نقل شده : زينب (س ) وقتي كنار جسد برادر آمد، توقف كرد و با خلوصي خاص متوجه خدا گرديد و عرض كرض كرد:

((اللهم تقبّل منا قليل القربان ))؛ خدايا اين اندك قرباني را از ما قبول فرما.

وقتي زينب (س ) با گفتار جانسوز، كنار آن پيكرهاي پاره پاره سخن گفت ، منظره آن چنان جانسوز بود كه : ((فابكت و الله كل عدو و صديق ))؛ سوگند به خدا دوست و دشمن به گريه افتادند و طبق روايت ديگر.

((حتي راينا دموع الخيل تتقاطر علي حوافرها)) تا آنجا كه ديدم قطرات اشكهاي اسبهاي مخالفان بر روي سم هايشان مي ريخت .(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص111

(1)سوگنامه آل محمد، ص 391.