رمضان آمد و آهسته صدا كرد مرا

مستعد سفـــر شهر خدا كرد مرا

از گلستان كرم طرفه نسیـمی بوزید

كه سراپای پر از عطر و صفا كرد مرا

نازم آن دوست كه با لطف سلیمانی خویش

پــــله از سلسـله دیـــو دعــا كـــــرد مـــرا

فیض روح القدسم كرد رها از ظلمات

همرهـی تا به لـب آب بقـا كرد مـرا

من نبودم بجز از جاهل گم كرده رهی

لایـــق مكتب فخــر النجبا كـــرد مـــرا

در شگفتم ز كرامات و خطاپوشی او

من خطا كردم و او مهر و وفا كرد مرا

دست از دامن این پیك مبـارك نكشم

كه به مهمانی آن دوست ندا كرد مرا

زین دعاهاست كه با این همه بیبرگی و ضعف

در گلـستــــان ادب نـغمـــه ســرا كــــرد مـــرا

هر سر مویــم اگـر شـكر كند تـا به ابــد

كم بود زین همه فیضی كه عطا كرد مرا