به هنگام رحلت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) امیرالمؤ منین (علیه السلام ) و فاطمه زهرا(سلام الله علیها) هر دو خوابی دیدند که دلیل بر فوت رسول خدا بود ، از این رو شروع به گریه و زاری کردند . زینب (سلام الله علیها ) نزد رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم ) آمده گفت : ((ای جد بزرگوار ! دیشب در خواب دیدم که بادی سیاه وزیدن گرفت و دنیا را تیره و تار ساخت ، تاریکی همه جا را فرا گرفت و مرا از سویی به سوی دیگر می‌برد . درخت تنومندی را دیدم و از شدت وزش باد به آن درخت چسبیدم . آن باد درخت را از جای کند و بر زمین انداخت . بعد به شاخه بعد به شاخه بزرگی از شاخه های آن درخت آویختم ، آن را نیز کند . به شاخه ای دیگر چسبیدم ، آن نیز شکست . به یکی از دو شاخه فرعی آن چسبیدم ، آن نیز شکست . در این حال از خواب بیدار شدم . ))

رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم ) در حالی که می گریست ، خطاب به زینب فرمود : ((آن درخت جد تواست و شاخه نخستین مادرت فاطمه است ، دومی پدرت علی و آن دو شاخه دیگر ، برادرانت ، حسنین می باشند که دنیا با فقدان آنان سیاه می گردد ، تو در ماتم آنان لباس سیاه به تن خواهی کرد . ))

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص35