تقواگرایی از موضوعات مهم نامه 31 نهج البلاغه به امام حسن مجتبی علیه السلام

1) فَإِنِّي أُوصِيكَ‏ بِتَقْوَى اللَّهِ

2) أَيْ بُنَيَّ وَ لُزُومِ أَمْرِهِ

3) وَ عِمَارَةِ قَلْبِكَ بِذِكْرِهِ

4) وَ الِاعْتِصَام‏ بِحَبْلِهِ

5) وَ أَيُّ سَبَبٍ أَوْثَقُ مِنْ سَبَبٍ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ اللَّهِ إِنْ أَنْتَ أَخَذْتَ بِه‏

تو را سفارش می‌کنم به ترس از خدا، و پيوسته در فرمان او بودن و دلت را به ياد او آبادان نمودن، و به ريسمان اطاعتش چنگ در زدن، و كدام رشته استوارتر از طاعت خدا ميان خود و او دارى اگر بگيريش و بدان دست درآرى؟

دکتر علی حق شناس استاد مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها

موضوعات مهم نامه 31 نهج البلاغه به امام حسن مجتبی علیه السلام

طریق نامه نگاری در فرستنده و گیرنده

فرستنده : مِنَ‏الْوَالِدِ:

1) الْفَانِ‏

2) الْمُقِرِّ لِلزَّمَانِ

3) الْمُدْبِرِ الْعُمُرِ

4) الْمُسْتَسْلِمِ لِلدَّهْرِ

5) الذَّامِّ لِلدُّنْيَا

6) السَّاكِنِ مَسَاكِنَ الْمَوْتَى

7) الظَّاعِنِ عَنْهَا إِلَيْهِمْ غَدا

از پدرى كه در آستانه فناست. چيرگى زمان را پذيراست، زندگى را پشت سر نهاده، به گردش روزگار گردن داده، نكوهنده اين جهان است؛ و آرمنده سراى مردگان، و فردا كوچنده از آن.

گیرنده :إِلَى الْمَوْلُودِ :

1) الْمُؤَمِّلِ مَا لَا يُدْرِكُ

2) السَّالِكِ سَبِيلَ مَنْ قَدْ هَلَكَ

3) غَرَضِ الْأَسْقَامِ

4) وَ رَهِينَةِ الْأَيَّامِ

5) وَ رَمِيَّةِ الْمَصَائِبِ

6) وَ عَبْدِ الدُّنْيَا

7) وَ تَاجِرِ الْغُرُور، ِ

8) وَ غَرِيمِ الْمَنَايَا

9) وَ أَسِيرِ الْمَوْتِ

10) َو حَلِيفِ الْهُمُومِ

11) وَ قَرِينِ الْأَحْزَانِ

12) وَ نُصُبِ الْآفَاتِ

13) وَ صَرِيعِ الشَّهَوَاتِ

14) وَ خَلِيفَةِ الْأَمْوَات‏ .

به فرزندى كه آرزومند چيزى است كه به دست نيايد، رونده راهى است كه به جهان نيستى درآيد.فرزندى كه بیماری‌ها را نشانه است و در گرو گذشت زمانه. تير مصیبت‌ها بدو پران است، و خود دنيا را بنده گوش به فرمان. سوداگر فريب است و فنا را وامدار، و بندى مردن؛ و هم‌سوگند اندوه‌هاى- جان آزار- و غم‌ها را هم‌نشین است و آسیب‌ها را نشان، و به خاك افكنده شهوت‌هاست، و جانشين مردگان.

آخرت گرایی از دیگر موضوعات مهم نامه 31 نهج البلاغه

حجت الاسلام دکتر علی حق شناس استاد مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها

أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ الدُّنْيَا قَدْ أَدْبَرَتْ وَ آذَنَتْ بِوَدَاعٍ وَ إِنَّ الْآخِرَةَ قَدْ أَقْبَلَتْ وَ أَشْرَفَتْ بِاطِّلَاعٍ أَلَا وَ إِنَّ الْيَوْمَ الْمِضْمَارَ وَ غَداً السِّبَاقَ‏ وَ السَّبْقَةُ الْجَنَّةُ وَ الْغَايَةُ النَّارُ أَ فَلَا تَائِبٌ مِنْ خَطِيئَتِهِ قَبْلَ مَنِيَّتِهِ أَ لَا عَامِلٌ لِنَفْسِهِ قَبْلَ يَوْمِ بُؤْسِهِ أَلَا وَ إِنَّكُمْ فِي أَيَّامِ أَمَلٍ مِنْ وَرَائِهِ أَجَلٌ فَمَنْ عَمِلَ فِي أَيَّامِ أَمَلِهِ قَبْلَ حُضُورِ أَجَلِهِ نَفَعَهُ عَمَلُهُ وَ لَمْ يَضْرُرْهُ أَجَلُهُ وَ مَنْ قَصَّرَ فِي أَيَّامِ أَمَلِهِ قَبْلَ حُضُورِ أَجَلِهِ فَقَدْ خَسِرَ عَمَلُهُ وَ ضَرَّهُ أَجَلُهُ أَلَا فَاعْمَلُوا فِي الرَّغْبَةِ كَمَا تَعْمَلُونَ فِي الرَّهْبَةِ أَلَا وَ إِنِّي لَمْ أَرَ كَالْجَنَّةِ نَامَ طَالِبُهَا وَ لَا كَالنَّارِ نَامَ هَارِبُهَا أَلَا وَ إِنَّهُ مَنْ لَا يَنْفَعُهُ الْحَقُّ يَضُرُّهُ الْبَاطِلُ وَ مَنْ لَا يَسْتَقِيمُ بِهِ الْهُدَى يَجُرُّ بِهِ الضَّلَالُ إِلَى الرَّدَى أَلَا وَ إِنَّكُمْ قَدْ أُمِرْتُمْ بِالظَّعْنِ وَ دُلِلْتُمْ عَلَى الزَّادِ وَ إِنَّ أَخْوَفَ مَا أَخَافُ عَلَيْكُمُ الْهَوَى وَ طُولُ الْأَمَلِ تَزَوَّدُوا فِي الدُّنْيَا مِنَ الدُّنْيَا مَا تَحْرُزُونَ بِهِ أَنْفُسَكُمْ غَداً

ترجمه:

بهوش باشيد كه اجل بي‏خبر آيد

امّا بعد، بي‏ ترديد دنيا روي بر تافته و بانگ وداع سر داده است، و آخرت روي كرده و به ناگاه دررسد. بهوش باشيد كه امروز، روز آمادگي، و فردا هنگامه مسابقه و پيشتازي است و در اين پيشتازي سرنوشت‏ساز، بهشت را به مسابقه گذاشته‏اند، و دوزخ سرانجامِ واماندگان خواهد بود.

راستي كسي نيست كه پيش از رسيدن اجل، از لغزشهايش توبه كند آيا كار گزاري نيست كه پيش از روز اندوه و افسوس، براي خود قدمي بردارد آگاه باشيد كه شمايان در غفلت آرزوها بسر مي‏بريد و مرگ در پشت آن كمين كرده است. پس آن كه در روزگار فرصت و پيش از رسيدن مرگ، دست به كار خير و اطاعت الهي شود، از آن سود برَد و مرگ بدو زياني نرسانَد، امّا آن كه در هنگامه فرصت، كوتاهي كند تا مرگ فرصتها را به كام خود برَد، خسارت بيند و مرگ او را زيان رسانَد. بهوش باشيد همان گونه كه در روزگار ترس و بلا خدمت و اطاعت كنيد، در هنگامه خوشي و رفاه نيز چنين باشيد. براستي نديدم سعادت و ارزشي چون بهشت را كه مشتاقان آن از غفلت به خواب روند، و نيز خطر و بلايي را همچون دوزخ نديدم كه فراريان از آن اين گونه آسوده بخوابند بهوش باشيد آن كه از حق سود نبرَد، از باطل زيان خواهد برد، و آن كه به راه مستقيم هدايت نشود، گمراهي او را به پستي و بدبختي كشانَد. آگاه باشيد كه شمايان به كوچ كردن و توشه برچيدن مأموريد. بي‏ترديد از بزرگترين چيزي كه بر شما مي‏ترسم، پيروي از خواهش نفس و آرزوي دراز است. در دنيا چنان از آن توشه برگيريد كه فرداي قيامت در امان بمانيد.

آخرت گرایی از موضوعات مهم نامه 31 نهج البلاغه به امام حسن مجتبی علیه السلام

مِنْ إِدْبَارِ الدُّنْيَا عَنِّي‏ وَ إِقْبَالِ الْآخِرَةِ إِلَيَّ

و براى تو در رابطه با هر دو جهان مثلها زدم تا به آنها پندگيرى و بر اصول آن گام بردارى.

مثل دنیا آزموده:

داستان آنان كه دنيا را آزموده ‏اند داستان مسافرانى است كه در جايى خراب و همراه با قحطى و تنگى منزل گرفته‏اند، و عزم رفتن به منطقه‏اى پر نعمت و لذت و محلّى سرسبز و خرم نموده‏اند، رنج راه، و فراق يار، و سختى سفر، و ناگوارى طعام را تحمل كرده، تا به خانه فراخ، و منزلگاه امنشان درآيند، بنابراين از آن هم سختى‏ها دردى نمى‏چشند، و خرج این سفر را خسارت نمى‏بينند، و چيزى نزد آنان از آنچه وجودشان را به منزل هميشگى و جاويدشان نزديك كند محبوبتر نيست.

مثل مغرور به دنیا :

و مثل مردمى كه مغرور به دنيا شدند مثل مسافرانى است كه در منزلى آباد و پرنعمت بودند و از آنجا به سوى محلى خشك و خراب و بى‏آب و گياه بار سفر بندند، پس چيزى نزد آنان ناخوشايندتر و سخت‏تر از جدايى از آنچه در آن بودند و رسيدن به جايى كه به جانب آن روى مى‏آورند و بدان‏جا مى‏رسند نيست.

1) پسرم! معلومت باد براى آخرت‏ آفريده شده ‏اى نه براى دنيا،

2) و براى فنا نه براى بقا،

3) و براى مرگ نه براى حيات،

4) در منزلى هستى كه بايد از آن كوچ كنى،

5) و جايى كه از آن به جاى ديگر برسى،

6) در خطبه 28 آگاه باشيد كه امروز روز تمرين، و فردا زمان مسابقه است، پاداش و جزاى برنده، بهشت و فرجام بازنده، آتش است‏.

حجت الاسلام دکتر علی حق شناس استاد مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها

اصبغ بن نباته که یکی از اصحاب حضرت امیرالمؤمنین، علی علیه السلام است حکایت کند:
روزی عمر بن خطّاب نشسته بود که پرونده پنج نفر زِناکار را نزد او آوردند تا حکم مجازات هریک را صادر نماید.
عمر دستور داد تا بر هریک، حدّ زنا اجراء نمایند.
امام علی علیه السلام که در آن مجلس حضور داشت، خطاب به عمر کرد و فرمود: این حکم به طور مساوی برای چنین افرادی صحیح نیست و قابل اجراء نمی باشد.
عمر گفت: پس خود شما هر حکمی را که صلاح می دانی صادر و اجراء نما.
امام علی علیه السلام اظهار داشت: باید اوّلین نفر اعدام و گردنش زده شود، دوّمین نفر سنگسار گردد، سوّمین نفر صد ضربه شلاّق بخورد، چهارمین نفر پنجاه ضربه شلاّق و پنجمین نفر را تعزیر یعنی، مقداری شکنجه نمایند.
عمر و حاضرین در مجلس، از صدور چنین حکمی بسیار تعجّب کرده؛ و علّت اختلاف مجازات را برای یک معصیت جویا شدند؟
امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام فرمود: شخص اوّل مشرک بود و حکم مرد زناکار مشرک با زن مسلمان اعدام است.
شخص دوّم مسلمان بود ولی چون همسر داشت، زنای او محصنه بوده است و می بایست سنگسار شود.
شخص سوّم نیز مسلمان بود، و چون ازدواج نکرده بود، حدّ آن صد ضربه شلاّق است.
شخص چهارم غلام و عبد بود و حدّ او نصف حدّ افراد آزاد می باشد.
و شخص پنجم دیوانه است و بر دیوانه حدّ جاری نمی گردد؛ بلکه باید او را تعزیر و شکنجه نمایند. [1] .

پی نوشت ها:
[1] وسائل الشّیعة: ج 28، ص 64، ح 16، تهذیب شیخ طوسی: ج 10، ص 50، ح 188.

دیده شده توسط نویسنده وبلاگ در کتاب تبلیغ

غدیر از مسایل مهم تاریخ است که اگر قضیه ی غدیر مسلم و قطعی نباشد ما در اسلام هیچ امر مسلمی نخواهیم داشت و جهان بدون حضرت علی علیه السلام بازار گمراهی و انسانیت بی وجود او کانون جاهلیت است.غدیر محور امت اسلامی است.

مشاهده شده توسط نویسنده وبلاگ در نشریه ثقلین

تجلیلات غدیر باید در مراکز تشیع و جهان اسلام متبلور شود، گسترش فرهنگ غدیر موهبتی بی دلیل در وادی هدایت و سعادت بشریت است.

مشاهده شده توسط نویسنده وبلاگ در نشریه ی ثقلین