مسؤولیت گوش مهم است؛ در رساله الحقوق، سیّد الساجدین علیه السلام چنین می فرمایند: «و اما حقّ سمع فتنزیهه عن أن لاتجعله طریقاً الی قلبک»؛حق گوش تو، بر تو آن است که مراقب باشی او را طریق به سوی قلبت قرار ندهی، چون هر چیزی که بخواهد بر دل وارد بشود از طریق گوش است. «الّا لِفوهه کریمه تحدث فی قلبک خیراً او تکسب خُلقاً کریماً»؛ مگر برای یک مطلب مهم کریمانه ای، یا کسب خلق نیکو که سبب ایجاد خیر در قلبت می شود. «فإنّه باب الکلام إلی القلب»؛ چون گوش تو درِ ورودی کلام به سوی قلب توست. چون قسمت عمده ادراک های ما از طریق گوش است، که به دل می رسد، «یُؤَدّی الیه ضروب المعانی علی ما فیها من خیر أو شر و لاقوه الّا باللَّه»؛ زیرا گوش تو دری است که انواع معانی؛ خوب یا بد، خیر یا شر به آن می رسد و از طریق آن به دل تو عبور می کند و وارد می شود.

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب گناهان زبان ، همراه با حکایت های آموزنده، ص:116