الإمام الرضا علیه السلام:

طُوبی لِمَن أخلَصَ للهِ العِبادَهَ و الدُّعاءَ، و لَم یَشغَل قَلبَهُ بِما تَری عَیناهُ، و لَم یَنسَ ذِکرَ اللهِ بِما تَسمَعُ اُذُناهُ، و لَم یَحزَن صَدرُهُ بِما اُعطِیَ غَیرُهُ.

خوشا به حال کسی که عبادت و دعایش را برای خداوند خالص کرده، و آن چه با چشمانش می بیند دلش را مشغول نکند، و آن چه با گوش هایش می شنود ذکر و یاد خدا را از یادش نبرد؛ و آن چه به دیگری عطا شده دلش را غمگین نسازد.

الکافی2/16