اسلام، دین فطرت و دینی است که همه ی دستورهایش با سرشت و واقعیت زندگی آدمی هماهنگ و هم سو است. خداوند در قرآن فرموده است:

خودت را توجه بده به دینی که به حقیقت گرایش دارد. ملازم سرشت الهی باش که مردم را بر آن آفریده است. هیچ گونه تغییری در آفرینش خداوند نیست. آن است روش استوار… .[1]

فطرت، ویژگی ای تکوینی و جزأ ذات انسان است و اکتسابی نمی باشد و انسان ، یک سری فطریات وجود دارد که ناخود آگاه به آن ها توجه دارد و آنها در نهاد او، اصالت و واقعیت دارند. برای نمونه، حقیقت مسأله ای است و حقیقت جویی مسأله ای دیگر. انسان فطرتاً می خواهد به واقعیت برسد و مجهولات را کشف کند.

قسمتی از پایان نامه ی خانم ریحانه سلیمانی

[1] روم(30)آیه30