نقل كرده اند: چون حضرت امام حسين (ع ) چند قدمي از خيمه ها دور شد، حضرت زينب (س ) از خيمه بيرون آمد و صدا زد:

((برادرم لحظه اي درنگ كن تا وصيت مادرم فاطمه (س ) را نسبت به تو جا آوردم )).

زينب (س ) عرض كرد: مادرم به من وصيت فرمود، هنگامي كه نور چشمم حسين (ع ) را روانه ميدان براي جنگ با دشمن كردي ، عوض من گلوي او را ببوس ، آن گاه زينب (س ) گلوي برادرش را بوسيد و به خيمه بازگشت .(1)

1- سوگنامه آل محمد، ص 344.

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص84