امام رضا علیه السلام و عنایت به یک مبلّغ!

شیوایی بیان و زیبایی گفتار برای هر انسانی لازم و مفید است، امّا این موهبت الهی در گویندگان و سخنرانان- به ویژه مبلغین مذهبی- نه تنها یک امتیاز محسوب می شود، بلکه یکی از عوامل توفیق در امر تبلیغ است. برای کسانی که در مقام تبلیغ و عرضه دین هستند ضروری است که از بهترین و زیباترین گفتارها در قالبی روان و شیرین بهره گیرند و نتایج موفقیت آمیز آن را شاهد باشند. امیرمؤمنان علی علیه السلام فرمود:«اَفَصاحَهُ زینَهُ الکَلامِ؛ فصاحت زینت{و آرایش} سخن است.»

مرحوم حاج محقق، واعظ معروف، در اوایل تبلیغ از شیوایی بیان و گفتار کاملاً بی بهره بود. هر جا برای تبلیغ می رفت، مردم عذر او را می خواستند! او مصمم بود که این راه را ادامه دهد اما موفق نمی شد. پس از قدری تأمّل، تنها راه چاره را در استمداد از امام رضا علیه السلام دید. پس به مشهد مقدس عزیمت کرد و در کمال خلوص به حرم مطهر حضرت رضا علیه السلام مشرّف شد. در ضمن زیارت، و در حالی که به اوج انقلاب روحی رسیده بود، آن حضرت را به فرزند بزرگوارش حضرت جواد علیه السلام قسم داد تا گشایشی برای قدرت بیانش حاصل شود.

پس از عرضه این خواسته به محضر امام هشتم علیه السلام، ناگاه احساس می کند که شیوایی خاصی در بیان و گفتارش پدید آمده است. او از آن روز به بعد از آن قدرت بیان، بهره ها گرفت و سالیان سال با موفقیت تمام به تبلیغ دین و به هدایت مردم پرداخت.

منبع: ماهنامه مبلغان/شماره37/ذیقعده1423ه.ق