این سوره در آغاز، خلقت انسان را بعد از آنکه نامى از او در میان نبود خاطرنشان مى‏سازد، و سپس مى‏فرماید که خداى تعالى او را به راهى که تنها راه اوست هدایت کرد، حال یا این انسان شکر هدایتش را مى‏گزارد، و یا کفران مى‏کند. آن گاه مى‏فرماید براى کافران انواعى از عذاب و براى ابرار الوانى از نعمت آماده کرده، و اوصاف آن نعمت‏ها را در طى هجده آیه شرح مى‏دهد، و همین دلیل است بر اینکه مقصود اصلى هم بیان همین جهت بوده است.
و پس از بیان اوصاف آن نعمت، روى سخن را به رسول گرامى خود نموده مى‏فرماید: قرآن نازل شده از ناحیه اوست، و مایه تذکر بشر است، پس باید که در برابر حکم پروردگار خود صابر باشد، و هوا و هوس‏هاى کفار را پیروى نکند، و باید که پروردگار خود را صبح و شام به یاد بیاورد و براى او شبها به سجده بیفتد، و شبى طولانى تسبیح گوید.
منبع : ترجمه المیزان، ج‏20، ص: 192