قرارداد با امام رضا علیه السلام

یک سال برای زیارت به مشهد مقدس رفتم. در حرم با حضرت رضا علیه السلام قرار گذاشتم که یک سال مجّانی برای جوان ها و اقشار مختلف کلاس برگزار کرده و در عوض امام رضا علیه السلام نیز از خدا بخواهد من در کارم اخلاص داشته باشم.

مشغول تدریس شدم، سال داشت سپری می شد که روزی همراه با جمعیّت حاضر در کلاس از کلاس بیرون می آمدم، طلبه ای همین طور که جلو من راه می رفت نگاهی به عقب کرد، مرا دید و به راه خود ادامه داد! من پیش خود گفتم: یا نگاه نکن یا اینکه من استاد تو هستم، تعارف کن که بفرمایید جلو!(الله اکبر)

به یاد قراردادم با امام رضا علیه السلام افتادم، فهمیدم اخلاص ندارم، خیلی نارات شدم. با خود گفتم: قرآن می فرماید: «لا نرید منکم جزاءً و لا شکوراً»، آنان نه مزد می خواهند و نه انتظار تشکر. من کار مجّانی انجام دادم، ولی توقع داشتم از من احترام کنند!

خدمت آیت الله میرزا جواد آقا تهرانی داستانم را تا به آخر تعریف کرده و از ایشان چاره جویی کردم. یک وقت دیدم این پیرمرد بزرگوار شروع کرد به بلند بلند گریه کردن. نگران شدم که باعث اذیّت ایشان نیز شدم، لذا عذرخواهی کرده و علّت را پرسیدم. ایشان فرمود: برو در حرم خدمت امام رضا علیه السلام و از حضرت تشکّر کن که الآن فهمیدی که مشرک هستی و اخلاص نداری، من می ترسم در آخر عمر با ریش سفید در سن نود سالگی مشرک بوده و خود متوجّه نباشم.

استاد وشاگرد

استادی داشتم که مدتی خدمت او درس می خواندم، یک روز به هنگام درس، درب اتاق باز شد. استاد بلند شد درب را بست و برگشت و درس را ادامه داد.

گفتیم: آقا می گفتی ما می بستیم، فرمود: خوب نیست استاد به شاگردش دستور بدهد!

خدا می داند هر چه نزدش خواندم فراموش کرده ام، امّا این برخورد همچنان در ذهنم باقی مانده است.

فصلنامه شمیم معرفت/سال پنجم/شماره پانزدهم/1387

امام رضا علیه السلام و عنایت به یک مبلّغ!

شیوایی بیان و زیبایی گفتار برای هر انسانی لازم و مفید است، امّا این موهبت الهی در گویندگان و سخنرانان- به ویژه مبلغین مذهبی- نه تنها یک امتیاز محسوب می شود، بلکه یکی از عوامل توفیق در امر تبلیغ است. برای کسانی که در مقام تبلیغ و عرضه دین هستند ضروری است که از بهترین و زیباترین گفتارها در قالبی روان و شیرین بهره گیرند و نتایج موفقیت آمیز آن را شاهد باشند. امیرمؤمنان علی علیه السلام فرمود:«اَفَصاحَهُ زینَهُ الکَلامِ؛ فصاحت زینت{و آرایش} سخن است.»

مرحوم حاج محقق، واعظ معروف، در اوایل تبلیغ از شیوایی بیان و گفتار کاملاً بی بهره بود. هر جا برای تبلیغ می رفت، مردم عذر او را می خواستند! او مصمم بود که این راه را ادامه دهد اما موفق نمی شد. پس از قدری تأمّل، تنها راه چاره را در استمداد از امام رضا علیه السلام دید. پس به مشهد مقدس عزیمت کرد و در کمال خلوص به حرم مطهر حضرت رضا علیه السلام مشرّف شد. در ضمن زیارت، و در حالی که به اوج انقلاب روحی رسیده بود، آن حضرت را به فرزند بزرگوارش حضرت جواد علیه السلام قسم داد تا گشایشی برای قدرت بیانش حاصل شود.

پس از عرضه این خواسته به محضر امام هشتم علیه السلام، ناگاه احساس می کند که شیوایی خاصی در بیان و گفتارش پدید آمده است. او از آن روز به بعد از آن قدرت بیان، بهره ها گرفت و سالیان سال با موفقیت تمام به تبلیغ دین و به هدایت مردم پرداخت.

منبع: ماهنامه مبلغان/شماره37/ذیقعده1423ه.ق

سفارش های آیت الله العظمی مرعشی نجفی علیه الرحمه

سفارش می کنم به مداومت این دعای شریف در قنوت های نمازهای واجب و آن را من روایت می کنم از پدر علامه خود و نیز از جمال السالکین، مرحوم شیخ محمدحسین شیرازی و آن دو بزرگوار از استاد خود مصباح السالکین، مرحوم سیدمرتضی رضوی کشمیری و او نیز به طریق خود از ستاره فروزان، سیدرضی الدین علی بن طاووس حسنی، مؤلف کتاب الاقبال که متصل به اصحاب موالی ما و پیوستگی به پیشوایان ما دارد، روایت می کند و آن دعا این است:

اللهمّ إنّی أسئلک بحقّ فاطمه و أبیها و بعلها و بنیها و السّرّ المستودع فیها أن تصلی علی محمّد و آل محمّد و أن تفعل بی ما انت اهله و لا تفعل بی ما انا اهله.

پروردگارا! من تو را به حق فاطمه و پدرش و شوهرش و فرزندانش و رازی را که در او به امانت نهاده ای    می خوانم، که درود بفرستی بر محمد و آل محمد و آن گونه که خود شایسته آنی با من رفتار کنی، نه آن گونه که من سزاوار آنم.

منبع: وصیت نامه آیت الله العظمی مرعشی نجفی(ره)

ویژه نامه اخلاق اسلامی/ضمیمه هفته نامه افق حوزه/تیرماه1392

اهمیت و تأثیر سجده طولانی در کلام مرحوم میرزا جوادآقا ملکی(ره)

عالم ربانی و فقیه عارف مرحوم میرزا جواد آقا ملکی تبریزی(ره) می نویسند: پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم سفارش های مؤکد درباره طول سجود فرموده است و این امری است بسیار مهم. سجده طولانی نزدیک ترین هیئت های بندگی است و به همین جهت در هر رکعت نماز دو سجده تشریع شده است. درباره ائمه اطهار علیهم السلام و شیعیانشان در مورد طول سجود، مطالب مهمی نقل شده است.

در یکی از سجده های امام سجاد علیه السلام به شمارش رفت که هزار مرتبه فرمود: لا اله الا الله حقاً حقاً. لا اله الا الله تعبدا و رقا لا اله الا الله ایماناً و تصدیقاً.

درباره امام کاظم علیه السلام نوشته شده که گاهی طول سجده ایشان از بامداد تا ظهر ادامه داشت. و از اصحاب ائمه مانند ابن ابی عمیر و جمیل و خربوذ قریب به همین مطلب نقل شده است.

در ایام تحصیل در نجف اشرف شیخ و استادی داشتم که برای طلاب باتقوا، مرجع بود. از او سؤال کردم چه عملی را شما تجربه کرده اید که می تواند در حال سالک مؤثر باشد؟ فرمود: در هر شبانه روز یک سجده طولانی به جای آورد و در حال سجده بگوید«لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین» در حال ذکر این چنین توجه کند که پروردگارم منزه از این است که بر من ظلمی روا داشته باشد، بلکه خود من هستم که بر نفسم ستم کردم و او را در این مهالک قرار دادم. استاد من علاقه مندانش رابه این سجده سفارش می کرد و هر کس که انجام می داد تأثیرش را مشاهده می کرد، مخصوصاً کسانی که این سجده را بیشتر طول می دادند. بعض آن ها هزار مرتبه ذکر مذکور را در سجده تکرار می کردند و بعضی کمتر و بعضی بیشتر؛ و شنیدم که بعضی آن ها این ذکر را سه هزار مرتبه در سجده تکرار می کردند.

منبع: المراقبات/122

ویژه نامه اخلاق اسلامی/ضمیمه هفته نامه افق حوزه/تیرماه1392

دعای هنگام خواب را بخوانید؛«یفعل الله ما یشاء بقدرته و یحکم ما یرید بعزته» را سه مرتبه وقت خواب بخوانید که معادل هزار رکعت(نماز) است.

در موقع خروج از منزل،«بسم الله حسبی الله توکلت علی الله اللهم انّی اسألک خیر اموری کلّها و اعوذ بک من خزی الدنیا و عذاب الآخره» را بخوانید.(بحارالانوار/73/171)

دعای حضرت زهرا علیهاالسلام«یا حیّ یا قیّوم برحمتک استغیث فاغثنی و لا تکلنی الی نفسی طرفه عین و اصلح لی شانی کلّه» را بخوانید.(صحیفه حضرت زهرا علیهاالسلام، جواد قیومی/140

در سجده شکر، نه مرتبه شکراً لله و مرتبه دهم شکرا للمجیب بگویید. بعد از نماز پیشانی بر مُهر بگذارید و بگویید: اسألک بحق حبیبک محمد صلواتک علیه و آله الا بدّلت سیّئاتی حسنات و حاسبتنی حسابا یسیرا.

بعد طرف راست صورت را بر مُهر بگذارید و بگویید: اسألک بحق حبیبک محمد صلواتک علیه و آله الا کفیتنی مئونه الدنیا و کل هول دون الجنه؛ سپس طرف چپ صورت را بر مُهر قرار داده، بگویید: اسألک بحق حبیبک محمد صلواتک علیه الا غفرت لی الکثیر من الذنوب و القلیل و قبلت من عملی الیسیر. و باز پیشانی را بر مُهر گذاشته، بگویید:

اسألک بحق حبیبک محمد صلواتک علیه و آله الا ادخلتنی الجنه و جعلتنی من سکانها و نجیتنی برحمتک من سفعات النّار.(مصباح المجتهد، شیخ طوسی/106)106

ویژه نامه اخلاق اسلامی/ضمیمه هفته نامه افق حوزه/تیرماه1392

دهان روح و تن

انسان دو دهان دارد: یکی گوش که دهان روح اوست و دیگر دهان که دهان تن اوست. این دو دهان خیلی محترم اند. انسان باید خیلی مواظب آن ها باشد، یعنی باید صادرات و واردات این دهن ها را خیلی مراقب باشد آن هایی که هرزه خوراک می شوند، هرزه کار می گردند. کسانی که هرزه شنو می شوند، هرزه گو می گردند.

وقتی واردات انسان هرزه شد، صادرات او هم هرزه و پلید و کثیف می شود. یعنی قلم او هرزه و نوشته هایش زهرآگین خواهد شد. حضرت وصی، امیرالموؤمنین علیه السلام فرمود: عمل نبات است و هیچ نبات از آب بی نیاز نیست و آب ها گوناگون اند. هر آبی که پاک است، آن نبات هم پاک و میوه اش شیرین خواهد بود؛ و هر آبی که پلید است، آن نبات هم پلید و میوه او تلخ است. خود عمل، حاکی است که از چه آبی روئیده شده است.

وقت اندک و کار بسیار

بدان که باید تخم و ریشه سعادت را در این نشأ، در مزرعه دلت بکاری و غرس کنی. این جا را دریاب، این جا جای تجارت و کسب و کار است؛ و وقت هم خیلی کم است. وقت خیلی کم است و ابد در پیش داریم. این جمله از از امیرالمؤمنین علیه السلام عرض کنم، فرمود: ردوهم ورود الهیم العطاش یعنی شتران تشنه را می بینید که وقتی چشمشان به نهر آب افتاد چگونه می کوشند و می شتابند و از یکدیگر سبقت می گیرند که خودشان را به نهر آب برسانند، شما هم با قرآن و عترت پیغمبر و جوامع روایی که گنج های رحمان اند این چنین باشید. بیایید به سوی این منبع آب حیات که قرآن و عترت است. وقت خیلی کم است و ما خیلی کار داریم. امروز و فردا نکنید. امام صادق علیه السلام فرمود: اگر پرده برداشته شود و شما آن سوی را ببینید، خواهید دید اکثر مردم به علت تسویف، به کیفر اعمال بد این جای خودشان مبتلا شده اند.

تسویف یعنی سوف سوف کردن، یعنی امروز و فردا کردن، بهار و تابستان کردن، امسال و سال دیگر کردن. وقت نیست و باید به جد بکوشیم تا خودمان را درست بسازیم.

منبع: سایت دارالارشاد

ویژه نامه اخلاق اسلامی/ضمیمه هفته نامه افق حوزه/تیرماه1392

«احمد بن موسی بن جعفر(ع)»، از فرزندان امام کاظم(ع) است[1] و اصل وجود چنین فرزندی برای آن‌حضرت و نیز تعریف و توثیق اجمالی ایشان در منابع کهن شیعی وجود دارد.
به عنوان نمونه، در خصوص رابطه ایشان با پدر بزرگوارش، روایت شده ‏است که امام کاظم(ع)، او را بسیار دوست می‌داشت و ملکی را از خود به او بخشید و او را به بخشندگی و دلیری ستود. شیخ مفید(413 ق) در این‌باره می‌گوید: احمد بن موسى، سیّدى کریم و جلیل و صاحب ورع بوده و حضرت ابوالحسن موسى(ع) او را دوست می‌داشت و مقدّم می‌شمرد و یک قطعه زمینى همراه با آب آن، معروف به یسیره، به او بخشیده بود. گزارش شده که احمد بسیاری از بردگان را از مال خویش آزاد نمود.[2]
اسماعیل بن موسى بن جعفر(ع) مى‏گوید: «…پدرم پیوسته به او نظر داشت و او را پاس می‌داشت و از او غافل نمی‌شد».[3]
با این وجود درباره جزئیات زندگی‌ احمد بن موسی اطلاعات زیادی در منابع اولیه وجود نداشته و تنها برخی مطالب و داستان‌ها در کتاب‌های نسبتاً متأخر - آن هم با اختلافاتی - نقل شده است که در این نوشتار - بدون تأیید یا رد - تنها گزارشی از آنها را به استحضار می‌رسانیم:
سید جعفر آل بحر العلوم(1377 ق)، درباره مادر ایشان نقل کرده است: مادر احمد بن موسی، از زنان بسیار محترم بود که او را أمّ احمد می‌نامیدند. حضرت موسى بن جعفر(ع)، به او علاقه زیادی داشت، وقتى از مدینه به بغداد رفت، امانت‌هاى امامت را به او سپرده، فرمود: «هر کس در هر موقع آمد و این امانت‌ها را از تو خواست، بدان من از دنیا رفته‌ام و او جانشین من است و امامى است که اطاعتش بر تو و سایر مردم واجب است».[4]
وقتى هارون، امام هفتم(ع) را در بغداد مسموم کرد حضرت رضا(ع)، از ام احمد امانت‌ها را خواست. ام احمد گفت: واى پدرت شهید شد؟ فرمود: «آرى اکنون از دفن او فارغ شدم، آن امانت‌هایى که پدرم موقع رفتن به بغداد در اختیارت گذاشت بیاور، من جانشین او و امام به حق بر جن و انس هستم». ام احمد گریبان چاک زده، امانت‌ها را تحویل داد و با آن‌جناب به امامت بیعت کرد.[5]
در خصوص شهادت و یا وفات و محل دفن احمد بن موسی اختلاف‌نظر وجود دارد. این اختلاف مبتنی بر آن است که وی به اسفراین (از توابع استان خراسان شمالی) رفته و در آن‌جا به شهادت رسیده و یا در شیراز وفات یافته و یا به شهادت رسیده است.
حاج شیخ عباس قمى(1359ق)، از کتاب «شد الازار فى حط الاوزار عن زوار المزار» - نوشته معین الدین ابو القاسم جنید بن محمود بن محمد شیرازى در سال 791هـ.ق[6] - نقل کرده است که؛ احمد بن موسى بن جعفر(ع) در ایّام مأمون، به شیراز سفر کرد و در آن ایّام بعد از شهادت امام رضا(ع)، او نیز در شیراز وفات یافت … برخی نیز گفته‌اند که به شهادت رسید و قبر شریفش مخفى بود تا این‌که در زمان امیر مسعود بن بدر کشف شد و قبّه‌اى برای آن بنا نمود. گویند که بدن شریفش در قبر تر و تازه مانده بود، و از آن‌جایی که در دست انگشترى داشته که نقش نگینش: «العزّة لله احمد بن موسى» بوده است، او را شناختند. بعد از آن اتابک ابوبکر، بنائى بلندتر از اوّلى تأسیس کرد سپس خاتون ‌تاش که زنى نیکوکار و اهل عبادت بوده در سال 750 هـ.ق قبّه‌اى بس عالى درست کرد و در جَنب آن، مدرسه‌اى عالى بنا نهاد و در جوار آن مرقدى هم براى خودش معیّن نمود.[7]

ادامه »