آیات 62 و 63 سوره توبه:
یَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَکُمْ لِیُرْضُوکُمْ وَاللَّهُ وَرَسُولُهُ أَحَقُّ أَنْ یُرْضُوهُ إِنْ کَانُوا مُؤْمِنِینَ

آنها برای شما به خدا سوگند یاد می کنند تا شما را راضی سازند، در حالی که شایسته تر این است که اگر ایمان دارند، خدا و رسولش را راضی سازند.

أَلَمْ یَعْلَمُوا أَنَّهُ مَنْ یُحَادِدِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَأَنَّ لَهُ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِداً فِیهَا ذَلِکَ الْخِزْیُ الْعَظِیمُ

آیا نمی دانستند هر کس با خدا و رسولش دشمنی کند، برای او آتش دوزخ است که جاودانه در آن می ماند، این همان رسوایی بزرگ است!

***

جمعی از مفسّران، شأن نزولی برای این دو آیه نقل کرده اند و آن این که: هنگامی که در نکوهش تخلّف کنندگان از غزوه تبوک آیاتی نازل شد، یکی از منافقان گفت: به خدا سوگند این گروه نیکان و اشراف ما هستند؛ اگر آنچه را «محمّد» درباره آنها می گوید راست باشد، اینها از چهار پایان هم بدترند! یکی از مسلمانان این سخن را شنید و گفت: به خدا آنچه او می گوید حقّ است، و تو از چهارپا بدتری! این سخن به گوش پیامبر صلی الله علیه و آله رسید؛ به دنبال آن مرد منافق فرستاد و از او پرسید: چرا چنین گفتی؟

او سوگند یاد کرد که چنین سخنی نگفته است. مرد مؤمنی که با او طرف بود و این سخن را به پیامبر صلی الله علیه و آله گزارش داده بود گفت: خداوندا! راستگو را تصدیق، و دروغگو را تکذیب فرما. آیات فوق نازل شد و وضع آنها را مشخّص ساخت.

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب چهره منافقان در قرآن با استفاده از تفسیر پر ارزش نمونه، ص73