گل واژه هایی از کلام رضوی علیه السلام

*  إنَّ الامامه هِیَ منزِلَهُ الانبیاءِ وارِثُ الاوصیاءِ اِنَّ الامامه خلافهُ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ و خلافهُ الرسولِ صلی الله علیه و آله و سلم و مقامُ امیرِ المؤمنینَ علیه السلام و میراثُ الحسنِ و الحُسَینِ علیهماالسلام؛  امامت در حقیقت مقام انبیا و ارث اوصیاست. امامت، جانشینی خداوند عزّ و جلّ و جانشینی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و مقام امیرالمؤمنین علیه السلام و میراث امام حسن و امام حسین علیهماالسلام است.

* اِنَّ الاِمامهَ اُسُّ الاسلامِ النّامی، و فَرعُهُ السّامی، بِالامامِ تَمامُ الصَّلاهِ و الزّکاهِ وَ الصِّیامِ و الحَجِّ وَ الجِهادِ وَ تَوفیرُ الفَیء و الصَّدَقاتِ و اِمضاءُ الحُدودِ وَ الاحکامِ و مَنعُ الثُّغُورِ وَ الاطرافِ؛ امامت، پایه ی بالنده اسلام و شاخه بلند بالای آن است. به وسیله امام نماز و زکات و روزه و حج و جهاد به کمال خود می رسد و فیء و صدقات وفور می یابد و حدود و احکام جاری می گردد و مرزها حفظ و حراست می شود.

* الاِمامُ السَّحابُ الماطِرُ وَ الغَیثُ الهاطِلُ وَ الشَّمسُ المُضیئَهُ وَ السَّماءُ الظلیلهُ و الارضُ البسیطهُ و العینُ الغزیرَهُ وَ الغَدیرُ وَ الرَّوضَهُ؛ امام ابری است پرباران، بارانی است ریزان، خورشیدی است درخشان، آسمانی است سایه افکن، زمینی است گسترده، چشمه ای است جوشان، برکه ای است با آب گوارا و باغ است و بستان.

* إنَّ لِکُلِّ إمامٍ عَهداً فی عُنُقٍ أولِیائِهِ وَ شیعَتِهِ و إنَّ مِن تَمامِ الوَفاءِ بِاعَهدِ وَ حُسنِ الأداءِ زیارَهَ قُبورِهِم؛ دوست داران و شیعیان هر امامی را با او عهدی است، و تمامت وفای به عهد و نیکویی انجام دادن آن، زیارت قبر ایشان است.(وسائل الشیعه)

*  ما زارَنی أحَدٌ مِن أولِیائی عارِفاً بِحَقِّی إلّا شُفِّعتُ فیهِ یَومَ القِیامَهِ؛ هیچ یک از دوستانم مرا با شناخت حقّم زیارت نمی کند مگر این که در روز قیامت شفاعتم از او پذیرفته می شود.(وسائل الشیعه)

* مَن جَلَسَ مَجلِساً یُحیی فیهِ أمرُنا، لَم یَمُت قَلبُهُ یَومَ تَموتُ القُلُوبُ؛ هر که در مجلسی بنشیند که در آن یاد ما(اهل بیت) زنده می شود، قلبش، در روزی که قلب ها می میرند، نمی میرد.(وسائل الشیعه)

* حضرت عبدالعظیم علیه السلام از امام رضا علیه السلام چنین روایت می کند: المُسلِمُ الَّذی یَسلَمُ المُسلِمونَ مِن لِسانِهِ و یَدِهُ و لَیسَ مِنّا مَن لَم یَأمَن جارُهُ بَوائِقَهُ؛ حضرت عبدالعظیم علیه السلام از امام رضا چنین روایت می کند: مسلمان کسی است که مردم از دست و زبان او آسوده باشند و از ما نیست آن که همسایه اش از شرّ او در امان نباشد.(عیون اخبار الرضا)

*من لم یشکر المنعم من المخلوقین لم یشکر الله عزّ و جلّ؛  آن که سپاس صاحب نعمت از خلق را نگذارد، شکر خداوند عز و جل را نگذارده است.

*  مَن فَرَّجَ مِن مُؤمِنٍ، فَرَّجَ اللهُ عَن قَلبِهِ یَومَ القِیامَهِ؛ هر کس اندوه مؤمنی را بزداید، خداوند در روز قیامت، غم از دلش می زداید.(اصول کافی)

* إنَّ اللهَ أمَرَ بِالشُّکرِ لَهُ و لِلوالِدَنِ، فَمَن لَم یَشکُر والِدَیهِ لَم یَشکُرِ اللهَ؛ خداوند به سپاس گزاری از خود و پدر و مادر فرمان داده است؛ پس هر که از پدر و مادرش سپاس گزاری نکند، خداوند را سپاس نگفته است.(الخصال)

* الحیاء من الایمان؛ حیا از ایمان است.(عیون اخبار الرضا)

* مِن اخلاقِ الأنبیاءِ التَّنَظُّفُ؛ پاکیزگی از اخلاق پیامبران است.(بحارالأنوار)

* کلّما أحدث العباد من الذنوب ما لم یکونوا یعملون، أحدث الله لهم من البلاء ما لم یکونوا یعرفون؛ هر گاه بندگان گناهی نو مرتکب شوند که پیش از این مرتکب آن نمی شدند خداوند بلایی برایشان آوَرَد که پیش از آن نمی شناختند.(اصول کافی)

ویژه نامه تجلّی معارف دین در کلام رضوی علیه السلام/اداره کل تبلیغات اسلامی استان اصفهان/شهریور1392