وطن از عناوینی است که نزد همة انسان­ها و نیز در ادیان آسمانی و بخصوص، دین مقدّس اسلام مورد توجّه بوده و از قداست و احترام ویژه­ای برخوردار است و در آموزه­های دینی به محبّت و مهرورزی نسبت به آن سفارش فراوان شده است. عشق به وطن، میلی طبیعی است که خداوند در بین مخلوقاتش قرار داده است به گونه­ای که حتّی حیوانات نیز به محلّ زندگی خود گرایش غریزی دارند.
دین اسلام این میل را مورد توجّه قرار داده و ترک وطن و مهاجرت از آن را تنها در مواقع و شرایط خاص، مطلوب معرّفی می­کند. از دیدگاه اسلام، وطن‌گرایی، نباید جنبة افراطی و منفی به خود بگیرد و بالتّبع، موجب تبعیض گردد و انسان‌ها را تحت عنوان ملیّت‌های مختلف، از یکدیگر جدا و روابط خصمانه و جنگ‌های خونینی در بین آنان ایجاد کند. این‌گونه وطن‌ دوستی در اسلام مذموم است.
دانشمندان و مفسّران اسلامی در شرعی بودن حُبّ وطن تردیدی ننموده و با بسیاری از آیات و روایات آن را اثبات کرده ­اند.

الإمامُ عليٌّ عليه السلام : شَرُّ الأوطانِ ما لَم يَأمَنْ فيهِ القُطّانُ .

امام على عليه السلام فرمودند : بدترين وطن ها، وطنى است كه ساكنانش امنيّت و آسايش نداشته باشند. غررالحکم:5712

رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : لا خَيرَ في الوَطَنِ إلاّ مَع الأمنِ و السُّرورِ

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : خيرى نيست در··· وطن مگر با امنيّت و شادمانى.

بحارالانوار:3/58/77

منبع:مقاله وطن دوستی از دیدگاه قرآن و روایات،علی محمّد میرجلیلی؛ کمال صحرائی اردکانی؛حمیده سادات موسویان