1. غیبت. 2. نمیمه. 3. دروغ. 4. دو زبانی. 5. بهتان و افتراء. 6. قذف. 7. افشاء اسرار مؤمن. 8. دشنام 9. لعن و نفرین. 10. طعن و شماتت. 11. سُخریه و استهزاء. 12. مدح. 13. اظهار غضب. 14. غنا. 15. کثرت مزاح و خنده. 16. مراء و جدال. 17. خصومت.18. سؤال عوام از امور مشکله. 19. تکلم بدون علم. 20. تکلم بی فایده. 21. منکر خدا شدن. 22. غیر خدا را پرستش کردن. 23. دروغ بستن به خدا. 24. تکذیب آیات خدا. 25. کفران نعمت. 26. از خدا شکوه کردن. 27.اظهار ناامیدی کردن از خداوند. 28. به خداوند دشنام دادن. 29. نسبت فرزند به خدا دادن. 30. نسبت بی عدالتی به خدا. 31. ادعای خدائی کردن. 32. از خدا درخواست بیجا کردن. 33. دعای خیر برای ستمگران. 34. نفرین کردن. 35. چون و چرا کردن در کار خدا. 36. خدا را متهم کردن که به قتل امام حسین راضی بوده. 37. با دشمنان خدا اظهار دوستی کردن. 38. منکر رسالت پیامبر شدن. 39. پیامبر را مجنون خواندن. 40. اسرار امامان معصوم را فاش کردن. 41. از سخن امام عیب گرفتن. 42. برای ظهور امام زمان وقت تعیین کردن. 43. ادعای امامت کردن. 44. حلال خدا را حرام و حرام خدا را حلال دانستن. 45. احکام را با قیاس سنجیدن. 46. به ناحق شهادت دادن. 47. تفسیر به رأی کردن قرآن. 48. مؤمن را خوار کردن. 49. فاسق را عزیز شمردن. 50. مؤمن را ترساندن. 51. اظهار فقر و تنگدستی کردن. 52. راز خود را به دیگران گفتن. 53. به پدر و مادر اُف گفتن. 54. عیبجوئی کردن. 55. نسبت زنا به کسی دادن. 56. خلافکار را تشویق کردن. 57. مؤمنان را با القاب زشت خواندن. 59. به مال و منال دیگران غبطه خوردن. 60. وعدة دروغ دادن. 61. صفات نیک زنان را به نامحرمان گفتن. 62. با زن نامحرم شوخی کردن. 63. فال بد زدن. 64. عذرتراشی برای ظلم ظالمان. 65. سخن برادر مسلمان خود را قطع کردن. 66. پیشگویی و کهانت. 67. منّت کشیدن. 68. با خواندن قرآن کسب روزی کردن. 69. امر سلاطین را امر خدا دانستن. 70. در کیفیت خدا سخن گفتن.(1)

1.صفری، محمدعلی، گناهان زبان، تهران، چاپ فرهنگ، چاپ اول، شهریور 1361

فَاسْمَعُوا لاَِمْرِهِ تَسْلَمُوا وَأَطیعُوهُ تَهْتَدُوا وَانْتَهُوا لِنَهْیِهِ تَرشُدُوا، (وَصیرُوا إِلی مُرادِهِ) وَلا تَتَفَرَّقْ بِکُمُ السُّبُلُ عَنْ سَبیلِهِ.

پس فرمان او (علی علیه السلام) را بشنوید و گردن نهید و پیرویش نمایید و از آنچه بازتان دارد خودداری کنید تا راه یابید. به سوی هدف او حرکت کنید. راه هی گونه گون شما را از راه او بازندارد!

نکته:

شیطان قدرت نفوذ در افرادی که برای خدا خالص شده اند، ندارد و در این مقام چه کسی والاتر و برتر از علی علیه السلام که هدایت شده هستند و با تبعیت از او می توان از دست فریب های شیطان در امان اند.

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب«‌ولایت علوی، اکمال دین نبوی»،ص74

مَعاشِرَالنّاسِ، أَنَا صِراطُ الله الْمُسْتَقیمُ الَّذی أَمَرَکُمْ بِاتِّباعِهِ، ثُمَّ عَلِی مِنْ بَعْدی. ثُمَّ وُلْدی مِنْ صُلْبِهِ أَئِمَّةُ (الْهُدی)، یَهْدونَ إِلَی الْحَقِّ وَ بِهِ یَعْدِلونَ.

هان مردمان! صراط مستقیم خداوند منم که شما را به پیروی آن امر فرموده. و پس از من علی است و آن گاه فرزندانم از نسل او، پیشوایان راه راستند که به درستی و راستی راهنمایند و به آن حکم و دعوت کنند.

نکته:

از آنجا که پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله وسلم به خوبی می دانست پس از او جریانات انحرافی و مکر و حیله های شیطانی تداوم خواهد داشت، از این رو در گام اول معیار تشخیص حق و صراط مستقیم را، وجود خود اعلام فرمود. صراطی که کسی درباره آن شک و شبهه ای نمی توان وارد سازد.سپس فرمودن:صراط مستقیم پس از من علی است.

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب«‌ولایت علوی، اکمال دین نبوی»،ص64

مَعاشِرَالنّاسِ، النُّورُ مِنَ الله عَزَّوَجَلَّ مَسْلوکٌ فِی ثُمَّ فی عَلِی بْنِ أَبی طالِبٍ، ثُمَّ فِی النَّسْلِ مِنْهُ إِلَی الْقائِمِ الْمَهْدِی

مردمان! نور از سوی خداوند عزّوجل در جان من، سپس در جان علی بن ابی طالب، آن گاه در نسل او تا قائم مهدی.

نکته:

بین نور نبوت و ولایت نمی توان و نباید فاصله انداخت؛ چرا که شرط تحقق هدایت مد نظر الهی برای سعادت بشریت، قبول همراهی و پیوند این انوار است که در سخن رسول خدا نیز به آن اشاره شده و امتداد این مسیر نورانی را در علی و اولاد علی علیهم السلام، تا حضرت بقیة الله حجت ابن الحسن المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف دانسته است.

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب«‌ولایت علوی، اکمال دین نبوی»،ص62

أَوَّلُ مَنْ آمَنَ بِالله وَ رَسُولِهِ (لَمْ یَسْبِقْهُ إِلَی الْایمانِ بی أَحَدٌ)، أَوَّلُ النّاسِ صَلاةً وَ أَوَّلُ مَنْ عَبَدَالله مَعی. أَمَرْتُهُ عَنِ الله أَنْ یَنامَ فی مَضْجَعی، فَفَعَلَ فادِیاً لی بِنَفْسِهِ.

علی علیه السلام نخستین مؤمن به خدا و رسول اوست و کسی در ایمان، به او سبقت نجسته. اولین نمازگزار و پرستشگر خدا به همراه من است.

نکته:

در خطابه ی غدیر، رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم حدود دویست ویژگی و امتیاز برای امیر المؤمنان علیه السلام ذکر نموده است که اولین نماز گزار و ایمان آورنده به ایشان، یکی از موارد است و نشان دهنده این نکته که یکی از ویژگی های شیعه امیرالمؤمنان علیه السلام، شتاب در کار خیر و گرایش به خوبی ها و نیکی ها و پیشتازی در پیوستن به حق است. همچنین بایستگی شرکت در نماز جماعت و نقش آن در معرفی و تشویق دیگران، از جلوه های پر اهمیت این مسئله است که حضرت علی علیه السلام در آن پیش قدم بودند.

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب«‌ولایت علوی، اکمال دین نبوی»،ص60

آیه شریفه در قرآن می فرماید: «وَلَا تَقْفُ ما لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ کُلُّ أُولَئِکَ کانَ عَنْهُ مَسْؤُولًا»؛ از آنچه که نمی دانید پیروی نکنید آنچه را که نمی دانی، دنبالش نرو، حرکت نکن، همانا براستی که گوش، چشم و دل ها، همه مسؤولند؛ تمام این اعضا، فردای قیامت از آنها سؤال می شود.

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب گناهان زبان ، همراه با حکایت های آموزنده، ص:117

مسؤولیت گوش مهم است؛ در رساله الحقوق، سیّد الساجدین علیه السلام چنین می فرمایند: «و اما حقّ سمع فتنزیهه عن أن لاتجعله طریقاً الی قلبک»؛حق گوش تو، بر تو آن است که مراقب باشی او را طریق به سوی قلبت قرار ندهی، چون هر چیزی که بخواهد بر دل وارد بشود از طریق گوش است. «الّا لِفوهه کریمه تحدث فی قلبک خیراً او تکسب خُلقاً کریماً»؛ مگر برای یک مطلب مهم کریمانه ای، یا کسب خلق نیکو که سبب ایجاد خیر در قلبت می شود. «فإنّه باب الکلام إلی القلب»؛ چون گوش تو درِ ورودی کلام به سوی قلب توست. چون قسمت عمده ادراک های ما از طریق گوش است، که به دل می رسد، «یُؤَدّی الیه ضروب المعانی علی ما فیها من خیر أو شر و لاقوه الّا باللَّه»؛ زیرا گوش تو دری است که انواع معانی؛ خوب یا بد، خیر یا شر به آن می رسد و از طریق آن به دل تو عبور می کند و وارد می شود.

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب گناهان زبان ، همراه با حکایت های آموزنده، ص:116