چرا در قدیم رؤیت ماه اول رمضان و آخر آن ساده بود؟
حضرت علی علیه السلام فرمود:زمانی بر مردم خواهد آمد که چند گناه بزرگ در بین آنها پدید می آید :
1. کارهای زشت آشکار و عادی می شود ؛
2. پرده های عفت و شرم پاره می گردد ؛
3. زنا کاری و تجاوز کاری ناموسی علنی می شود ؛
4. مال یتیمان را حلال می شمارند ومی خورند ؛
5. ربا خواری شیوع پیدا می کند؛
6. شراب را به اسم نبیذ حلال شمرده و می خورند ؛
7. رشوه را به عنوان هدیه و شیرینی می گیرند ؛
8. به نام امانت داری خیانت می نمایند ؛
9. مردها خود را به شکل زنان و زنان خود را به صورت مردها در می آورند ؛
10. در وزن و پیمانه معاملات خیانت می کنند ؛
11. به احکام و دستورات نماز بی اعتنایی می کنند ؛
12. حج خانه خدا را برای غیر خدا برای ریا و تجارت به جا می آورند ؛
سپس در ادامه فرمودند : کیفر این زشتیها این است که خداوند آنها را از فیوضات خود محروم می کند تا جائی که ماه شوال از دیدشان مخفی می ماند ، به طوری که گاهی دو شبه می بینندو بعداً معلوم می شود عید فطر را با این که روزه آن حرام است به نیت ماه رمضان روزه گرفته اند و گاهی نیز شب اول رمضان مخفی می ماند . در این وقت باید از اینکه خداوند به طور ناگهانی آنها را عذاب کند ، ترسید به دنبال آن ، بلاها مردم را فرا می گیرد تا جائی که کسانی صبح سالمند و شب در دل خاک آرمیده اند و گاهی شب سالمند و بامدادان جزء مردگان هستند . وقتی چنین روزگاری پیش آمد لازم است انسان همیشه وصیت کرده باشد تا مبادا بلائی بر او فرود آید و بدون وصیت بمیرد در آن زمان باید نماز را در اول وقت خواند چون ممکن است تا آخر وقت زنده نباشد هر کس از شما آن زمان را درک کرد بدون وضو نخوابد و اگر برایش امکان داشت همیشه با وضو باشد چون ترس آن است که مرگ ناگهانی برسد لذا خوب است که با وضو باشد تا روح وی خداوند را با طهارت ملاقات کند.
بحار النوار ج 96،ص 303،باب 37