شق القمر معجزه پیامبر اسلام(ص)
خداوند در سوره انشقاق به این مسئله اشاره می‌فرماید: «اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ».[1] در آیه شریفه از دو حادثه مهم سخن به میان آمده: یکى نزدیک شدن قیامت است که بزرگ‌ترین دگرگونى را در عالم آفرینش همراه دارد و حادثه دیگر معجزه «شق القمر» است که هم دلیلى است بر قدرت خداوند بزرگ بر هر چیز و هم نشانه‌اى است از صدق دعوت پیامبر گرامیش.[2]
قرائن متعددى در آیه وجود دارد که تأکید بر وقوع یک اعجاز می‌کند، از جمله ذکر این موضوع به صورت «فعل ماضى» که نشان می‌دهد «شق القمر» واقع شده است، همان‌گونه که نزدیکى رستاخیز با ظهور آخرین پیامبر خدا نیز تحقق یافته است.
افزون بر اینها روایات فراوانى در منابع اسلامى در زمینه وقوع این اعجاز نقل شده که در حد شهرت یا تواتر است، و لذا قابل انکار نمی‌باشد.
نکته جالب در مورد این‌که شق القمر معجزه پیامبر اسلام(ص) است این است که در بعضى روایات می‌خوانیم علت پیشنهاد «شق القمر» از سوی کفار قریش به پیامبر(ص) این بود که می‌گفتند سحر در امور زمینى اثر می‌گذارد، ما می‌خواهیم مطمئن شویم که معجزات محمد(ص) سحر نیست.[3]
2. شق القمر از نظر علوم روز
در این‌جا ابتدا متذکر می‌شویم؛ وقوع انشقاق و شکاف در اجرام آسمانی از نظر اکتشافات علمی دانشمندان فلکى نه تنها محال نیست، بلکه بارها نمونه‌هاى آن مشاهده شده، هر چند در هر کدام عوامل خاصى مؤثر بوده است.
به تعبیر دیگر؛ کراراً در دستگاه منظومه شمسى و سایر کرات آسمانى انشقاق‌ها و انفجارهایى روى داده است که براى نمونه باید یادآور ‏شویم که تمام کُرات منظومه شمسى در آغاز جزء خورشید بوده است و بعداً از آن جدا شده، و هر یک در مدار خود به گردش در آمده است. این نظریه از سوى همه دانشمندان پذیرفته شده است.[4] به هر حال مسئله انفجار و انشقاق در کُرات آسمانى امرى بی‌سابقه نیست، و هرگز از نظر علم محال نمی‌باشد تا گفته شود اعجاز به محال تعلق نمی‌گیرد.
اما در مورد وقوع انشقاق و شکاف و سپس التیام در کره ماه؛ می‌گوییم: بازگشت انشقاق به حالت معمولى بر اثر نیروى جاذبه‌اى که میان دو قطعه وجود دارد کاملاً امکان‌پذیر است. گرچه در هیئت قدیم که بر محور عقیده «بطلمیوس» و افلاک نُه‌گانه پوست پیازیش، دور می‌زد، چنان این افلاک بلورین به هم پیوسته بودند که خرق و التیام آنها از نظر جمعى محال بود، از این‌رو پیروان این عقیده هم معراج جسمانى را منکر بودند، و هم شق القمر را، چرا که موجب شکافته شدن و سپس التیام در افلاک بود، ولى امروز که فرضیه هیئت بطلمیوسى به دست افسانه‌ها و اسطوره‌هاى خیالى سپرده شده، و اثرى از آن افلاک نُه‌گانه باقى نمانده، زمینه‌اى براى این سخنان باقى نیست.[5]
در پایان تذکر دو نکته نیز ضروری است:
1. باید توجه داشت اثبات حقایق دین اسلام که به نوعی فرا طبیعی است، توسط علوم طبیعی کار آسانی نیست؛ به خصوص این‌که این علوم در جایی پیشرفت کردند که از حقایق دین اسلام دور بوده است.
2. مسئله‌ای که از نظر عقلی امری ممکن و دلیلی بر محال بودن آن وجود ندارد و از نظر دلایل نقلی قطعی است نیازی به اثبات علمی آن نیست گرچه اثبات علمی آن برای اطمینان و تقویت ایمان مفید خواهد بود.

دیده شده توسط سلیمانی (نویسنده وبلاگ) در کتاب تبلیغ
[1]. انشقاق، 1: «قیامت نزدیک شد و ماه از هم شکافت».
[2]. مکارم شیرازى، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏23، ص 7 – 8، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش‏.
[3]. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ‏17، ص 355، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.
[4]. البته درباره عامل این جدایى بین لاپلاس و دانشمندانی که بعد از او آمدند بحث و گفتگو است که؛ آیا عامل این جدایى «نیروى گریز از مرکز» در منطقه استوایى خورشید بوده یا وقوع جزر و مدهاى شدیدى در سطح خورشید بر اثر عبور یک ستاره عظیم از نزدیکى آن؟
[5]. ر.ک: تفسیر نمونه، ج ‏23، ص 12 – 19.

گفتار علی (ع ) چنین است ، برای این که از راه تو زبان  در جمیع مفاسد باز می شود .

و روایت پیامبر اکرم (ص ) گفتار آن حضرت را تایید می کند :

مردی خدمت آن حضرت شرفیاب شد ، عرضه داشت مرا نصیحت کن ، فرمود : زبانت را نگهداری کن ! عرضه داشت یا رسول الله مرا سفارش فرما ، فرمود : زبانت را حفظ نما ! گفت : ای رسول خدا مرا پند ده ، فرمود : زبانت را نگهدار؛ وای بر تو ! آیا مردم را به رو در آتش می اندازد چیزی غیر از درو کرده های زبانهایشان ؟

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب«‌مناظره زبان و اندامها»،ص49

اصولا باید دانست که سخن بر چهار قسم است : یک قسم برای انسان نافع است ، و قسمت دیگر شر محض است . قسم سوم ، هم شامل خیر است و هم شامل شر ، وقسمت چهارم نه خیری در آن هست و نه شری .

پرواضح است که بر هر انسانی لازم است قسم اول را برای خود انتخاب کند ، زیرا بشر در سر نوشت خود باید بنگرد و آن چه برای او نافع است بر گزیند و از قسم دوم پرهیز نماید ، چون به کار بردن آن ، ملازم با بدبختی دنیا و آخرت اوست ، و این قسمت همان است که باید از آن به خدا پناه برد ، و ما به همین جهت از تو پرهیز نموده و تو را هر روز قسم داده که به ما کاری نداشته باشی ! ما را بیچاره نکن ، ما را به عذاب خود معذب مساز ! بگذار ما راحت باشیم ! از بلاها سالم بمانیم ، در حال شادابی بسر ببریم.

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب«‌مناظره زبان و اندامها»،ص46

حضرت موسی بن جعفر (ع ) از پدران بزرگوارش نقل فرموده که : امیر المومنین علی بن ابی طالب (ع ) به مردی گذشت که حرفهای زیادی می زد . حضرت ایستاد و سپس فرمود : آی ! (حضرت نخواست اسمش را ببرد برای تنبیه او) بدرستی که تو کتابی را بسوی پروردگارت برد و مامور نگهبان خود املا می کنی ، پس به آن چه تو را فائده می بخشد بپرداز و آن چه را که بی فائده است واگذار . 

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب«‌مناظره زبان و اندامها»،ص44

چشم :  بسیار دیده شده که با یک فرمان میلیونها جمعیت از خانه های خود آواره گشته و هزاران نفر به بشری قرار گرفته ، فاصله ها ، جنگ و خونریزی ها ، در بدیها ، سلب امنیت ، زندآنها و شکنجه ها ، کشت و کشتارهای بی حد ، بی دینی ها ، بی بند و باریها ، هرج و مرج ها ، قحطی ها ، کمبودها ، مرض ها ، نقص عضوها خسارتها ، و هزران زیان دیگر پدیدار گشته است

زبان : مگر این ضررها تنها از ناحیه من است . از جانب همه شما هم در اجتماع پدیدار خواهد شد .

اندامها : نه نه همه اش مربوط به شماست .

زبان : چرا چرند می گوئید ؟ هر کدام از شما ضررتان بیش از من است .

چشم : تا به حال از ما بی ادبی دیده اید ولی شما الان بی ادبانه صحبت کردید . زبان : باید ببخشید ولی خواستم بگویم تنها من نیستم که در اجتماع به شما ضرر می زنم ، زیان شما هم زیاد و به من هم خواهد رسید . 

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب«‌مناظره زبان و اندامها»،ص20

چشم : سکونی از امام صادق (ع ) نقل کرده است که پیامبر اکرم (ص ) می فرماید : خداوند زبان را به عذابی مبتلا می سازد که هیچکدام از اندامها را به آن عذاب نمی کند؛ زبان می گوید : خدایا مرا به عذابی مبتلا ساختی که هیچ چیزی را به آن معذب نساختی ؟ پس خدا به او چنین می فرماید : از تو سخنی بیرون آمد که به مشرق و مغربیهای زمین رسید پس با آن خون حرام ریخته و مال حرام به غارت برده شد و ناموس حرام به باد رفت ؛ سوگند به عزت و جلال و بزرگی خودم که همانا تو را به عذابی معذب نمایم که هیچ یک از اندامها را به آن عذاب نمی کند؛ زبان می گوید : خدایا مرا به عذابی مبتلا ساختی که هیچ چیزی را به آن معذب نساختی ؟ پس خدا به او چنین می فرماید : از تو سخنی بیرون آمد که به مشرق و مغربهای زمین رسید پس با آن خون حرام ریخته و مال حرام به غارت برده شد و ناموس حرام به باد رفت ؛ سوگند به عزت و جلال و بزرگی خودم که همانا تو را به عذابی معذب نمایم که هیچ یک از اندامها را (اندامهای تو را) به آن عذاب ننمایم .

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب«‌مناظره زبان و اندامها»،ص19

بطور کلی در بسیاری از روایات فضیلت زبان بیان شده است چنان که امام صادق (ع ) در مجلس درس خود اهمیت مرا به شاگرد ارزنده خود مفضل معرفی کرده و فرمود : ای مفضل در آن چه خداوند پاک و منزه بر انسان از سخن گفتن مرحمت کرده تامل نما ! سنی که بسبب آن از آن چه در نهاد خود است و آن چه در دل خویش می گذراند و اندیشه او به نتیجه می رسد خبر می دهد و بوسیله آن آنچه در دل دیگرن است می فهمند (چون تاکسی سخن نگوید دیگری ما فی الضمیر او را نمی داند ، با مکالمه است که نیت و ماهیت دیگری هم به دست می آید) و اگر سخن نبود انسان بمنزله چهار پایان بی فائده ای بود ، که نه از نفس خود به چیزی خبر می داد و نه چیزی را از دیگری می فهمید

چشم : آری ، ما هم ، چنین روایاتی را دیده و یا لااقل از افراد بزرگ روحانی شنیده ایم ، بلکه شاید به روایات دیگری هم در فضل و رتبه شما برخورد کرده باشیم چنان که در تعریف ایمان از امام صادق (ع ) روایت شده که ایمان عبارت از اقرار به زبان و ره زدن در دل و عمل کردن به اعضاء و جوارح است .

و یا آن که از علی (ع ) نقل شده که فرمود : تمام نیکی در سه خصلت جمع گردیده است : نظر کردن ، سکوت نمودن ، حرف زدن ولکن باید روایات دیگری را هم دید ، مثلا در همین روایت چنین دارد : پس هر نظری که در آن اعتبار و پند گرفتنی نباشد ، آن غفلت است و هر سکوتی که در آن اندیشه و فکر نباشد بیخبری است و هر سخنی که در آن یادی از خدا نباشد لغو و بیهوده است . 

دیده شده توسط سليماني(نويسنده وبلاگ) در كتاب«‌مناظره زبان و اندامها»،ص15