اعتکاف، تنهایی هدفمند

ما نیازمند تنهایی هستیم. این تنهایی می تواند سودمند یا زیان بار باشد؛ جنبه مثبت و منفی یا در راه رسیدن ما به اهدافمان، نقش سازنده یا تخریبی داشته باشد. برای نمونه، وقتی فردی به دلیل کم رویی، به گوشه اتاق پناه می برد و به جای فرا گرفتن روش های غلبه بر کم رویی و افزایش مهارت ارتباط با دیگران، پنهان می شود. در واقع، بخشی از تنهایی، زیان بار، منفی و تخریبی را تجربه کرده است. معمولاً در این تنهایی، اشتغالات کاذب، مانند سرگرم شدن به رایانه، تلویزیون یا تلفن همراه، جای ارتباطی واقعی را می گیرد و ادامه این وضعیت، فرد را به ورشکستگی روانی می رساند؛ حالتی که در آن مانند آدمی زمین گیر، از رشد می ماند و به جای نگاه مثبت به آینده، همه چیز و همه جا را سیاه می بیند. این وضعیت، فرد را به سمت گناه می کشاند، به ویژه گناهانی که پنهانی انجام می شود.

گاهی هم برای ایجاد تمرکز، رسیدگی به حساب و کتاب ها، خواندن درس و آرامش، نیاز به تنهایی پدید می آید. فرد برای زمان مشخصی، تصمیم می گیرد خودش باشد. در این زمان محدود، ولی با برنامه می تواند ساختار روانی خود را به روز کند و آن را یک پارچه سازد. چنین فردی از دیگران فرار نمی کند یا تنهایی را به جای کم کاری ها و مشکلات خود برنمی گزیند، بلکه به صورت موقت، از دیگران فاصله می گیرد و برای این کار خود نیز هدف هایی دارد. این تنهایی سودمند، مثبت و سازنده است. فرد پس از خروج از این تنهایی، مانند کسی است که هوای تازه صبح گاهی را تنفس کرده و آماده انجام دادن کارهای بزرگ است. همچنین احساس سبکی ناشی دارد.

معتکف، تنهایی هدفمند را برمی گزیند تا برای چند روز مشخص بتواند به خودش برسد و از راه پیوند با آفریدگار، روش های تازه ای برای آینده برگزیند. این پیوند، همانند به روزرسانی نرم افزار، ولی دارای آثاری بیشتر از نرم افزار است. فرد در این پیوند ویژه، تصمیم های مهمی می گیرد که می تواند برای رسیدن به موفقیت و هدف های عالی، نقش تعیین کننده ای داشته باشد.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه