياى خود را تابع دينت كنى دين و دنيايت، هر دو را به دست آورده‏ اى و در آخرت از رستگاران خواهى بود.

غرر الحكم : 3750 ـ 3751

در احادیث متواتره از طریق خاصه و عامه روایت شده است که آنحضرت را برای این فاطمه نامیده اند که حقتعالی او را و شیعیان او را از آتش جهنم بریده است. منتهی الآمال ( از تالیفات حاج شیخ عباس قمی ره ) جلد 1 صفحه 159

ابن بابویه به سند معتبر از یونس بن ظیبان روایت کرده است که حضرت صادق (ع) فرموده که فاطمه (ع) را نُه نام است نزد حقتعالی : فاطمه ، صدیقه ، مبارکه ، طاهره ، زکیه ، راضیه و مرضیه و محدثه و زهرا ، پس حضرت فرمود که آیا میدانی که چیست تفسیر فاطمه ؟ یونس گفت : گفتم خبر ده مرا از معنی آن ای سید من حضرت فرمود (( فطمت من الشر )) یعنی بریده شده است از بدیها حضرت فرمود که اگر امیرالمومنین (ع) تزویج نمی نمود او را کفوی و نظیری نبود او را بر روی زمین تا روز قیامت نه آدم و نه آنها که بعد از او بودند. ( علامه مجلسی (ره) در ذیل ترجمه این حدیث فرموده که صدیقه به معنی معصومه است ، و مبارکه یعنی صاحب برکت در علم و فضل و کمالات و معجزات و اولاد کرام و طاهره یعنی پاکیزه از صفات نقص و زکیه یعنی نمو کننده در کمالات و خیرات و راضیه یعنی راضی به قضای حق تعالی و مرضیه یعنی پسندیده خدا و محدثه یعنی ملک با او سخن میگفت و زهرا یعنی نورانی به نور صوری و معنوی ) منتهی الآمال ( شیخ عباس قمی ره ) جلد 1 صفحه 159

رسول خدا (ص) خطاب به حضرت سلمان (رضی الله عنه ) فرمودند : ای سلمان هرکه فاطمه دخترم را دوست بدارد در بهشت با من است و هرکه او را دشمن بدارد جایگاهش در آتش است.ای سلمان ! محبّت فاطمه در روز قیامت در صد موضِع به انسان نفع خواهد رساند که آسان ترین آنها عبارتند از : موقع مرگ ، قبر ، میزان ، حشر ، صراط ، و حساب.پس ( بدان ای سلمان ) هرکه فاطمه دخترم از او خشنود باشد من از او خشنودم و هرکه من از او خشنود باشم خدا از او خشنود است ، و هرکه فاطمه بر او غضب کند من بر او غضبناکم و هرکه من بر او غضب کنم همانا خداوند بر او غضب کرده است.ای سلمان ! وای بر حال کسی که بر فاطمه و بر ذرّیّه او و بر شیعه او ستم کند! { صحیفه فاطمیه صفحه 24 ، ارشادالقلوب جلد 2 صفحه 294 }

رسول خدا (ص) فرمودند : اگر خداوند متعال فاطمه (س) را برای حضرت علی (ع) خلق نکرده بود ، هیچ کفو و مانندی برای علی در روی زمین یافت نمی شد چه از آدم و چه از غیر آدم. { صحیفه فاطمیه صفحه 38 ، امالی صدوق صفحه 592 }

رسول خدا (ص) فرمودند : ملعون است ، ملعون است کسی که بعد از مَن به دخترم فاطمه (س) ظلم کند و حقّ او را ( که فدک باشد ) غصب نماید و او را شهید گرداند. { صحیفه فاطمیه صفحه 48 ، وسائل الشیعه جلد 11 صفحه 518 }

حضرت فاطمه (س) فرموده اند که پدرم رسول خدا (ص) به من فرمود هرکه بر تو صلوات و درود فرستد ، خدا گناهان او را بیامُرزد و در هر کجای بهشت که مقام من باشد آن شخص به من ملحق شود.ترجمه بیت الاَحزان از تالیفات حاج شیخ عباس قمی (ره) صفحه 36

امام حسن علیه السلام کودکی است خردسال و سخنانش برای پدر شورآفرین و گرمابخش محفل نورانی اوست. امیرالمؤمنین علیه السلام از او می خواهد سخنرانی کند تا کلامش را بشنود. خانواده اش به دستور حضرت آماده گوش فرا دادن به سخنانش می شوند. حضرت خطبه را با این کلمات آغاز می کند و می فرماید: «الحمدلله الواحد بغیر تشبیه، الدائم بغیر تکوین القائم بغیر کلفة» تا بدان جا که می فرماید: امّا بعد فانّ علیّا بابٌ من دخله کان آمنا، و من خرج منه کان کافرا اقول قولی هذا و استغفر اللّه العظیم لی و لکم؛(1) علی علیه السلام دری است که هر کس داخل آن گردد، ایمنی خواهد یافت و آن کس که از آن خارج گردد، کافر گردد. این سخن را می گویم و برای خود و شما از خدای بزرگ آمرزش می خواهم.» در این هنگام امام علی علیه السلام به پا خاست و بین دو چشم او را بوسید و فرمود: «ذریّة بعضها من بعض و اللّه سمیعٌ علیم؛(2) فرزندان و دودمانی که (از نظر پاکی و تقوا و فضیلت) بعضی از بعض دیگر گرفته شده اند و خداوند شنوای داناست.»

1-بحار الانوار، ج 43، ص 350.

2-آل عمران/ 34

چه روزها که به راهت نشسته ام بی تو 

به زیر بار غمت دل شکسته ام بی تو

چه عشق ها که به جانم چو ماه تابیدند

ولیبه غیر تو من دل نبسته ام بی تو

چه صبحدم که به یادت دعاکنان گفتم

به رغم عهد کسان عهد بسته ام بی تو

دلم رمیده ز خلق است و روزگارم تلخ

ز هر چه غیر وجودت گسسته ام بی تو

ز عشق روی تو داغی نشسته بر جانم

بیا که دیگر از این داغ خسته ام بی تو

24 فروردین روز جهانی فضانوردی

قرآن کریم اولین کتابی است که برای اولین بار به جو زمین اشاره کرده و بیان فرموده است که سفر به فضا برای انس و جن با شرایط خاصی امکان پذیر است؛ مثلاً در آیه ی سی و سوم سوره ی الرحمن می فرماید: یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَن تَنفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانفُذُوا لَا تَنفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ

دانشمندان با تلاش های فراوان توانستند شرایط و امکانات صعود به فضا را فراهم و آماده کنند. اما مهم ترین مشکل آن ها، کمبود اکسیژن در طبقات بالای فضا بود.

آنها در آغاز ورود به فضا به این مسئله توجهی نداشتند اما کم کم متوجه شدند که تعداد زیادی از فضانوردان با مشکلات کمبود اکسیژن رو به رو شده اند؛ مثلا احساس خفگی داشتند و فشار زیاد بر بدن آنها، باعث خونریزی های شدیدی در آنها می شد به طوری که از گوش و بینی و چشم ها و هر زخم کوچک آنها، خون جاری می شد و حتی بعضی ها تا دم مرگ پیش می رفتند و مرگ تدریجی را تجربه می کردند.

این مشکلات همه به دلیل اختلاف فشار محیط در فضاست به طوری که سینه ی این فضانوردان فشار زیادی را تحمّل می کرد و تنفس برای آن ها بسیار سخت بود و احساس تنگی شدید در قفسه سینه می کردند.

جالب تر از این نکته علمی، این است که قرآن کریم، چهارده قرن پیش، حالت کافران گمراه را به حالت این فضانوردان تشبیه کرده و در آیه ی یکصد و بیست و پنجم سوره ی انعام می فرماید: فَمَن یُرِدِ اللّهُ أَن یَهْدِیَهُ یَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلإِسْلاَمِ وَمَن یُرِدْ أَن یُضِلَّهُ یَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَیِّقًا حَرَجًا كَأَنَّمَا یَصَّعَّدُ فِی السَّمَاء گویی پذیرش اسلام و ایمان به خداوند متعال برای کافران مانند صعود به فضاست که فشار زیادی در سینه خود تحمّل می کنند و دچار مرگ تدریجی می شوند.

آسمان و زمین به هم پیوسته بودند

دانشمندان علوم تجربی بر این اعتقادند که آسمان ها و زمین در ابتدای آفرینش، به شکل یک پارچه و توده ای گازی شکل بوده اند که رفته رفته به کهکشان هایی تبدیل شده و کهکشان ها نیز کم کم دارای ستاره ها و سیاره ها شده اند، این مطلبی است که خداوند متعال در آیات نهم تا دوازدهم سوره ی فصلت به آن اشاره کرده و فرموده است:

أَئِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِی خَلَقَ الْأَرْضَ فِی یَوْمَیْنِ وَتَجْعَلُونَ لَهُ أَندَادًا ذَلِكَ رَبُّ الْعَالَمِینَ وَجَعَلَ فِیهَا رَوَاسِیَ مِن فَوْقِهَا وَبَارَكَ فِیهَا وَقَدَّرَ فِیهَا أَقْوَاتَهَا فِی أَرْبَعَةِ أَیَّامٍ سَوَاء لِّلسَّائِلِینَ ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاء وَهِیَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ اِئْتِیَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَیْنَا طَائِعِینَ فَقَضَاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ فِی یَوْمَیْنِ وَأَوْحَى فِی كُلِّ سَمَاء أَمْرَهَا وَزَیَّنَّا السَّمَاء الدُّنْیَا بِمَصَابِیحَ وَحِفْظًا ذَلِكَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ

قرآن کریم اولین کتابی است که برای اولین بار به جو زمین اشاره کرده و بیان فرموده است که سفر به فضا برای انس و جن با شرایط خاصی امکان پذیر است؛ مثلاً در آیه ی سی و سوم سوره ی الرحمن می فرماید: یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَن تَنفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانفُذُوا لَا تَنفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ

توضیح درباره ی این آیات، احتیاج به برنامه ای مفصل و طولانی دارد ولی اگر بخواهیم به طور اختصار بیان کنیم، باید بگوییم که این آیات، جزییات آفرینش و تاریخ آن را به خوبی بیان می کند و با عبارت “ثم استوی الی السماء و هی دخان “ صریحاً می فرماید که خداوند متعال پس از خلقت این جهان به آسمان پرداخت در حالی که گازی شکل بود.

قرآن کریم در آیه سی ام سوره ی انبیاء نیز در این باره چنین می فرماید: أَوَلَمْ یَرَ الَّذِینَ كَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ كَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاء كُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ أَفَلَا یُۆْمِنُونَ

با توجه به این آیه، روشنن می شود که آسمان ها و زمین در ابتدای خلقت، یک پارچه و به هم پیوسته بوده اند، سپس خداوند متعال به قدرت بی نهایت خود، آنها را از هم جدا کرده آب را بر روی کره زمین نازل فرموده است تا شرایط حیات و زندگی در آن مهیا گردد و این یکی از نشانه های عظمت خداوند متعال است.

دانشمندان علم افلاک و ستاره شناسی، با مطالعه ی پوشش احاطه کننده ی زمین که همان جو زمین نامیده می شود دریافته اند که این پوشش، کمربندی شکل است که به دور زمین با سرعت بیش از هفت صد کیلومتر در ساعت می چرخد.

این چرخش باعث می شود که کره ی زمین از شهاب سنگ ها و اجرام آسمانی که با سرعت های بسیار زیاد به سمت آن می آیند و با آن برخورد می کنند، محفوظ بماند. در واقع در هر لحظه، بارانی از شهاب سنگ ها سرازیر می شوند اما جوّ زمین به دلیل این چرخش و شدت اصطحکاکی که به وجود می آورد، این شهاب سنگ ها را می سوزاند و از بین می برد. البته ما در شب می توانیم آتش و سوختن این شهاب سنگ ها را که به ستاره های دنباله دار معروفند، ببینیم.

با توجه به این نکته دقیق علمی، دانشمندان هوا- فضا به فکر چاره ای بوده اند تا بتوانند موشک ها و سفینه های فضایی را به راحتی از جو زمین عبور دهند تا سرنوشتی همانند شهاب سنگ ها پیدا نکنند این دانشمندان معتقدند برای عبور موشک ها و سفینه ها از جو زمین، باید از مناطقی از جو زمین استفاده کنند که اصطلاحا به آنها درهای آسمان گفته می شود، یعنی موشک ها و سفینه های فضایی برای خروج از جو زمین باید با زاویه ی معین و در جهت و امتداد بادهای ایجاد شده از دوران جو زمین حرکت کنند تا خطر برخورد مستقیم به حداقل برسد به این ترتیب می توان به جوزمین نفوذ کرد و از آن خارج شد و اگر این محاسبات، به طور دقیق انجام نشود موشک ها و سفینه ها نابود خواهند شد، چنانچه در اولین سفرهای فضایی، سفیه های متعددی منفجر شده و از بین رفته اند زیرا در تعیین زاویه ی انحراف موفق نبوده اند.

این آیات، جزییات آفرینش و تاریخ آن را به خوبی بیان می کند و با عبارت “ثم استوی الی السماء و هی دخان ” صریحاً می فرماید که خداوند متعال پس از خلقت این جهان به آسمان پرداخت در حالی که گازی شکل بود

قرآن کریم اولین کتابی است که برای اولین بار به جو زمین اشاره کرده و بیان فرموده است که سفر به فضا برای انس و جن با شرایط خاصی امکان پذیر است؛ مثلاً در آیه ی سی و سوم سوره ی الرحمن می فرماید: یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَن تَنفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانفُذُوا لَا تَنفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ

این آیه خطاب به انسان ها و جنیان می فرماید: اگر می توانید به آسمان ها صعود کنید اما این کار با خیال و تصور انجام نمی شود بلکه تنها با قدرت علم و دانش امکان پذیر است. در حال حاضر هم که می بینیم انسان می تواند از جو زمین خارج شود و به کره ی ماه برود تنها به کمک دانش ها و علوم و ساخت سفینه های فضایی است.

قرآن کریم در آیه چهارده و پانزدهم سوره حجر نیز به درهای آسمان اشاره کرده است و می فرماید: وَلَوْ فَتَحْنَا عَلَیْهِم بَابًا مِّنَ السَّمَاء فَظَلُّواْ فِیهِ یَعْرُجُونَ لَقَالُواْ إِنَّمَا سُكِّرَتْ أَبْصَارُنَا بَلْ نَحْنُ قَوْمٌ مَّسْحُورُونَ

این آیه به روشنی بیان می کند که انسان در صورت خروج از این درها و ورود به آسمان پهناور به تاریکی هایی می رسد که دیگر نمی تواند اطرافش را ببیند و گویی چشمانش کاملا بسته است. آری دانشمندان، این مطلب علمی را وقتی فهمیدند که نتوانستند به فضا مسافرت کنند و شرایط آن جا را از نزدیک احساس نمایند ولی قرآن کریم در زمانی به این مطلب اشاره کرد که سفر به فضا برای انسان، تنها یک خیال و آرزو بوده است.

فرآوری : زهرا اجلال

اصلاح الگوی مصرف و پرهیز از اسراف:

در زمینه اصلاح الگوی مصرف می توان به چند مورد اشاره کرد: یکی جایگزین کردن تولیدات داخلی به جای محصولات خارجی است. زنان به عنوان مهم ترین افراد متقاضی تأمین کالای خانگی مطرح هستند که اگر بتوانند به مصرف کالاهای ایرانی بپردازند (البته در صورت بالا بردن کیفیت کالاها توسط تولیدکنندگان) به طور قطع شاهد رونق تولید خواهیم بود.

دوم نهادینه شدن فرهنگ قناعت در بین خانواده هاست. امام علی(ع) می فرمایند: خوش ترین زندگی، زندگی با قناعت است.[1] قناعت به معنای مصرف به مقدار کفایت است.

بسیاری از کالاها هستند که بود و نبودشان تأثیر چندانی در زندگی ندارند اما تبلیغات و چشم و هم چشمی ها باعث می شوند تا نیاز کاذب در مصرف کننده به وجود آید و زنان می توانند با جلوگیری از تجمل گرایی و اسراف، جامعه را از افتادن در این ورطه نجات دهند به عنوان مثال می توان به برگزاری میهمانی های خانوادگی اشاره کرد که متأسفانه زیاده روی و اسراف در آنها بسیار به چشم می خورد. در این مجالس رد پای تجملگرایی و چشم و هم چشمی را بر سر سفره های غذا به وضوح می توان دید درصورتی که با برگزاری میهمانی های ساده و به دور از تجمل اولا می توان به افزایش رفت و آمدهای خانوادگی و برقراری صله رحم کمک کرد و ثانیا خود را نیز از قید و بند تهیه چند نوع غذا و تجملات اضافی رهاند و مهم تر از همه فرهنگ ساده زیستی را نیز به فرزندان آموخت.

منبع : پایگاه اطلاع رسانی حوزه

1.غررالحکم 2918

اعتکاف، تنهایی هدفمند

ما نیازمند تنهایی هستیم. این تنهایی می تواند سودمند یا زیان بار باشد؛ جنبه مثبت و منفی یا در راه رسیدن ما به اهدافمان، نقش سازنده یا تخریبی داشته باشد. برای نمونه، وقتی فردی به دلیل کم رویی، به گوشه اتاق پناه می برد و به جای فرا گرفتن روش های غلبه بر کم رویی و افزایش مهارت ارتباط با دیگران، پنهان می شود. در واقع، بخشی از تنهایی، زیان بار، منفی و تخریبی را تجربه کرده است. معمولاً در این تنهایی، اشتغالات کاذب، مانند سرگرم شدن به رایانه، تلویزیون یا تلفن همراه، جای ارتباطی واقعی را می گیرد و ادامه این وضعیت، فرد را به ورشکستگی روانی می رساند؛ حالتی که در آن مانند آدمی زمین گیر، از رشد می ماند و به جای نگاه مثبت به آینده، همه چیز و همه جا را سیاه می بیند. این وضعیت، فرد را به سمت گناه می کشاند، به ویژه گناهانی که پنهانی انجام می شود.

گاهی هم برای ایجاد تمرکز، رسیدگی به حساب و کتاب ها، خواندن درس و آرامش، نیاز به تنهایی پدید می آید. فرد برای زمان مشخصی، تصمیم می گیرد خودش باشد. در این زمان محدود، ولی با برنامه می تواند ساختار روانی خود را به روز کند و آن را یک پارچه سازد. چنین فردی از دیگران فرار نمی کند یا تنهایی را به جای کم کاری ها و مشکلات خود برنمی گزیند، بلکه به صورت موقت، از دیگران فاصله می گیرد و برای این کار خود نیز هدف هایی دارد. این تنهایی سودمند، مثبت و سازنده است. فرد پس از خروج از این تنهایی، مانند کسی است که هوای تازه صبح گاهی را تنفس کرده و آماده انجام دادن کارهای بزرگ است. همچنین احساس سبکی ناشی دارد.

معتکف، تنهایی هدفمند را برمی گزیند تا برای چند روز مشخص بتواند به خودش برسد و از راه پیوند با آفریدگار، روش های تازه ای برای آینده برگزیند. این پیوند، همانند به روزرسانی نرم افزار، ولی دارای آثاری بیشتر از نرم افزار است. فرد در این پیوند ویژه، تصمیم های مهمی می گیرد که می تواند برای رسیدن به موفقیت و هدف های عالی، نقش تعیین کننده ای داشته باشد.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه