نمره بیست

مسئول ثبت نام به قد و بالایش نگاه کرد و گفت: دانش آموزی؟ جواب داد: بله. گفت: میخوای از درس خوندن فرار کنی؟ ناراحت شد، ساکش رو گذاشت روی میز و باز کرد، کتاب هاش رو ریخت روی میز و گفت: “نخیر اون جا درسم رو می خونم". بعد کارنا مه اش را نشون داد، همه نمره هاش بیست بود.

هفته نامه تخصصی حیات طیبه/جمعه11مرداد1392

عطر خوش پس از گذشت چند روز

«… جنازه غلامعلی چند روزی در منطقه جا مانده بود. وقتی او را آوردند طبیعتاً باید این جنازه بو می داد. ولی خدا گواه است وقتی من می خواستم این جنازه را ببوسم دیدم خدایا چه عطر خوشی! چه بوی گُلی از این جنازه بلند می شود، حتی خون تازه از گلویش روان بود.

خاطره ای از قول خواهر شهید پیچک

فلسفه نماز جماعت در کلام امام رضا علیه السلام

قال الرضا علیه السلام: فلم جعلت الجماعه قیل لان لایکون الاخلاص و التوحید و الاسلام و العباده لله الّا ظاهراً مکشوفاً مشهوراً لانَّ فی اظهاره حجّهً علی أهل الشَّرق و الغرب لله عزّ و جل و لیکون المنافق المستخفّ مؤدّیاً لما أقرَّبه یُظهرُ الاسلام و المراقبه و لتکون شهادات النّاس بالاسلام بعضهم لبعض جائزهً ممکنهً مع ما فیه من المساعده علی البرِّ و التَّقوی و الزَّجر عن کثیر من معاصی الله عزّ و جلّ.

چرا نماز جماعت قرار داده شد؟ باید در جواب گفته شود از برای آن که اخلاص و توحید و اسلام و بندگی خدا ظاهر و مکشوف و مشهور باشد، زیرا که در اظهار آن حجتی است بر اهل مشرق و مغرب که از برای خدا به تنهایی عبادت کنند و از برای آن که هر کسی که منافق است و در صدد استخفاف دین خدا است، آن چه را اقرار کند، ادا کرده است، به ظاهر اسلام و خوف از خدا را ظاهر کند و از برای آن است شهادت دادن بعضی مردم از برای بعضی دیگر در اسلام آوردن جایز و ممکن باشد علاوه بر این که در نماز جماعت است پیشی گرفتن بر نیکوکاری و پرهیزکاری و منع از بسیاری از معصیت های خداوندی.

نشریه تجلّی معارف دین در کلام رضوی علیه السلام/اداره کل تبلیغات اسلامی استان اصفهان/شهریور1392/ص6

الإمام الرضا علیه السلام:

طُوبی لِمَن أخلَصَ للهِ العِبادَهَ و الدُّعاءَ، و لَم یَشغَل قَلبَهُ بِما تَری عَیناهُ، و لَم یَنسَ ذِکرَ اللهِ بِما تَسمَعُ اُذُناهُ، و لَم یَحزَن صَدرُهُ بِما اُعطِیَ غَیرُهُ.

خوشا به حال کسی که عبادت و دعایش را برای خداوند خالص کرده، و آن چه با چشمانش می بیند دلش را مشغول نکند، و آن چه با گوش هایش می شنود ذکر و یاد خدا را از یادش نبرد؛ و آن چه به دیگری عطا شده دلش را غمگین نسازد.

الکافی2/16

الإمام الرضا علیه السلام:

شِیعَتُنا المُسَلِّمُونَ لِأمرِنا، الآخِذُونَ بِقَولِنا، المُخالِفُونَ لِأعدائِنا، فَمَن لَم یَکُن کذلِکَ فَلَیسَ مِنّا.

شیعیان ما کسانی هستند که تسلیم فرمان ما باشند و به سخنان ما عمل کنند و با دشمنان ما مخالفت ورزند؛ پس هر که این گونه نباشد از مانیست.

وسائل الشیعه3/382

از وصایای مرحوم آیت الله قاضی طباطبایی به شاگردانش

توجه و اهتمام به نماز شب

«اما نماز شب، پس هیچ چاره و گریزی برای مؤمنین از آن نیست، و تعجب از کسی است که می خواهد به کمال دست یابد و در حالی که برای نماز شب قیام نمی کند و ما نشنیدیم که احدی بتواندبه آن مقامات دست بابد مگر به وسیله ی نماز شب.»

سیره ی عبادی امام رضا علیه السلام

روزی مأمون از رجاء بن ضحّاک پرسید که حال و رفتار حضرت رضا در طول راه(مدینه تا طوس) چگونه بود؟ وی وقتی به دعاها، عبادت ها و نمازهای حضرت در طول راه اشاره کرد، مأمون گفت: ای پسر ضحّاک! او بهترین، داناترین و عابدترین مردم روی زمین است، مبادا آن چه را در طول راه از او مشاهده کرده ای برای دیگران بازگو کنی، چون می خواهم فضل او جز از زبان من آشکار نشود.

به نقل ابراهیم بن عباس، حضرت رضا شب ها کم می خوایسد، بسیار روزه می گرفت و هرگز روزه ی سه روز در ماه از ایشان فوت نمی شد و می فرمود: این معدل است با روزه ی همه ی دهر.

عبدالسلام بن صالح می گوید: در سرخس، سراغ خانه ای رفتم که حضرت رضا در آن ایام در آن محبوس بود. خواستم خدمتش برسم، گفتند: نمی توانی. گفتم: چرا؟ گفته شد: چون وی در شبانه روز هزار رکعت نماز می خواند، ساعتی را در اول روز و قبل از زوال و هنگام غروب به نماز مشغول است. در این ساعات وی در مصلای خویش نشسته و به مناجات با پروردگارش مشغول است. گفتم: در یکی از همین اوقات برایم اذن ورود بگیر. برایم اجازه گرفت. وقتی خدمتش رسیدم، در مصلای خود نشسته و به تفکر مشغول بود.

هنگام تلاوت قرآن، هر گاه به آیه های(یا ایها الذین آمنوا) می رسید، آهسته می گفت:«اللهم لبیک».

وقتی می خواست وضو بگیرد، نمی گذاشت کسی به او کمک کند یا آب به دستانش بریزد و می فرمود: وضو گرفتن هم عبادت است، دوست ندارم در آن کسی با من مشارکت کند.

چنان خود را در بندگی، خالص ساخته بود و محتاج به عبودیت که قسم خورده بود هر گاه به خیالش خطور کند که بهتر از فلان غلام سیاه است، برده ای آزاد کند و ثروتش را انفاق نماید، مگر آن که عمل صالحی انجام داده باشد که به خاطر آن برتری بر آن غلام بیابد.

هنگام دعا، نیایش خود را با صلوات بر محمد و آل محمد آغاز می کرد و صلوات بر آن حضرت را مایه ی رحمت و تقرّب برای خود می دانست. اغلب اوقات او همراه با ذکر خدا بود.

نشریه تجلّی معارف دین در کلام رضوی علیه السلام/اداره کل تبلیغات استان اصفهان/شهریور1392