شعری بگویم از غم هجران که جان بسوخت

انـدر فراق دلبـر نا مهربان بسوخت

من آنچه را که گویم و خندم به ظاهر است

رازی درون سینه نهان، تا نهان بسوخت

تنها نه من ز غصه ی تو گشته ام نحیف

خلقی ز دوریت به زمین و زمان بسوخت

آتش گرفت جانم از این عشق جان گداز

کز انتظار دیدن رویت جهان بسوخت

باور نـداری ار سخنـم خود عیان ببین

چشم و دل و زبان و نهانم ، عیان بسوخت

یا ابا صالح المهدی ادرکنی

مهدی بیا که چشم به راهت نشسته ام

دل‌های پاک منتظران ، بی گمان بسوخت

دانـم چرا که رخ ننمـایی به هر کسی

آن کس که دید روی تو را ، شادمان بسوخت

حمیدرضا فاطمی