زینب، تا برادر والامقامش در حیات بود، او را خدمت گزار و فرزندانش را پرستار بود، وهنگامی که برادر عازم کشته شدن گردید، زینب هر چه در قدرت داشت، برای حفظجان برادر نثار کرد.

فرزند دل بندش را در راه برادر بزرگوارش فدا کرد. برای برادر در فکر جمع آوری سپاه بود. روحیه سربازان برادر را تقویت می کرد. هنگامی که جوان برومند برادرش در خاک وخون غلتید، و پدر داغ دیده ایستاده، می نگریست، زینب خود را رسانید که توجه برادر رابه جای دیگر منعطف سازد، مبادا در اثر این مصیبت جان فرسا، نیروی برادر کاسته شود.وقتی که برادر تنها ماند و یک تنه به نبرد ادامه می داد، زینب، جان خود را در کف دست گرفت، و به سوی عمر سعد و سپاه بی رحم کوفه روان شد; شاید ساعتی، شهادت برادر رابه تاخیر اندازد.

شب یازدهم محرم، زینب بی کس شد.

در ساعتی چند به قول خودش: جدش و پدرش و مادرش و برادرانش و همه کسانش ازدستش رفتند، و همگی در خاک و خون غلتیدند.

شب دهم و شام دهم!

چقدر تفاوت میان این شب سپید و آن شام سیاه وجود داشت!

وه که چه شام تیره ای بود!

زینب در شب دهم همه کس داشت، ولی در شام دهم هیچ کس نداشت!

در شب دهم پشت و پناه داشت، سرور داشت، نقطه اتکا داشت، برادر داشت، پسرداشت، جوان داشت، کودک داشت، شیرخوارداشت، ولی در شب یازدهم، هیچ کدام رانداشت!

زینب در شب دهم، خواهر بود، مادر بود، عمه بود، سروربود، ولی در شام دهم نبود!

در شب دهم، خیمه و خرگاه داشت، جامه نو برتن داشت، چراغ داشت، بستر خواب داشت، خدمت گزاران بسیار داشت، ولی در شام دهم نداشت!

در شب دهم، تنش سالم بود، ولی در شام دهم، از تازیانه مجروح !

آری… در شام دهم زینب چیزی داشت، که درشب دهم نداشت!

آیا آن چه بود؟

آب بود! آری آب بود!

زینب در شام دهم آب داشت، ولی درشب دهم نداشت!

آیا دمی که آب، حلال گردید، اول خودش نوشید، یا به زنان خون جگر و کودکان یتیم دربه در داد؟

نخستین دفعه ای که خواست آب بنوشد چه حالی داشت؟

چه خاطراتی در قلبش می تپید؟! چه تشنه کامان بزرگواری را که با لب تشنه جان دادند،به خاطر می آورد؟ آیا قدرت بر نوشیدن آب داشت؟ چگونه به کودکان یتیم و زنان داغ دیده آب داد؟!

من که از جواب ناتوانم!

من نمی دانم خداوند در این تن رنجور چقدر نیرو نهفته بود؟ زیرا این همه مصیبت موجب نشد که زینب را از سرپرستی زنان داغ دیده، و کودکان یتیم باز دارد. در میان آن همه کودک، یکی به زیر سم ستور نرفت! و در آتش سوزی خیمه هانسوخت! ویکی در آن شام شوم، و در آن بیابان بی رحم، گم نشد… هنگام حرکت کاروان اسیربه سوی کوفه، وقتی که خواهر حسین علیه السلام می بیند یادگار برادرش امام سجادعلیه السلام از شدت مصیبت حالش دگرگون شده، برای تسلیت برادرزاده اقدام می کند!

در طول راه، زینب، کودکان پدرکشته را مادر بود و پدری می کرد! و تنش در برابرتازیانه هایی که به سوی آن ها می آمد سپر بود، و در نگه داری آن ها جان فشانی می کرد.

اگر بیوه زنی از کاروان عقب می ماند، ویاکودکی از محمل بر زمین می افتاد، دختر علی علیه السلام زن را به کاروان می رسانید و کودک را سوار می کرد!

زینب، با پلیدترین مرد روی زمین یعنی ابن زیاد طوری سخن گفت و نوعی رفتار کرد،وبا یزید که شوم ترین امپراتوران فاتح بود، جور دگر سخن گفت و رفتار دگر داشت.

وقتی که ابن زیاد تصمیم به کشتن امام سجادعلیه السلام گرفت، خواهر حسین علیه السلام چنان فداکاری و از خودگذشتگی نشان داد، که آن ناپاک را از آن تصمیم شوم منصرف ساخت.

هنگامی که یزید، سرمست باده ورزی شده بود، و با چوب دستی بر دندان های سربریده برادر می نواخت، خواهر کاری کرد و سخنی گفت که شیرینی پیروزی را تا ابد در کام یزیدتلخ کرد. پس از بازگشت از شام، خواهر یک سره به سوی قبر برادر رفت تا مطمئن شود که آن پیکر مقدس و یارانش دفن شده اند، آن گاه به مدینه بازگشت .

ولی!

ولی در طول این مدت، اشک دیده و سوز دلش آرام نگرفت.

آسایش زینب وقتی بود که می نشست و سر به زانوی غم می نهاد و می گریست.

دختر امیرالمؤمنین علیه السلام آن قدر گریست، تا اشک هایش بخشکید.

منبع: بنت الشاطی، مترجم: رضا صدر، کتاب:بانوی کربلا حضرت زینب سلام الله علیها،نشر : قم ، دفتر تبلیغات اسلامی ، 1378،ص 10.

بانوی بانوان در دوره زندگی، وظایف گوناگونی بر عهده گرفته است.

هنگام کودکی، اداره خانه پدر را به عهده داشته و از برادران ارجمندش پرستاری می کرده و بار فراق مادر را بردوش آن ها سبک می کرده است.

آن دم که به خانه شوهر رفته، همسری گران بها برای شوهر و مادری بی نظیر برای فرزندانش بوده است.

زمانی به تعلیم و تربیت بانوان مسلمان می پرداخته است.

در کربلا نیز، وظایف بزرگ و گوناگونی را انجام داده است.

از برادر نگه داری می کرده، بیوه زنان و داغ دیدگان را غم گسار بوده، آن دم که وظیفه ایجاب کرد، که از خیمه بیرون آید و سپاه پیروزمندکوفه را سرزنش کند، و سپس کاروان دل شکسته و مصیبت کشیده را قافله سالار باشد، این وظیفه را نیز به خوبی انجام داد.دختر زهراعلیها السلام معنای زیربار ظلم نرفتن و در برابر ظالم استقامت ورزیدن را نشان داد وبا قدرت روحی خود، کاخ ستم گران را ویران ساخت و به جهانیان اعلام کرد که با از خودگذشتن می توان قدرت مندترین ستم کاران راکوبید.

خواهر حسین علیه السلام در این جهاد مقدس، ترس و بیمی به خود راه نداد و با نهایت دلیری،ابن زیاد شوم سرکش بی رحم، و یزید پلید مقتدر بی عرضه را مفتضح ساخت. آری، یزیدمقتدر بود; زیرا او وارث قدرتی بود که دگران ایجاد کرده بودند، بی عرضه بود; زیرا خودلیاقت ایجاد قدرتی نداشت، و بر سر خوان قدرتی گسترده نشسته بود.

بانوی خردمند بنی هاشم، کوفیان را که دوستان دغل باز بودند، رسوا کرد، دوستانی که هنگام خوشی و سیادت یارند، و موقع سختی خار، و با دشمن هم گام.

روز به روز بدنامی کوفیان و رسوایی آن ها افزوده می شود و تا دنیا باقی است، جهان خردو انسانیت، بر آن ها لعنت می فرستد.

منبع: بنت الشاطی، مترجم: رضا صدر، کتاب:بانوی کربلا حضرت زینب سلام الله علیها،نشر : قم ، دفتر تبلیغات اسلامی ، 1378،ص 7.

زینب دلیر،دانشمند، بزرگ روح، با اراده باشد. آن هم شاگردی که، خون اساتیدش در رگ و پوستش وجود دارد و خوی آن ها را به ارث برده است.

زینب، ماهی است که از پنج خورشید تابان کسب نور کرده و ازهر کدام به طورشایسته ای بهره بر گرفته، و آن گاه جهانی را روشنایی بخشیده است.

خون پاک، ریشه پاک، شیر پاک، ذکاوت سرشار، مربیان بزرگ، شرکت در بزرگ ترین انقلاب های بشری، تجربه حوادث و تحولات بزرگ جهان، زینب را، آن طور که شایسته بود،پرورش داد و او را نمونه ای از عالی ترین مراتب انسانیت قرار داد.

زنان جهان عموما و بانوان مسلمان خصوصا، باید از گفتار و رفتار زینب سرمشق بگیرندو از تعلیمات عالیه این بانوی بزرگ بهره مند گردند و از افتخار شاگردی مکتب زینب، برخودببالند.

دختر زهرا در دوره زندگی ساده و کوتاهش، کمتر خوش بوده و بیشتر با رنج و غم همراه بود، ولی این رنج و اندوه به جای آن که او را از ادای وظیفه باز دارد، بر استقامتش افزوده وقوای روحی اش را فشرده تر و نیرومندتر کرده است.

منبع: بنت الشاطی، مترجم: رضا صدر، کتاب:بانوی کربلا حضرت زینب سلام الله علیها،نشر : قم ، دفتر تبلیغات اسلامی ، 1378،ص 6.

تاریخ، خانواده ای مانند خانواده کوچک علی علیه السلام سراغ ندارد، که تمام افراد آن شخصیت هایی باشند که در سیر تاریخ تاثیری عمیق داشته و تحولی فوق العاده ایجاد کرده باشند.

تاریخ به ما چنین نشان می دهد که اگر نابغه ای بزرگ از خانواده ای برخاست، نابغه دیگری ازآن کمتر برمی خیزد; گویا او همه برجستگی ها و شایستگی های افرادخانواده رامی گیرد و برای دگران چیزی نمی گذارد.

لذا، او همه چیز می شود و افراد دیگر خانواده هیچ…خانواده امیرالمؤمنین از این قانون اجتماعی جداست.

زیرا همه افراد آن از بزرگان جهان می باشند:

علی علیه السلام بزرگ است، زهراعلیها لسلام بزرگ است، حسن علیه السلام بزرگ است، حسین علیه السلام بزرگ است،زینب علیها السلام بزرگ است.

هر چه رشد فکری بشر بیشتر شود، عظمت اینان آشکارتر و شایستگی های آن هانمایان تر می گردد.

نویسندگان جهان در باره هرکدام، کتاب ها نوشته اند، ولی هنوز کسی نتوانسته عظمت آن ها را، آن طوری که بوده، نشان دهد.

اگر اندکی چشم خود را بازتر کنیم و طبقه اعلای این خانواده را بنگریم، بزرگی وعظمتشان، عقل را مات می کند.

مؤسس این خانواده، رسول خداصلی الله علیه وآله وسلم بزرگ ترین مرد تاریخ است. مادر زهرا «خدیجه نمونه ای از بزرگ ترین فداکاری است. پدر علی، ابوطالب، بزرگ ترین پشتیبان رسول خداصلی الله علیه وآله وسلم و سرور قریش بوده; او کسی است که اسلام بر دوشش پایه گذاری شد.

مادر علی علیه السلام فاطمه دخت اسد، مهربان ترین مادر برای رسول و بهترین پرستارآن حضرت بوده است.

کسانی که در طبقات سه گانه این خاندان قراردارند، هرچندخودشان در عظمت بایک دیگر تفاوت دارند، ولی همه آن ها از بزرگ ترین عظمای جهان می باشند.

جد عظیم است، جده عظیم است.

پدر عظیم است، مادر عظیم است.

پسر عظیم است، دختر عظیم است.

زینب یکی از این عظماست.

من زینبی می گویم و شما زینبی می شنوید; که نه خود به حقیقت کمالات و فضایل اورسیده ام و نه شما می توانید به این حقیقت عالی برسید.

من از دور ایستاده، آفتاب درخشان فضایل او را می نگرم و هنگام مطالعه زندگی پرحادثه او از بس فوق العادگی از خود نشان داده، در برابر پیشگاه باعظمت او سر فرود می آورم.

آری، چنان مادری باید چنین دختری بیاورد.

وآن مکتب، باید این شاگرد را تربیت کند.

منبع: بنت الشاطی، مترجم: رضا صدر، کتاب:بانوی کربلا حضرت زینب سلام الله علیها،نشر : قم ، دفتر تبلیغات اسلامی ، 1378،ص 4.

ستاره درخشانی در آسمان تقوا طلوع کرد; گوهر گران بهایی در معدن فضیلت و انسانیت تکون یافت و در اصلاب شامخه وارحام مطهره نگه داری شد. نوگلی بویا در گلستان شرافت و بزرگواری نمو یافت; نوزادی که در آغوش پاکیزه ترین مادران چشم گشود. کودکی در دامان با فضیلت ترین بانوی عالم پرورش یافت. دختری که دانشمندترین اساتید به تربیتش همت گمارد. دوشیزه ای که در ساده ترین و بی آلایش ترین زندگی ها رشد کرد و در تمام شؤون زندگی، پیوسته با واقعیت و حقیقت سروکار داشت وهرگز با زندگی خیالی و پنداری ارتباطی حاصل نکرد و در مکتب مقدسی که در جهان بشری نظیر نداشت، عالی ترین تعلیمات را فراگرفت و مورد عنایت مخصوص موجد مکتب واستادان بزرگ آن که بزرگ ترین مربیان بشر بوده اند قرار داشت و هر روز درس جدیدی ازدانش و بینش و تقوا و فضیلت می آموخت و با هوش سرشار و استعداد فوق العاده، همه آن تعلیمات مقدس را در خزینه دل می اندوخت و پیاپی، خود را برای گرفتن درس های بالاتر،آماده می نمود;شاگردی که در محیط تحصیلی خود هیچ گونه رادع و مانعی نداشت و هر روزبهتر از دی، بر نردبان ترقی و تعالی صعود می کرد. خردمند بانویی که از آغاز عمر در مرکزحوادث بزرگ و پیش آمدهایی که در تحولات زندگی بشر، دارای بزرگ ترین تاثیر بوده،جای داشت و از نزدیک، با هوشی سرشار و نظری دقیق به حقیقت آن حوادث پی می برد وموقعیت شخصیت های رحمانی و شیطانی را، که در برابر یک دیگر قرار گرفته بود; تشخیص می داد و تاثیر هرکدام را به خوبی درک می کرد و از راز پیروزی این و رمز شکست آن آگاه بودو موفقیت های ابدی را که در آغاز با شکست صوری جلوه گر می شد، از شکست قطعی، که در ابتدا با موفقیت پنداری همراه بود، تمیز می داد.

یکتا زنی که نه تنها در زنان، بلکه در مردان عالم، کمتر نظیرش را می توان دید. توانابانویی که عالی ترین نمونه ای از شهامت و دلیری، دانش و بینش، کفایت و خردمندی، قدرت روحی و تشخیص موقعیت بوده وهر وظیفه ای از وظایف گوناگون اجتماعی را که به عهده گرفت، به خوبی انجام داد.

دانشمند بانویی که باید مردان جهان از خوان تعلیماتش بهره برگیرند و از خرمن کمالاتش خوشه ها بچینند.

او بانوی بانوان، زینب، دختر امیرالمؤمنین بود.

نویسنده: بنت الشاطی، مترجم: رضا صدر، کتاب:بانوی کربلا حضرت زینب سلام الله علیها،نشر : قم ، دفتر تبلیغات اسلامی ، 1378،ص 3.

.

حسين عليه السّلام بپاى خواست و بر دسته شمشير خود تكيه داد و با صداى بلند فرياد زد و گفت: (1) شما را بخدا مرا ميشناسيد؟

گفتند آرى تو فرزند پيغمبرى و نواده او هستى، گفت: شما را بخدا ميدانيد كه جدّ من پيغمبر است؟

گفتند آرى بخدا، گفت: شما را بخدا ميدانيد كه پدر من علىّ بن ابى طالب است؟ گفتند: آرى بخدا،

گفت: شما را بخدا ميدانيد كه مادر من فاطمه زهرا دختر محمّد مصطفى است؟ گفتند: آرى بخدا،

گفت: شما را بخدا ميدانيد كه حمزه سيّد الشّهداء عموى پدر من است؟ گفتند: آرى بخدا،

گفت: شما را بخدا ميدانيد جعفر همان كه در بهشت پرواز ميكند عموى من است؟ گفتند آرى بخدا،

گفت شما را بخدا ميدانيد كه اين شمشير رسول خدا است كه بر كمر دارم؟ گفتند: آرى بخدا،

گفت: شما را بخدا ميدانيد كه اين، عمامه رسول خدا است كه پوشيده‏ام؟ گفتند آرى بخدا،

گفت: شما را بخدا ميدانيد كه على عليه السّلام نخستين كسى بود كه اسلام آورد و از همه دانشمندتر و از همه بردبارتر و ولىّ هر مرد و زن با ايمان بود؟ گفتند آرى بخدا،

گفت: پس چرا ريختن خون مرا حلال كرده‏ايد؟ با اينكه اختيار دور كردن اشخاص از حوض كوثر بدست پدر من است و مردانى را مانند شتران رانده شده از آب از كنار حوض كوثر خواهد راند و پرچم حمد بروز رستاخيز در دست او است،

گفتند: همه اينها را كه تذكّر دادى ما ميدانيم ولى با اين همه دست از تو برنداريم تا تشنه جان بسپارى

حسين عليه السّلام كه اين خطبه را خواند دختران و خواهرش زينب سخن او را شنيدند گريه و ناله سردادند و سيلى بصورت همى زدند و صداهاشان بگريه بلند شد

صفحات: 1· 2

چرا بر مصیبت امام حسین علیه السلام اشک میریزیم؟

شکی در این نیست که جایگاه ایشان در قیامت عالیست ولی ما به حال خودمان گریه می کنیم که انسان بزرگی را در دنیا با این همه سختی و گرفتاری از دست داده ایم و تنها ماندهایم و باید با شیطان بجنگیم.
واگر این گونه باشد که شما میگویید ما نباید در فراق ایشان اشک بریزیم پس در مرتبه بالاتر نیز باید بگوییم قاتلی که ایشان را به درجه شهادت رسانده و باعث شادمانی عده ای به خاطر رسیدن ایشان به مرتبه والا شده شایسته عقاب نیست!!!