«أَ فَما نَحْنُ بِمَيِّتِينَ* إِلاَّ مَوْتَتَنَا الْأُولى‏ وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ* إِنَّ هذا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ* لِمِثْلِ هذا فَلْيَعْمَلِ الْعامِلُونَ؛ 1(اهل بهشت از شدّت شادى به يكديگر مى‏گويند:) آيا ما ديگر نمى‏ميريم؟ مگر همان مرگ اوّلى (كه گذشت) و ما ديگر عذاب نخواهيم شد؟ قطعاً اين (نعمت‏هاى ابدى) رستگارى بزرگى است (كه نصيب ما شده). بايد اهل عمل براى چنين جايگاهى كار كنند.»

1. - الشعراء (37)، 61-58

قسمتی از پایان نامه خانم محبوبه طاهری (طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها)