سالروز درگذشت عالم جلیل القدر آیت الله میر سید علی فانی اصفهانی

استاد گاه برای آموزش فضیلت به شاگردان و درس استقامت و بردباری در برابر سختیها برخی از ناملایمات را كه در كودكی و جوانی در اثر فشار فقر دیده بود، حكایت می كرد و می گفت:

«مدرسه ای كه در آن درس می خواندم، از خانه دور بود به این خاطر ظهر به خانه برنمی گشتم و ناهار را در مدرسه می خوردم.

مادرم برای ناهار زردك اصفهانی و تفاله سركه به من می داد تا به عنوان خورشت استفاده كنم.

آن وقت كه جوان بودم و می توانستم بخورم، چیزی را نداشتم حال هم كه به پیری رسیده ام، مرض به من اجازه خوردن نمی دهد…

شبی در نجف اشرف كه هوا بسیار گرم بود، مادرم كه مریض بود در پشت بام افتاده، ناله می كرد. دندان من هم به شدّت درد می كرد. باز در همان حال مشغول نوشتن قاعده لاضرر بودم.

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

رسول الله صل الله علیه وآله:

خداوند به پنج گروه بر ملائکه مباهات می کند:

جهاد کنندگان (در راه خدا)

فقراء

جوانانی که برای خدا متعال پیشانی را به خاک می سایند

توانگری که به فقراء زیاد انفاق می کند و بر آنها منت نمی گذارد

و کسی که در خلوت از ترس خدای متعال گریه می کند

مواعظ العددیه ص 258.
جامع الاخبار ص97.

سالروز وفات حسین بن روح نوبختی

وی، که از صحابه مخصوص امام عسکری و وکیل و کارگزار محمد بن عثمان بود، در سال 305ه .ق به امر امام عصر، به نیابت برگزیده شد.

حسین، ایرانی نژاد و از خاندان «نوبخت » بود. هنگام عیادت نایب دوم از سوی حضرت انتخاب شد. وقتی محمد بن عثمان وفات یافت، حسین بن روح بقیه روز را در خانه او ماند. خادم محمد بن عثمان عصا، صندوقچه و کتابی را، که از محمد مانده بود، به وی سپرد. حسین بن روح وقتی آنها را دید، گفت: این عصا از آن مولایم امام عسکری است; صندوقچه حاوی انگشتر امامان است و قنوت ائمه در کتاب ثبت شده است.

پس از مدتی، اولین نامه در یکشنبه پنجم شوال سیصد و پنج هجری قمری، از ناحیه مقدس امام عصر(ع) به وی رسید. در آن نامه چنین نوشته بود: «ماوی [حسین بن روح] را می شناسیم. خداوند تمام خوبیها و خشنودیهای خود را به او بشناساند و با عنایات خود او را خوشحال کند. از نامه او آگاه شدیم و به او در مسؤولیتی که به او واگذار کرده ایم، اطمینان داریم. او نزد ما مقامی دارد که سبب خشنودی او است. خداوند احسانش را به او افزونتر کند».

حسین بن روح، که بیست و یک سال نیابت امام را بر عهده داشت، از مقام علمی والایی برخوردار بود. او کتابی در فقه به نام «التادیب » نوشت که علمای آن روز حوزه علمیه قم محتوایش را تایید کرده بودند. فقهای بزرگ شهر قم در آن عصر با تمام علم و فقاهت از وی پیروی می کردند. «علی بن بابویه »; محدث نامدار قم، برای دیدار با حسین بن روح به بغداد رفت، و پاسخ پرسشهایش را از وی دریافت کرد و به قم بازگشت.

حسین بن روح پایگاه اجتماعی و موقعیت دینی والایی کسب کرد تا آنجا که همه مخالفان و موافقانش او را خردمندترین مرد زمانه می دانستند. البته این امر همان فقاهت، دانش و تقوای او بود. او در برابر متعصبان و قدرتمندان روزگارش مامور به تقیه بود. با این همه، از سال 312 -317ه .ق گرفتار زندان خلیفه مقتدر عباسی شد. اما در این مدت هم به وسیله چند وکیل کارهای شیعیان را سر و سامان داد.

از نکات مهمی که در زمان وی روی داد، موضوع برخورد با کتابهای گمراه کننده بود. ابوجعفر محمد بن علی شلمغانی معروف به «ابن ابی العزاقر» که از علمای صاحب تالیف بود، به خاطر جاه طلبی و حسادت ادعای نیابت کرد و آرای فاسد دیگری، که حلول و تناسخ را تایید می کرد، بر زبان راند. مدتی بعد، بر دست حسین بن روح نامه ای از امام زمان در لعن وی صادر شد. در پی این واقعه، مردم نزد حسین بن روح آمدند و از تکلیفشان در مقابل کتابهای شلمغانی - که خانه هایشان را پر کرده بود - پرسیدند؟ او پاسخ داد: همان را می گویم که ابومحمد حسن بن علی عسکری(ع) فرموده است. وقتی در باره کتابهای بنی فضال از امام حسن عسکری پرسیدند، حضرت فرمود: آنچه از ما روایت کرده اند، بپذیرید و هر چه از خود گفته اند، ترک کنید.

ابوالقاسم حسین بن روح نوبختی سرانجام در 18 شعبان سال 326 وفات یافت و در محله نوبختیه بغداد به خاک سپرده شد. شیخ عباس قمی می نویسد: این مزار در یک خانه شخصی واقع شده که اگر کسی بخواهد وارد آن شود، نخست باید از صاحبخانه اجازه بگیرد. آن وقت داخل شود … هنوز اهل خیری پیدا نشده تا این خانه را بخرد و صحن مناسبی همراه با چند ایوان و حوض در اطراف آن بسازد. این کار، علاوه بر تعظیم صاحب بزرگوار آن، محل اجتماع و پناهگاه شیعیان در شهر بغداد خواهد شد.

لقب ( شیر خدا ) به امام علی علیه السلام

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله ، اولین کسی بود که به امام علی ع لقب شیر خدا و اسدالله داد.وقتی امام علی (ع) در شب هجرت به جای پیامبر اکرم (ص) خوابید و مشرکان، خانه را محاصره کردند و بعد از آنکه آن حضرت را در بستر پیامبر دیدند، آن جناب با شمشیر به آنها حمله کرد، همان طوری که شیری شجاع بِـپرد، آنها به سرعت از او فرار کردند همان گونه که گورخران از شیر فرار می کنند. پیامبر اکرم ص فرمودند:علی بن ابیطالب برطرف کننده دشواریهایم است،او اسدالله و سیف الله است،علی بن ابی طالب بزرگ مهاجرین و انصار است که برادر و پسر عمویم است، علی گوشت و خون و مویم است ،علی پدر فرزندانم حسن و حسین (علیهم السلام) دو سید جوانان اهل بهشت است.

منبع:
مناقب آل ابیطالب، ج۱، ص۳۹۴٫
شرف النبى، ابو سعيد واعظ (م 406)، تحقيق محمد روشن،ص:290)
تحقيق عبد الحسين نوايى، تهران، امير كبير، چ سوم، 1364ش،ص:758)