از آنجا كه توجه به خدا و دين ريشه ي فطري دارد و از نهاد انسان مايه مي گيرد، خداوند در قرآن مي فرمايد:‌

«فَاَقِمْ وَجْهَكَ لِلدّينِ حَنيفاً فِطْرَتَ اللهِ الَّتي فَطَرَ النّاسَ عَلَيْهَا لَاتَبديلَ لِخَلْقِ اللهِ ذَلِكَ الدّينُ القَيِّمُ ولَكِنَّ اَكْثَرَ النّاسِ لاَ تعلَمونِ»[1]

«پس تو اي رسول مستقيم روي به جانب آئين پاك اسلام آور و پيوسته از طريق دين خدا كه فطرت خلق را برآن آفريده است پيروي كن كه هيچ تغييري در خلقت خدا  نيست كه آيين حق استوار است وليكن اكثر مردم از اين حقيقت آگاه نيستند».

پدران و مادران به ويژه مادران وظيفه دارند كه محيطي مناسب براي فرزند خويش به وجود آورند تا عقايدي كه در فطرت او نهاده شده تدريجاً ظهور و بروز نمايد و تكامل يابد.

اين درست است كه پسر بعد از پانزده سال و دختر بعد از نه سال به تكليف مي رسند و قبل از آن تكليفي برعهده ي آن نيست، اما انجام تكاليف ديني را نمي توان تا سن بلوغ، تأخير انداخت. بلكه بايد آنها قبل از سن تكليف به انجام تكاليف ديني بپردازند تا زماني كه به سن بلوغ رسيدند انجام تكاليف براي آنها به صورت ملكه درآيد. اين وظيفه هر انساني است كه بايد از همان دوران كودكي به انجام عبادات وتكاليف ديني عادت كند تا در سن بلوغ به آنها رغبت داشته باشد.[2]

[1]  سوره روم ، آيه 30
[2] رضا اسماعيلي و ديگران، سبك زندگي، ص 166

قسمتی از پایان نامه سرکار خانم سميه قهرودي(طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها) با عنوان نقش مادر در سعادت جامـعه