رحلت محقق كبير و فقيه شهير ميرزا محمد حسين ناييني مرجع و زعيم حوزه و مجاهد دوران مشروطه(1355 ق)

آيت اللَّه ميرزا محمدحسين ناييني در سال 1277 ق در شهر نايين به دنيا آمد. تحصيلات ابتدايى حوزوي خود را در زادگاه خويش گذراند و در هفده سالگي به شهر اصفهان هجرت كرد و سپس در سال 1303 ق به عراق رفت. ميرزاي ناييني در آغاز ورود به عتبات، پس از زيارت بارگاه ملكوتي امام علي(ع) راهي سامرا شد و در محضر درس مرجع كبير و فقيه جليل، ميرزا محمدحسن شيرازي حاضر گرديد. او همچنين در درس آيات عظام سيدمحمد طباطبايى فشاركي و سيداسماعيل صدر حضور يافت و در نجف به حلقه‏ي درس ملاحسينقلي همداني پيوست. پس از مدتي، ميرزاي ناييني در كنار تدريس، در جلسه‏ي علمي آخوند خراساني حاضر شد و از محرمان اسرار وي گرديد. ميرزا با مقام والاي علمي، سياسي و معنوي خود، شاگردان فاضل و آگاهي را به عالم اسلام عرضه كرد كه از آن جمله حضرات آيات: سيدمحسن طباطبايى حكيم، سيدجمال‏الدين گلپايگاني، سيدمحمد حجت كوه كمره‏اي، سيدمحمدهادي ميلاني، شيخ محمدتقي آملي، سيدابوالقاسم خويى، علامه‏ي طباطبايى، ميرزا هاشم آملي و ده‏ها تن ديگر، از پرورش يافتگان درس مكتب اين عالم برجسته مي‏باشند. ايشان همچنين با حضور خود، نهضت مردمي مشروطه در ايران را تاييدكرد. آيت اللَّه ناييني كتاب “تَنبيهُ الاُمّه” را در بحران انقلاب مشروطه در سال 1327 ق به زبان فارسي نوشت و از سوي آيت اللَّه مازندراني و آيت اللَّه آخوند خراساني مورد تاييد قرار گرفت. اين كتاب درباره‏ي انواع استبداد و حكومت‏هاي خودكامه‏ي شاهان مستبد و همچنين وظايف علما و فقها در قبال دين و اوضاع ايران در دوران قاجاريه نگاشته شده است. سرانجام ميرزا محمدحسين ناييني پس از عمري تلاش و خدمت، در 26 جمادي الاولي سال 1355 ق در 78 سالگي به جوار رحمت ايزدي پيوست و پس از تشييعي باشكوه و اقامه‏ي نماز توسط آيت‏اللَّه سيدابوالحسن اصفهاني، در كنار حرم مطهر حضرت علي(ع) به خاك سپرده شد.

ابومحمد، محمد‌ حسن‌بن‌محمود‌بن‌اسماعیل حسینی‌شیرازی معروف به میرزای مجدد، معزالدین و میرزای بزرگ شیرازی، مرجع تقلید شیعیان زمان خود و فقیه امامی و مجاهد استکبار ستیز در 15‌جمادی الاولی سال‌1230 ق در شیراز متولد شد. وی قبل از 20‌سالگی، صاحب اجازه از سیدمحقق میرسید‌حسن بیدآبادی شد . ایشان پس از شیخ‌مرتضی انصاری، مرجع عالم اسلام شد و در حدود 30سال این سمت را به‌عهده داشت. از شاگردان ایشان می ‌توان علامه سیدمحمد کاظم یزدی، آخوند خراسانی، شیخ‏ فضل‏ الله نوری، میرزا‌حسین نوری، سیدحسین صدر، ابراهیم دامغانی، سید‌اسماعیل شیرازی و شریف جواهری را نام برد. صدور فتوای تاریخی تحریم تنباکو از طرف ایشان در زمان شاه قاجار به‌عنوان نخستین مقاومت منفی مردمی علیه بیگانگان بود.

سالروز وفات آیت الله شیخ مرتضی حائری یزدی

پرهیز از دروغ

مردی که خدمتکار آقا مرتضی بود، گفت: یک روز آقایی آمد در منزل و از آقا مرتضی کمکی می خواست که در توان آقا نبود. کسی از اهل خانه به من گفت:

برو و بگو آقا در منزل نیست. ایشان برآشفت و گفت یعنی دروغ بگوییم! هرگز! سپس خودشان آمدند و با احترام عذر شخص را خواستند.

هر گاه می خواست کسی را تاءیید کند، می گفت: تا به حال از او دروغ نشنیدم.

احترام به شخصیت دیگران

بارها می فرمود: من به خانواده سفارش می کنم که خادم خانه را با تجلیل نام ببر و خود هرگاه می خواست خادم را که نامش رحمت الله بود،صدا زند، می فرمود: آقا مشهدی رحمت الله.

سپس می فرمود: هرکس پیش خودش شخصیتی دارد و شخصیت اشخاص محترم است.

سالروز ولادت آیت الله سید محمود علایی طالقانی

سید محمود طالقانی در پانزده اسفند 1289 در طالقان قزوین، در روستای گیلیرد زاده شد. پدر وی آیت الله سید ابوالحسن طالقانی، از دانش آموختگان حوزه علمیه نجف و از شاگردان مجدد شیرازی و علامه سید اسماعیل صدر بود. از وی چهار کتاب، به نام های السیاسه الحسینیه، کیمیای هستی، محاکمه حجاب و مقاله اثنی عشریه بر جای مانده است. وی به همراه عباسقلی بازرگان، پدر مهندس بازرگان، مجلسی برای تبلیغ اسلام و احتجاج با مخالفان سامان داد که در آن، شمار کثیری از مسیحیان، یهودیان و پیروان دیگر آیین ها شرکت می کردند و با حضور مردم به مناظره می پرداختند؛ به گونه ای که عده ای نیز مسلمان شدند؛ اما با اقداماتی که از سوی دولت انجام گرفت، محافل تبلیغی آنان تعطیل و پنهانی شد.

طالقانی برای تحصیل علوم دینی به حوزه علمیه قم و پس از آن نجف رفت. از اساتید وی می توان آیات اسلام شیخ عبدالکریم حائری، سید محمد حجت کوه کمری، سید محمد تقی خوانساری، سید ابوالحسن اصفهانی، آقا ضیاء عراقی و شیخ محمد حسین غروی کمپانی را نام برد. وی از جانب آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی در نجف و آیت الله شیخ عبدالکریم حائری در قم، اجازه اجتهاد یافت.

کارنامه زندگی طالقانی به تمامی مبارزه، زندان و تبعید است. گویی شخصیت وی با سکوت و سکون نا آشنا بوده است. نویسنده کتاب، وی را نخستین زندانی سیاسی می داند که در زمان رضا شاه، به جرم دفاع از زن محجبه ای که مأموران رضا شاه به وی توهین کرده، قصد برداشتن چادر وی را داشتند، دستگیر و زندانی شد. آنان عدم جواز حمل عمامه از جانب وی را بهانه دستگیری او قرار داده بودند.

طالقانی به جهت مخالفت با انقلاب سفید شاه، در بهمن 1341 دستگیر و زندانی شد. او در ایام محرم تظاهرات های سیاسی - مذهبی را هدایت و سخنرانی های پرشوری ایراد می کرد؛ به گونه ای که توسط رژیم دستگیر و زندانی شد. دستگیری وی عکس العمل بسیاری علما را به دنبال داشت از جمله امام خمینی در مورد دستگیری ایشان و برخی دیگر از اعضای نهضت آزادی در اطلاعیه ای نوشت: اینجانب و اشخاص با وجدان و با دیانت متأسفیم از مظلومیت این اشخاص که به جرم دفاع از اسلام و قانون اساسی، محکوم به حبس های طویل المدت شده و باید با حال پیری و نقاهت در زندان، برای اطفای شهوات دیگران به سر برند.

طالقانی علاوه بر زندان، مجازات هایی همچون تبعید را نیز تحمل کرده بود. وی مدت شش ماه در زابل و یک سال در بافت تبعید بود.

فعالیت های طالقانی گسترده و متنوع است. وی از تمامی فرصت هایی که گمان می برد، به افزایش آگاهی جوانان و بهبود بینش و نگاه آنان نسبت به اسلام کمک می کند، بهره می برد.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه

تولد ميرزا محمدتقي مامقاني تبريزي عالم و اديب معروف به حجت الاسلام (1247 ق)

ميرزامحمد تقي بن ملامحمد مامقاني مشهور به حجت الاسلام از علما و دانشمندان اوايل قرن چهاردهم هجري در آذربايجان است. در 22 سالگي براي تكميل تحصيلات خود به نجف اشرف رفت و سپس به تبريز بازگشت. وي شاگرداني تربيت كرد و كتاب‏هايي نگاشت. آتشكده، الفيّه، مَفاتيحُ الغَيب و… از جمله آثار اوست. حجت الاسلام تبريزي در نجف اشرف مدفون است.

سالروز ولادت مرجع عالیقدر آیت الله شبیری زنجانی

ولادت

آیت‌الله سیّد موسی شبیری (حسینی) زنجانی سه ماه پس از ورود والد معظمّشان به حرم کریمه اهل بیت (سلام الله علیها) در هشتم ماه رمضان سال 1346 مطابق با دهم اسفند 1306 شمسی دیده به جهان گشوده و به احترام حضرت معصومه (سلام الله علیها) موسی نام گرفتند.

روش معظمٌ له در تدریس و ویژگی­های آن

1- طرح نظرات فقها ، به ویژه نظرات قدما در مسائل اصلی فقه و نقل مستقیم از آنها و پرهیز از نقل دیگران.

معظمٌ له بارها به این توصیه مرحوم «کاشف اللّثام» اشاره کردند؛ که نباید در نقل دیدگاه ها و مطالب، به «منقولات»، اکتفاء کرده، بلکه باید به طور مستقیم به منابع اصلی مراجعه کرده و از آنها اخذ نمود؛ زیرا ما به موارد بسیاری برخورد کرده ایم که مطالب، به شکل صحیح نقل نشده و تسامح و بی دقّتی در این گونه مسائل فراوان است.

2- مراجعه به تمام کتب استدلالی فقهاء در مسأله مورد نظر.

انگیزه این مراجعه این است که چه بسا نکاتی در لابلای کلمات بزرگان یافت می شود که در بحث راهگشا بوده و یا لااقلّ الهام بخش بوده و ما را به طریق صواب نزدیک می سازد. فوائد دیگری هم در این مراجعه نهفته است.

3-طرح و بررسی تمام اقوال و احتمالات، در مسأله مورد بحث و تحقیق کامل در استخراج دیدگاه صحیح.
4-بحث تفصیلی در مبانی و قواعد کلی،همچنین در فروع و تطبیقات آنها.
5-نقل احادیث به طور کامل و بحث از «فقه الاحادیث» و دقّت نظر در مفاد احادیث.
ایشان به نقل مقطع خاصّی از حدیث که به مسأله مورد نظر ارتباط دارد، اکتفا نمی کنند؛ زیرا، چه بسا در سائر قطعات روایت، نکات و اشاراتی وجود دارد که در فهم مقطع مورد نظرما، مفید بوده وجداسازی این مقطع از سایر قطعات، حدیث، را از مسیر فهم صحیح دور می­سازد . گاه از ملاحظه کلّ حدیث برمی آید که حدیث، ناظر به مورد خاصّی بوده و از اطلاق یا عموم برخوردارنیست و گاه برعکس، دقّت درمجموع حدیث، ما را به این نتیجه می رساند که پاره ای، از قیود حدیث از باب مثال بوده و می توان از آن الغاء خصوصیّت نمود، به عقیده ایشان، اوامری که در سیاق اوامر دیگری قرار گرفته که مراد از آنها «استحباب» است، ظهور در «وجوب» را از دست می دهند، لذا باید به کلّ حدیث توجّه کرد تا قرینه سیاق، از نظر دور نماند.

6-جستجوی گسترده برای یافتن تمام احادیث مسأله ولو با مراجعه به ابواب دیگر در جوامع حدیثی.

ایشان بارها این نکته را گوشزد می کردند که در جوامع حدیثی همچون «وسائل الشیعه»، هر چند تلاش بسزایی برای نقل تمام احادیث مربوط به عنوان بابها انجام گرفته ولی با توجّه به محدودیّت توان و قدرت بشری، چه بسا احادیثی یافت می شود که در باب دیگری، نقل شده است؛ لذا باید به دنبال راه­هایی گشت و سرنخ­های را جستجو کرد که ما را در سایر ابواب فقهی هم به احادیث مورد نظر رهنمون باشد.

منبع: شیعه نیوز

سالروز رحلت آيت ‏اللَّه حاج ميرزا علي‏ اكبر نوقاني

مرحوم نوقانی شخصیتی بسیار محترم بود. وی زندگی ساده، و اخلاص و صداقتی پردامنه داشت و در هر سال فقط چند بار منبر می‌رفت،آن هم بطور عمده در منزل خویش. او نمونه‌ یک عالم متعهد بیدار بود و در مناظره استادی داشت. وی در خطابه و منبر کم مانند و در منبر و تربیت و تبلیغ، «سمت رشید»ی - که‌ ابن سینا در واعظ و مبلغ و مربی اخلاقی شرط می‌داند- در او وجود داشت. یکی از اقدامات مهم ایشان تاکید بر یاد گیری علم المناظره و گفتگوی بین ادیان بوده است و به همین منظور جلسه هایی را با حضور طلاب تشکیل می داده اند و در این میان هر طلبه نمایندگی یکی از ادیان یا مسلک ها را به عهده گرفته و با یکدیگر بحث می کردند.

از امیرالمومنین خواسته بود تا توفیق یابد از دین ابزاری برای دنیا نسازد…

معاش آن مرحوم از حق التولیه موقوفه مرحومه گوهرشاد خانم جده ایشان تامین میشد و آن مرحوم با کمال قناعت از این حق مشروع استفاده کرد و دیناری از کسی قبول نمی کرد و در مدت عمر مالک یک وجب زمین نشد و ترکه ایشان تعدادی کتاب و مختصر اثاثیه و فرش زندگی بود؛ یعنی زندگی ای خداپسندانه همانگونه که هنگام بازگشت از نجف از مولایش امیرالمومنین خواسته بود:«معاشی خداپسندانه داشته باشد، و از دین ابزاری برای دنیا نسازد…»
نقل است پیش از انقلاب، ایامی که امام خمینی (ره) برای تعطیلات به مشهد مقدس مشرف می گردیدند در بین علمای آن دیار علی رغم اختلاف سلیقه، بیشتر از همه با علمای تفکیکی رفاقت داشته اند. میرزای نوقانی با امام خمینی رابطه بسیار دوستانه ای داشت. امام پیش از درگذشت میرزا، وقتی به مشهد می آمد، به بیت ایشان وارد می شد و مکاتباتی نیز با وی داشت. پس از ارتحال میرزا نوقانی، امام به قصد ابراز تسلیت و دلجویی به مشهد آمد و هفته ای در منزل فرزند ایشان میرزا مهدی نوقانی به سر برد. افکار اصلاح گرانه میرزای نوقانی به امام بسیار نزدیک بود.

منبع: خبرگذاری تسنیم