در یک تقسیم ایمان به دو قسم است:

1-ايمانِ مستقرّ

2-ايمانِ مستودع

حضرت علی علیه السلام در مورد ایمان مستقر ومستودع در نهج البلاغه خطبه 189 میفرماید:       

«فَمِنَ الاِيمَانِ مَا يَکُونُ ثَابِتاً مُسْتَقِرّاً فِي ا لْقُلُوبِ، وَ مِنْهُ مَا يَکُونُ عَوَارِيَ بَيْنَ ا ­لْقُلُوبِ وَ الصُّدُورِ، إِلَى أَجَل مَعْلُوم»[1]

بعضى از ايمانها ثابت و استوار در دلهاست و بعضى ديگر ناپايدار و عاريتى در ميان قلبها و  سينه ها تا سرآمدى معلوم شده است.

تقسيم ايمان به ثابت و مستقر و متزلزل و ناپايدار و به بيان ديگر عاريتى، چيزى است که در احاديث اسلامى به آن اشاره شده است.
در حديثى از امام صادق(عليه السلام) در تفسير آيه98 سوره مبارکه انعام که می فرماید:

 «وَهُوَ الَّذِى أَنشَأَکُمْ مِّنْ نَّفْس وَاحِدَة فَمُسْتَقَرٌّ وَ مُسْتَوْدَعٌ »

او است كه شما را از يك تن ايجاد كرد بعضى از شما مستقر و بعضى مستودع هستيد.

[1] . نهج البلاغه ،خطبه 189