همانگونه که قبلا بیان شد، در زمان خلفا بالاخص عمر از نقل و نگارش حدیث ممانعت بعمل آمد و او تنها به سه نفر اجازه نقل حدیث داد، عایشه، تمیم داری نصرانی و کعب الاحبار یهودی.[1] معاویه نیز به کارگزارانش فرمان داده بود که شهادت هیچ یک از شیعیان علی و خاندانش را نپذیرند.[2] و به کسانی که در فضیلت و منقبت خلفا حدیث روایت کنند هدایای فراوان و مناصب حکومتی اهدا شود.  خلفای اموی و عباسی در این راه هزاران هزار درهم و کیسه زر بخشیدند.[3]
قسمتی از پایان نامه خانم شهبازی طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها
[1]- مرتضی، عسگری، برگستره کتاب و سنت، مترجم محمد جواد کرمی، چاپ اول، تهران، موسسه علمی فرهنگی علامه عسگری، 1387، ص227-231
[2]- مرتضی، عسگری، نقش ائمه در احیاء دین، همان،  ج1، ص404
[3]- همان، ص403