امام جواد عليه السلام اگرچه در سنين كودكي به امامت رسيد اما او ميراث دار نياكان خويش در شجاعت و بي باكي در برابر خلفاي جور به ويژه مأمون عباسي بود.

نوشته اند: وقتي امام رضا عليه السلام به شهادت رسيد، مأمون يك سال پس از شهادت امام عليه السلام وارد بغداد شد.

در مسير او کودکانی سرگرم بازی بودند ، همه‌ی کودکان با دیدن مأمون گریختند جز امام جواد علیه السلام. مأمون پرسید:« تو چرا فرار نکردی؟»
پاسخ داد:« خطایی نکرده‌ام که بابت آن بگریزم؛ راهت هم تنگ نیست تا لازم باشد کنار بروم.»

مأمون پرسید:« تو کیستی؟»
امام جواد علیه السلام فرمود:«من محمد فرزند علي بن موسي الرضا عليه السلام هستم.»
همراه مامون عقاب هايي بود وقتي از قصر دور شد يك عقاب را به آسمان پرواز داد ، سپس برگشت در حالي كه در منقار او ماهي كوچكي بود. خليفه تعجب كرد و آن را به دست گرفت. سپس در برگشت از همان مسير آمد.

خليفه از امام جواد عليه السلام پرسيد: در دست من چيست؟

فرمود:  خداوند در درياي قدرتش ماهيان كوچكي آفريده كه عقاب هاي پادشاهان و خلفا آن ها را صيد ميكنند تا خاندان اهل بيت نبوت را امتحان كنند.

مامون گفت: «به راستي تو فرزند رضا عليه السلام هستي.»

ديده شده توسط سليماني (نويسنده وبلاگ) در كتاب “درياي جود"ص14

امام معصوم عليهم السلام عابد ترين زمان خويش است و عبادت هركس به قدر معرفت اوست.

امام جواد عليه السلام نمازهاي نافله را مهم مي شمرد و در بعض نوافل در هر ركعت، يك بار سوره ي حمد و هفتاد بار سوره توحيد را مي خواند.

امام جواد عليه السلام نيمه ماه رجب و بيست و هفتم آن را روزه مي گرفت و اطرافيان خود را نيز به روزه داري سفارش مي كرد.

با آن كه سن شريفش بيست و پنج سال بيشتر نبود، چندين بار به سفر حج و زيارت خانه خدا مشرف شد.

ديده شده توسط سليماني (نويسنده وبلاگ) در كتاب “درياي جود"ص8

جود و بخشندگي با امام جواد عليه السلام معنا يافت.

در اين باره احمد بن حديد كه با جمعي از اطرافيان خود به سفر حج مي رفت، با حمله ي راهزنان دارايي خود را از دست داد. هنگاميكه به مدينه رسيد نزد امام جواد عليه السلام آمد و واقعه را با ايشان در ميان گذاشت.

حضرت براي او جامه اي آورد و كيسه اي پر از سكه به او داد و فرمود:« اين سكه ها را ميان افراد و به اندازه اي كه مال خود را از دست داده اند تقسيم كن.»

او مي گويد:« سكه ها را طبق فرمايش امام بين مال باختگان تقسيم كردم و به هر كس همان كه مال از دست داده بود، بون كاستي و فزوني دادم كه ديدم سكه ها درست به همان اندازه است.»

ديده شده توسط سليماني (نويسنده وبلاگ) در كتاب “درياي جود"ص9

امام باقر علیه السلام :
لا فَضيلَةَ كَالجِهادِ، و لا جِهادَ كَمُجاهَدَةِ الهَوى؛
فضيلتى چون جهاد نباشد، و هيچ جهادى چون پيكار با هواى نفْس نيست.
گزیده تحف العقول، ح 140

در قرآن کریم و روایات اهل بیت(علیهم السلام)، نمونه هایی از اشخاص، پدیده ها، زمان ها و مکان ها با وصف برکت و مبارک بودن که دارای خیر فراوان هستند، یاد می کند. مفسران بر پایه ی دو معنای «ثبوت» یا «فزونی خیر» که برای برکت بازگو شد، چگونگی برکت را در این مصادیق توضیح داده اند.

قسمتی از پایان نامه خانم خدارحمی

برکت غیر اکتسابی آن است که خداوند برکت را در وجود برخی انسان های برگزیده مانند پیامبران[1] و مبارک ساختن برخی از جلوه های طبیعت مانند باران[2] و برخی از زمان ها[3] و مکان ها[4]، قرار دهد.

این برکت، اکتسابی نیست و به خواست خدا در وجود برخی از انسان ها و برخی آفریده های دیگر نهاده شده است.

قسمتی از پایان نامه خانم خدارحمی
[1]-برای نمونه: صافات(37) آیه 113
[2]-ق(50) آیه 9
[3]-دخان(44) آیه 3
[4]-برای نمونه: آل عمران(3) آیه96

علامه طباطبایی با استفاده از گزارش های واژه شناسان و کاربردهای برکت در آیات، در صدد ترسیم چارچوب معنایی این مفهوم در قرآن برآمده است. وی پس از بازگویی نظر راغب درباره ی واژه برکت، نتیجه می گیرد که برکت، خیری است که متناسب با ظرفیت و کارکرد هر پدیده ای، در آن نهاده می شود؛ مثلا برکت در نسل، به فراوانی فرزندان است و برکت در وقت، این است که گستردگی کارهای انسان در زمانی خاص، بیشتر از کسانی مانند او، در همان مقدار از زمان باشد؛ همچنین همانگونه که برکت در هر پدیده ای متنسب با آن تعریف می شود، در هر پدیده نیز ممکن است به اعتبارهای مختلف، نمودهای گوناگون یابد؛ مثلا غذا به اعتبار این که هدف از آن سیر شدن افراد باشد یا زیان نرساندن به خورنده آن یا شفای بیمار یا اینکه در باطن انسان نوری پدید آورد که او را به عبادت خدا توانا کند، برکت و خیر آن نیز گوناگون می شود. بنا براین معنای برکت مانند امور نسبی با اختلاف غرض ها مختلف می شود.

ایشان در پرتو هدف غایی دین که رسیدن به کمال معنوی است، برکت را در همه گونه های آن پدید آمدن خیر معنوی یا مادی منتهی به خیر معنوی تعریف می کند.[1]

قسمتی از پایان نامه خانم خدارحمی
[1]-سید محمد حسین، طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن،ج7، دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین حوزه علمیه، 1417ق، ص280