سوم ربیع الاول یاد آور هجوم لشکریان یزید به کعبه و تخریب آن می باشد .شیخ عباس قمی در کتاب وقایع الایام در این خصوص می نویسد:

در روز سوم ، سال 64ه ق، واقعه به آتش کشیدن مكه اتفاق افتاد.

مسلم بن عقبه با لشكر شام به قصد قتل‌عام اهل مدينه و سرکوب قیام آنان حرکت کرد و 28 ذیحجه با حمله به مدینه، ظلم های بسیار و قتل‌عام‌های فجیعی انجام داد و پس از آن به امر یزید به قصد دفعِ قیام عبدالله بن زبير به سوی مكه حرکت کرد.

ابن زبير از كسانى است كه بعد از مرگ معاويه با یزید بيعت نکرد و با حضور در مکه مردم را به بيعت خويش فرا خواند.

چون ابن عقبه به مکانی معروف «بقديد» رسيد، به درک واصل شد . حُصَيْن بن نُمَيْر پس از او امير لشكر شد و با آن گروه به مكه رفت و دور مكه را احاطه كرد.

عبدالله بن زبير با مختار بن ابى عبيده و جمعى ديگر كه با وى بيعت كرده بودند، به خانه خدا پناه بردند.

لشكر شام در بالاى كوه‏هاى مكه كه مشرف بر خانه‏ها و مسجدالحرام بود، اجتماع كردند و با منجنيق، پيوسته سنگ و نفت بر مكه و مسجد مى‏افكندند پارچه هایی از پنبه و كتان به نفت آلوده مى‏ساختند و بر خانه خدا مى‏انداختند و آنها را آتش می زدند تا آنكه كعبه معظّمه سوخت و بناى آن منهدم گشت و ديوارهاى آن فرو ريخت و شاخ‏هاى گوسفندى كه به جهت فداى اسماعيل آمده بود و بر سقف آويخته بودند، هم سوخت»

ابوحَرّه مدينى در این خصوص شعری سروده است:

ابن نَميرٍ بِئسَ ما تَوَلّى قَد أحرَقَ المُقامَ وَالمُصَلّى

پسر نمیر چه کار زشتی را انجام داد که مقام ابراهیم و محل نماز را آتش زد

بعد از این حادثه خداوندِ منتقمِ قهّار، يزيد را مهلت نداد و به جهنم فرستاد وقتی خبر مرگش به مكه رسيد. ابن نمير دست از جنگ برداشت و با لشكر خويش به جانب شام روانه شد.

البته بعد از این ماجرا، هنگامی که عبدالملک بن مروان به فرمانروایی رسید در سال 72 ه ق برای شکست دادن عبدالله بن زبیر به مکه حمله کرد و بعد از هشت ماه محاصره آنجا، کعبه را ویران نمود و عبدالله بن زبیر را کشت(تاریخ طبری ج 6 ص 189)