عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ شُعَیْبٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) إِنَّ أَبِی قَدْ كَبِرَ جِدّاً وَ ضَعُفَ فَنَحْنُ نَحْمِلُهُ إِذَا أَرَادَ الْحَاجَةَ فَقَالَ إِنِ اسْتَطَعْتَ أَنْ تَلِیَ ذَلِكَ مِنْهُ فَافْعَلْ وَ لَقِّمْهُ بِیَدِكَ فَإِنَّهُ جُنَّةٌ لَكَ غَداً (1)

ابراهیم بن شعیب گوید: به امام صادق (علیه السلام) گفتم: پدرم بى‏اندازه پیر و ناتوان شده و براى قضاى حاجت او را به دوش مى‏بریم.

در پاسخ فرمود: اگر توانى این كار را بكن و به دست خود لقمه به دهانش گذار، زیرا این خدمت تو به وى براى تو در فردا بهشت است. (براى تو فردا سپر [از دوزخ] است.‏) (2)

توضیح: کلمه «جنّة» را در عبارت «فَإِنَّهُ جنّة لَكَ غَداً» هم ممکن است به صورت «جَنَّة» به معنای بهشت بخوانیم و هم به صورت «جُنََة» به معنای سپر.

(1) الكافی، ج2، ص162، باب البر بالوالدین

(2) اصول كافى - ترجمه كمره‏اى، ج4، ص477، باب احسان به پدر و مادر