نام او مهدي فرزند سيدمرتضي طباطبائي بروجردي از نوادگان حضرت امام حسن مجتبي علیه السلام مي باشد كه نسب شريفش به سيدابراهيم ملقب به طباطبا مي رسد و همچنين علامه حلي اول جد مادري او است و علامه محمدباقر مجلسي هم دائي اوست . او در شهر مقدس كربلا در شب جمعه ماه شوال 1155 ق چشم به جهان گشود .

مرحوم حاج شيخ عباس قمي در كتاب فوائد رضويه مي نويسد :

«شبي كه علامه بحرالعلوم رحمه الله به دنيا آمد پدر وي در عالم رؤيا ديد كهحضرت امام رضا علیه السلام دستور دادند به محمد بن اسماعيل بن بزيع ، شمعي بر پشت بام منزل سيد مرتضي روشن كند . پدرش مي گويد : ديدم شمع روشنائي غريبي دارد و به آسمان رفته كه آخر نداشت .»

سید در سال 1169 به نجف اشرف مشرف شد و مدت زماني به فراگيري علوم پرداخت . سپس به كربلاي معلي بازگشت و در آخر سال 1169 بار ديگر به نجف اشرف باز مي گردد و رحل اقامت مي افكند . در سال 1186 به جهت كسب فيض و زيارت مرقد مطهر حضرت علي بن موسي الرضا علیه السلام به خراسان مهاجرت مي نمايد و حدود يك سال در خراسان ساكن مي شود و در سال 1192 به نجف بازمي گردد كه جمع زيادي از مردم به استقبال علامه مي روند كه آن روز را به يكي از اعياد بزرگ اسلام تشبيه مي كنند .

او به دفعات مكرر براي زيارت مشاهد شريفه و اماكن مقدسه مسافرت نمود و در اواخر سال 1193 ق به جهت اعمال حج و انجام مأموريت از طرف حضرت بقيه الله ارواحنا فداهبه مدت دو سال نيز در آن ديار توقف مي كنند كه در اين مدت وي مشغول به درس و بحث بر طبق مذاهب چهار گانه مي شود و تقيه مي نمايد و جالب اينكه هر كدام از مذاهب اربعه خيال مي كردند علامه معتقد و پاي بند به مذهب آنهاست و از اين طريق افرادي را به مذهب اهل بيت علیهم السلام دعوت نمود.

علامه در اثر توسل و توجه به ساحت مقدس حضرت بقيه الله عليه السلام به مقام علمي بالايي رسيد و تسلط بسيار وسيعي بر علوم و فنون معنوي و ظاهري پيدا كرد . وقتي از چگونگي كسب علوم و فضائل از او سؤال مي كنند جواب مي فرمايد :

« هنگامي كه حضرت بقيه الله مرا در آغوش گرفت آنچه كه خدا مي خواست بر اين سينه سرازير شد .»

سید بعد از استاد علامه وحيد رحمه الله پيشوا و سالار علماي عراق و بزرگ و سرپرست فضلاء علماي عراق اطلاق گرديده همگي بسوي او روي آورده و بزرگانی از علماء از او اخذ علوم مي كردند .

سيدبحرالعلوم كسي است كه كرامات و ملاقات هاي متعددي خدمت حضرت بقيه اللهداشته است كه تا آنجايي كه مي دانيم در اين امر هيچ كسي بر او در اين فضيلت سبقت نگرفته است مگر سيدرضي الدين علي بن طاووس رحمه الله عليه .

شيخ جعفر كاشف الغطاء به آن همه جلالت و ديانت و فقاهت مطلقه كه داشت محض تبرك ، خاك نعلين سيدبحرالعلوم رحمه الله عليه را با تحت الحنك خود پاك مي كرد.

از خصائص سيد اين بود كه براي اتصال به حق و مناجات شبها پياده به مسجد كوفه مي رفت و سپس به بارگاه حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام مشرف مي شد و هرگاه مشكل علمي داشته در مقابل ضريح مطهر آن امام همام قرار مي گرفت و به حضرتش بيان مي نمود و بدون هيچ حجابي جواب مي گرفت. علامه بزرگوار شاگردان زيادي تربيت كردند كه هر كدام به نوبة خود از علماي بزرگ و خدمتگزاران به مولايشان حضرت بقيه الله الاعظم گرديدند كه از اجله آنها : حاج شيخ جعفر كاشف الغطاء ، سيدمحمدباقر شفتي ، ملااحمد نراقي ، سيد عبدالله شبّر ، شيخ محمدتقي اصفهاني و . . . مي باشند .

آن بزرگوار پس از عمري انتظار ظهور و تلاشها و جهادهاي پيگير در سال 1212 ق . به دیار باقی شتافت. چنانكه خود خبر داده بود ميرزا مهدي شهرستاني بر او نماز خواهد خواند در حالي كه ميرزا در كربلا بود ناگهان ميرزا پيدا مي شود و نماز بر پيكر پاك او مي خواند . بدن مبارك را به مكاني كه وصيت كرده بود در جوار مرقد مطهر شيخ طوسي به خاك سپردند .

امام صادق علیه السلام :
مَـنْ زارَنـا فى مَـماتِنـا فَكَأَنَّما زارَنا فى حَياتِنـا؛
هر كس ما را پس از وفاتمان زيارت كند، گويا ما را در حال حيات، زيارت كرده است.
بحارالأنوار: ج 97، ص 124

مصادیق سبك شمردن نماز:
الف) تأخیر نماز:
امام صادق^{(علیه السلام)} در تفسیر آیهی شریفهی قرآن، كه در ارتباط با مذمت بی اعتنایی به نماز نازل گردیده است.₍₁₎ می‏فرماید: «تاخیر الصّلاه عن اوّل وقتها لغیر عذرٍ»₍₂₎ مراد از بی اعتنایی به نماز، «تأخیر آن از اول وقت بدون عذر است».
البته روشن است كه مراد از عذر، ضرورتی است كه بصورت اضطراري پیش آید و قابل تأخیر نباشد و الاّ باید چنانكه برخي از مردان خدا توصيه مي كردند به كار بگوییم نماز دارم نه به نماز بگوییم كار دارم!
ب) عدم رعایت آداب آن در خلوت:
پیامبر اكرم (ص) در روایتی چنین می‏فرماید: «من احسن صَلَوتَهُ حین یَراهُ النّاسُ و أَساءَها حینَ یَخلُوا فتلك استهانهٌ»(3) یعنی: «آن كس كه در مقابل مردم با دقت نماز بخواند و در خلوت بدون دقت نماز گزارد به نماز بی اعتنایی كرده است».
مروری بر نمازهای خلوت و جلوت ما، روشن می‏نماید كه آیا احترام و توجه ما به نماز بیشتر بوده است یا به ناظران صحنهی نماز!
ج) فراهم نكردن مقدمات نماز قبل از اذان:
در روایت دیگری می‏فرماید: كسی كه وضوی نماز را تا وقت اذان به تأخیر اندازد او به نماز بی اعتنایی كرده است. آری كسی كه به كاري اهمیت می‏دهد، قبل از رسیدن وقت آن، مقدمات آن را فراهم می‏كند. كدام ملاقات و میهمانی است كه وقت آن فرا رسیده باشد و ما هنوز در فكر پوشیدن لباس و یا آماده كردن شرایط آن باشیم؟!
د) عدم یادگیری معانی:
آیا ندانستن معانی الفاظی كه روزانه ده بار در نماز تكرار می‏شود به معنی بی اعتنایی به نماز نیست؟! آیا اگر ما برای طرف گفتگوی خویش در نماز اهمیتی قائل باشیم در فكر این نخواهیم بود كه محتوا و مضمون مذاكره و نجوای خود را بفهمیم و با ادراك صحیح به سخن در برابر او بایستیم؟! چگونه ممكن است با اقامت كوتاه در یك كشور، تا حدودی به زبان مردم آنجا آشنا می‏شویم و با یكی دو بار عبور از مسیری، نام و نشان آن را فرا گیریم و در برخورد با هر بنایی از اسم و بانی و مشخصات آن جویا شویم. اما هیچكدام از این توجهات و حساسیت‏ها در مورد نماز اعمال نشود؟! آیا اینها به معنی بی اعتنایی به نماز نیست؟! چگونه می‏توانیم پاسخگوی عباداتی باشیم كه به دليل سبك شمردن و بي توجهي به آنها، بيش از آنكه بيانگر بندگي و خضوع ما باشد، بيانگر تكبر و بي اعتنايي ما مي باشد؟! اینجاست كه امام حسین^{(علیه السلام)} به خداوند تبارك و تعالی عرض می‏كند: «الهی مَن كانَت محاسِنُه مَساوِی فكیف لایكونُ مَساوِیه مَساوِی»(4) (خدایا آن كس كه اعمال به ظاهر نیك او گناه است پس چگونه گناهان او گناه نباشد؟!)
فرق نمازگزارانی كه در نماز هیچ دردی را احساس نمی‏كنند(5) جز درد فراق دوست، از هیچ حادثه‏ای مطلع نمی‏شوند،(6) هیچ صدایی را نمی‏شنوند و غرق در لذت با معشوقند، نماز گزارانی كه زیر شلاق و علیرغم هر گونه تهدید و شكنجه و محدودیتی نماز را بپا می‏دارند(7) با كسانی كه نماز را مانع و رنجی می‏دانند كه در برداشتن و عبور از آن باید شتاب كرد و در هنگام اقامهی آن به هر موضوعي جز سخن و راز و نياز با خالق هستي فكر كرده و به مخاطب و ارتباط خود با او نمي انديشند.
هـ) عجله و شتاب در نماز:
سریع خواندن نماز و تبدیل این عبادت به عادتی كه همچون عمل ماشین نویسی بدون توجه به معانی و بدون رعایت خشوع و طمأنینه انجام گیرد از نشانه‏های دیگر بی توجهی به نماز است.
استاد شهید مرتضي مطهری در این باره می گويد:
«(به اعتقاد روانشناسان:یك كار همین قدر كه برای انسان عادت شد، دو خاصیّت متضاد در آن به وجود می‏آید. هر چه كه بر عادت بودنش افزوده شود و تمرین انسان زیادتر گردد، كار، سهلتر و ساده‏تر انجام می‏شود). یك ماشین نویس كه به ماشین نویسی عادت می‏كند، هر چه بیشتر عادت می‏كند، از توجهش كاسته می‏شود. یعنی از اینكه این عمل او یك عمل ارادی و از روی توجّه باشد كاسته می‏شود و به یك عمل غیر ارادی نزدیكتر می‏گردد. خاصیّت عادت این است. اینكه در اسلام به مسألهی نیّت تا این اندازه توجّه شده، برای جلوگیری از این است كه عبادت‏ها آن چنان عادت نشود كه به واسطهی عادت، به یك كار طبیعی و غیر ارادی و غیر فكری و غیر هدفی و كار بدون توّجه كه هدف درك نشود و فقط به پیكر عمل توجه گردد تبدیل شود.
این‏ها چیزهایی است كه ما تنها در نماز اسلامی به دست می‏آوریم و متوّجه می‏شویم كه بسیاری از برنامه‏های تربیتی به وسیله این عبادت و در پیكر این عبادت پیاده می‏شود، گذشته از اینكه خود این عمل، پرورش عشق و محبّت خدا و معنویّت در انسان است، كه این روح عبادت است.»(8)
مردی در حضور امیر المؤمنین^{(علیه السلام)}نماز خود را با شتاب به جا می‏آورد. حضرت نگاهی به او كرده و فرمود: چند وقت است اینگونه نماز می‏خوانی؟ او گفت: مدت هاست. حضرت فرمود: مَثَل تو نزد خداوند مثل كلاغی است (كه منقار بر زمین می‏كوبد. سجده تو خضوع در برابر خدا نیست. منقار به زمین كوبیدن است) اگر اینگونه بمیری بر غیر ملت و دین پیامبر اكرم، مرده ‏ای. سپس حضرت در مورد كم گذاشتن در نماز فرمود: به درستی كه دزدترین مردم كسی است كه از نمازش بدزدد.(9)

1. ماعون(107)آیۀ 5ـ4. فویلٌ للمصلّین، الذین هم عن صلاتهم ساهون.
2. مجلسی، محمدباقر بن محمد تقی، بحار الانوار، ج6، ص83، دار احیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، 1403ق.
3. محدث نورى، مستدرك الوسائل، ج3، 26، مؤسسه آل البيت عليهم السلام قم، 1408 ه.ق.
4. مجلسی، محمدباقر بن محمد تقی، بحار الانوار، ج95، ص225 .
5. اشاره به جریان كشیدن تیر از پای مبارك امیر المؤمنین ـ علیه السلام ـ در حال نماز.
6. فرزند امام سجاد(ع) در حالی كه حضرت در نماز بودند به چاه افتاد و حضرت علیرغم شیون افراد خانه متوجه آن نشد و پس از نماز فرزند را به سلامت از چاه بیرون كشید (بحار، 81/245).
7. به كتاب خاطرات آزادگان ایرانی در اردوگاه‏های عراق با عنوان «نماز در اسارت» چاپ سازمان تبلیغات اسلامی مراجعه شود.
8. شهید مرتضی مطهری(ره)، تعلیم و تربیت در اسلام، ص197، قم انتشارات صدرا.
9. بحارالانوار، 84/242.

رمز حرکت ما نام مقدس امام رضا ^{علیه السلام} بود از صبح تا عصر جستجو کردیم هفت شهید پیدا شد. گفتیم حتما باید شهید دیگری پیدا شود .رمز حرکت امروز نام مقدس امام هشتم بوده.اما هرچه گشتیم شهید دیگری پیدا نشد .خسته بودیم ودلشکسته.لحظات غروب بود.گفتند:امام جماعت یکی از مساجد شیعیان عراق در نزدیکی مرز باشما کار دارد!به نقطه مرزی رفتیم.ایشان پیکر شهیدی را پیدا کرده وبرای تحویل آورده بود.

لباس بسیجی برتن شهید بود.با آمدن او هشت شهید روز توسل به امام هشتم کامل شد.اما عجیب تر جمله ای بود که بر لباس شهید نوشته بود..همه با دیدن لباس او اشک می ریختند.برپشت پیراهنش نوشته بود:یامعین الضعفاء

راوی:بسیجیان تفحص

منبع:کتاب شهید گمنام

نوشته اند : زمانی که فاطمه بت اسد به علی ^{علیه السلام} حامله بود ؛ هرگاه رسول خدا ^{صلی الله علیه و آله} فاطمه بنت اسد را می دیدند ؛ اگر فاطمه نشسته بود بی اختیار از جای خود بر می خواست و چون از فاطمه بنت اسد سوال می کردند : چون تو حامله هستی چرا به خود زحمت می دهی و بر می خیزی ؟ مادر علی علیه السلام می فرمود : حالت عجیبی در خود می بینم و آن این که هر وقت رسول خدا را می بینم بچه در رحم من به حرکت می آید و متوجه می شوم که فرزندم قیام نموده لذا هنگام دیدن رسول خدا ^{صلی الله علیه وآله} بی اختیار برمی خیزم و وقتی رسول خدا ^{صلی الله علیه وآله} از طرفی به طرف دیگر می رود ناگهان جنین من نیز به همان طرف و سمت حرکت می نماید ، بنابراین من نیز ناچارم روی خود را به آن طرف نمایم ! لذا علی ^{علیه السلام} از حالت و مرتبت رسول خدا ^{صلی الله علیه وآله} منکشف بوده در هنگامی که هنوز تولد نیافته بود و این نیست مگر از خواص نفس قدسی !

منبع :  1001 داستان از زندگی علی علیه السلام ص 29

شده ام در پی تو در به درت مهدی جان

کی رسد بر من مسکین گذرت مهدی جان

کی شود تا که عیان بر سر راهم گذری

بر نگاهم که بیفتد نظرت مهدی جان

خداوند مهربان  برادری  فضیلت ، وبرای این فضیلت  پاداشی والا قرار داده است، که در ذیل به این آیات اشاره می کنیم:

وَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنْفَقْتَ مَا فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا مَا أَلَّفْتَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَکِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَیْنَهُمْ إِنَّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ [الأنفال: ۶۳]. «اگر همه آنچه در زمین است صرف می‌کردی نمی‌توانستی میان دل‌هایشان انس و الفت برقرار سازی، ولی خداوند (با هدایت آنان به ایمان و دوستی و برادری) میانشان انس و الفت انداخت».

وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَکُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَکُمْ مِنْهَا کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ [آل عمران: ۱۰۳]. «و همگی به رشته (ناگسستنی قرآن) خدا چنگ زنید و پراکنده نشوید و نعمت خدا را برخود به یاد آورید که بدانگاه که (برای همدیگر) دشمنانی بودید و خدا میان دل‌هایتان (انس و الفت برقرار کرد و آن‌ها را به هم) پیوند داد، پس (در پرتو نعمت او برای هم) برادرانی شدید».

إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ «فقط مؤمنان برادران همدیگرند»