دعاي روز بيست و يکم ماه مبارک رمضان •
أَللّـهُمَّ اجْعَلْ لى فيهِ اِلى مَرْضاتِكَ دَليلاً وَ لا تَجْعَلْ لِلشَّيْطانِ فيهِ عَلَىَّ سَبيلاً وَ اجْعَلِ الْجَنَّةَ لى مَنْزِلاً وَ مَقيلاً يا قاضِىَ حَوآئِجِ الطّالِبينَ.
«خدايا در اين روز برايم، راهنمايى به سوى رضا و خشنوديت قرار ده، و شيطان را بر من مسلّط نكن و برايش راهى بر من قرار مده، و بهشت را منزل و جايگاهم قرار بده، اى برآورنده حاجتهاى جويندگان».

شرح دعاي روز بيست و يكم

راهنمايان …

بنماى رهى، كه ره نماينده، تويى

بگشاى درى، كه در گشاينده، تويى

زنگار غمان گرفت دل، در بر من

بزداى، كه غم زدل زداينده تويى

* * *

اگر خداوند، «چگونه بودن» خاصى را از ما خواسته است، «راه» رسيدن به آن را هم، او خود بيان كرده است و براى رسيدن به آن هدف كه رضايتش را جلب كند، «دليل» و «راهنما» قرار داده است.

«حجّت»، دليل و راهنماى خدا براى رسيدن به سرمنزل مقصود است.

حجّت هاى نهان و آشكار، حجج ظاهره و حجج باطنه…

عقل و خردى قرار داده، كه نيك و بد را بشناسيم (پيامبر درونى). و انبيايى فرستاده، كه فراتر از انديشه هاى بشرى، راهنمايى مى كنند، و جز راههاى زمينى، بشر را به راههاى آسمانى و مسالك رشد والا، رهنمون مى شوند.

اولياى خدا، جايى كه پاى خِرد، در گل بماند، دست عقل را گرفته و به «راه» مى آورند.

قرآن، راهنماى ديگرى است از سوى كردگار، كه انسان را به بالا مى برد.

امامان، راهنمايان ديگرى اند در كنار كتاب خدا، كه مفسّر قرآن و مبيّن احكام و هادى سبيل و بهترين دليل اند.

پس بايد از خدا در پيمودن اين راه، راهنما خواست، وگرنه زمينه گم كردن راه فراوان است.

طىّ اين مرحله، بى همرهى خضر مكن

ظلمات است، بترس از خطر گمراهى!

در زيارت جامعه، ائمّه شيعه را بعنوانِ: «پيشوايان هدايت» و «مشعل هاى تاريكيها» و «نشان هاى تقوا» و «حجت هاى خدا» مى شناسيم.

در حديث معروف پيامبر، سالار شهيدان حسين بن على عليه السلامبعنوان «چراغ هدايت» و «كشتى نجات» معرفى شده است: «اِنَّ الحُسَينَ مِصباحُ الهُدى وَ سَفينَةُ النَّجاة».

و در سخن مشهور پيامبر، ـ حديث ثقلين ـ امّت اسلام، به پيروى از دو وزنه سنگين، كه دو شادوش هم و در كنارهمند، سفارش شده، يعنى «قرآن» و «عترت» و پيامبر فرموده است اگر به اين دو چنگ بزنيد، هرگز گمراه نخواهيد شد: «اِنْ تَمَسَّكتُم بِهِما لَن تَضِلُّوا اَبَداً».

پس راهنما خواستن از خدا، در خدمت و طاعتِ قرآن و اهل بيت بودن را مى طلبد، و مطيع عقل و دين و انديشه و ايمان بودن را درپى دارد و خدا از طريق اينان، و گاهى هم با دستى از لطف و هدايتى از غيب، راه مى نمايد و به سوى مرضاتش هدايت مى كند.

منبع : سيناي نياز ؛ جواد محدثي