روايات فراواني از رسول گرامي اسلام، امير مومنان و ديگر امامان نور _ صلوات الله و سلامه عليهم اجمعين _ در فضيلت، قداست و شرافت سرزمين « قم» روايت شده، راويان اخبار و ناقلان آثار، آنها را نقل كرده اند و محدثان و مورخان آنها را در مجامع حديثي و منابع تاريخي خود درج كرده اند.1

ولي راز و رمز اين همه فضيلت و شرافت هنگامي معلوم شد كه پاره تن پيامبر، شفيعه روز محشر، دخت گرامي موسي بن جعفر علیه السلام، در اين سرزمين مقدس پاي نهاد و پس از اندك مدّتي ستاره ی عمرش در افق اين شهر افول كرد و براي هميشه اين سرزمين را كانون شرف ها و فضيلت ها ساخت و پرده از قداست آن برداشت.
شهر “كُم” 2 درميان بلاد ايران “گم” بود، و تشريف فرمايي “نگين قم” به اين سرزمين موجب شد كه ياد و نام اين شهر بر فراز همه شهرهاي ايران و جهان بدرخشد و با قامتي استوار در طول قرون و اعصار تجلي كند و آوازه اش در سرتاسر جهان طنين انداز شود.
از نخستين روزي كه پاره تن پيامبر صلّی الله علیه وآله وسلّم در اين سرزمين به خاك سپرده شد، اينجا كانون نور، مشعل هدايت و كشتي نجات گرديد، هزاران محدث در عصر ائمه عليهم السلام از اين سرزمين برخاستند و ا شعه تابناك معارف اهلبيت را براي قرون آتيه نگهداري كردند. و از تعبير امام عليه السلام كه فرمود:
لَوْلاَ الْقُمِيّونَ لَضاعَ الّدينُ
اگر قمي ها نبودند دين تباه مي شد، 3 استفاده مي شود كه محدثان قم نقش مهمي در حفظ احاديث اسلامي داشتند .
اين شهر مقدس از بَدو ورود كريمه اهلبيت سلام الله علیها، هرگز از علماي رباني و زعماي ديني خالي نشده، جز اينكه در قرون مختلف از جهت كميت و كيفيت متفاوت بوده است .
در حدود 60 سال پيش، پايه هاي مستحكم حوزه علميه قم به دست با كفايت اسوه تقوا و فضيلت، اسطوره صلابت و استقامت، مثل اعلاي درايت و كياست، حضرت آيت الله العظمي آقاي حاج شيخ عبدالكريم حائري قدس سره در كنار بارگاه ملكوتي اين بضعه الرسول و قره علين البتول تأسيس، و به دست ديگر زعماي دين و مراجع تقليد شكوفاتر گرديد و امروزه به عنوان بزرگترين آكادمي علمي جهان تشيع بر تارك همه حوزه هاي علمي و مراكز ديني مي درخشد و هزاران دانش پژوه را از همه قاره هاي جهان در خود جاي داده، گلبانگ توحيد و آواي روح بخش معارف خاندان عصمت و طهارت را در سرتاسر جهان منتشر مي سازد، به حديث شريف امام به حق ناطق حضتر امام جعفر صادق عليه السلام عينيت داده كه فرمود :
فَيَفيضُ الْعِلْمُ مِنْها اِلي سائِرِ الْبُلْدانِ ، فِي الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبٍ؛
در آن ايام علم از اين شهر، به همه شهرها در شرق و غرب جهان، سرازير مي شود.4
نخستين جلوه اي كه از اشعه تابناك قم در تاريخ ثبت شده، جلوه ايست كه در شب معراج براي رسول گرامي اسلام صلّی الله علیه وآله وسلّم تجلي نمود و موجب شد كه پيامبر اكرم صلّی الله علیه وآله وسلّم از پيك وحي، جبرئيل امين ، پرسيدند:
اينجا كجاست؟
پيك وحي در پاسخ گفت:
بُقْعَهُ شيعَتِكَ وَ شيعَهِ وَصِيِّكَ عَلِيّ؛
اينجا سرزمين شيعيان شما و شيعيان وصي شما علي عليه السلام است.5
دومين گزارش نور پيرامون سرزمين قم، از اميرمؤمنان مولاي متقيان حضرت علي عليه اسلام است كه در روزگار كهن، روزي كه اهالي منطقه، كلاً از پيروان زرتشت بودند، از ورود حضرت بقية الله _ ارواحنا فداه _ به اين سرزمين خبر داده، از فراخواني آن حضرت ملل جهان را به آيين توحيد و گرد آمدن خلايق در شهر قم به تفصيل سخن گفته، در پايان مي افزايد:
اي پسر يماني! اين سرزمين مقدس است و از همه لوثها پاك است …
عمارت آن هفت فرسنگ در هشت فرسنگ باشد ، رايت وي بر اين كوه سفيد بزنند ، به نزد دهي كهن، كه جنب «مسجد» است، كه قصر مجوس است و آن را «جمكران» خوانند. 6
اين حديث را صاحب “خلاصه البلدان” از كتاب ” مونس الحزين” شيخ صدوق روايت كرده است.7

دیده شده توسط (سلیمانی)نویسنده وبلاگ در کتاب کرامات معصومیه، صص4-6
1ـ نگارنده چهل حديث از احاديث وارده پيرامون قم را در كتاب كريمه اهل بيت سلام الله علیها از صفحه 429 تا صفحه 458 آورده است.
2ـ بنابر مشهور ، كلمه “قم” در اصل “كُم” بوده، طبق قاعده تعريب كاف به قاف تبديل شده است (تاريخ مذهبي قم ص 11 ).
3ـ بحار : ج 60 ص 217.
4ـ تاريخ قم ص 95 ، بحارالانوار : ج 60 ص 213 و كريمه اهلبيت ص 435.
5ـ علل الشرايع ص 572 ، بحار : ج 18 ص 407 و ج 60 ص 207.
6ـ انوار المشعشعين : ج 1 ص 453.
7ـ متن كامل حديث در كتاب كريمه اهلبيت ص 470 _ 473 آمده است.

مفاخر قم

محدّث قمى

محدّث بزرگوار، مرحوم آقاى حاج شيخ عباس قمى اعلى‏ اللَّه ‏مقامه‏ الشريف از اركان علم حديث و روايت در اعصار اخير، بلكه خود ركن اصلى در اين موضوع به شمار مى‏رود. او در سال 1249 هجرى قمرى در شهرستان قم پا به دايره‏وجود نهاد و چون ايّام كودكى را پشت سر نهاد، شروع به تحصيل علوم دينى كرد و تا سال 1316 هجرى قمرى همچنان در قم سرگرم اندوختن علوم اهلبيت عليهم‏السّلام بود. در آن سال به عراق رفت و در نجف به مرحوم حاج ميرزا حسين نورى اعلى‏ اللَّه‏ مقامه متّصل شد و شدّت پيوند و رابطه بين اين استاد و شاگرد پيدا شد و محدّث قمى استفاده فراوان از آن بزرگوار كرد، تا در سال 1320 هجرى قمرى كه استادش از دنيا رفت او هم به قم مراجعت كرد و سرگرم تحقيق و تأليف شد. در سال 1332 هجرى قمرى به مشهد مقدس رفت و در آن ارض اقدس، ساكن گرديد و به كار تأليف و تصنيف و درس اخلاق و موعظه اشتغال داشت و در مدرسه ميرزا جعفر كه در مجاورت بقعه‏مباركه است، براى طلاب درس اخلاق مى‏گفت. در حالاتشان نوشته‏اند كه: حدود هزار نفر در محضر شريف او حضور مى‏يافتند و آن بزرگوار، نزديك سه ساعت يكسره به افادات خود ادامه مى‏داد و مستمعين با اقبال تامّ و توجّه كامل، سخنان او را استماع مى‏كردند. رسم او اين بود كه كتاب حديث را با خود مى‏آورد و عين عبارت مبارك روايت را با سلسله سند آن از روى كتاب مى‏خواند و به شرح آن مى‏پرداخت. 

چند موضوع در زندگى اين مرد بزرگ بسيار قابل توجّه است: 

1- استقامت و پشتكار او در زندگى. او چنان اهتمام به امر تأليف و تصنيف داشت كه تمام عمر خود را وقف آن كرده بود و هيچ‏گاه در كار خود سستى نكرد و حتى در سفرهاى خود و در بين راه‏ها هر جا اندك فرصتى پيدا مى‏شد، او سرگرم كار خود مى‏گرديد و يكى از بزرگان گفته است:"در بيابان او را ديدم كه وقتى ماشين حامل ايشان خراب شده بود و مشغول اصلاح و تعمير آن بودند، او مشغول نوشتن بود." 

2- موفّقيّت ايشان. او به راستى از موفّق‏ترين علما و محدّثين اعصار اخيره است، زيرا در عمر شصت و پنج ساله خود علاوه بر تربيت نفوس بسيار 33 جلد كتاب ارزشمند مطبوع و چاپ شده دارد، كه بعضى از آنها خود دو جلد يا سه جلد است، چنانكه كتاب گرانسنگ “سفينةالبحار” دو جلد قطور است و كتاب پرارزش “الكنى و الالقاب” او سه جلد مى‏باشد، و 17 كتاب تمام شده دارد كه چاپ نشده و 11 كتاب دارد كه موفق به اتمام آنها نشده و ناتمام مانده است. ضمناً كتابهاى اين روحانى بزرگوار از اتقان و استحكام خاصّى برخوردار است و عموم طبقات از آثار قلمى او بهره‏مند و برخوردارند. 

صفحات: 1· 2

مفاخر قم

حاج آقا حسين قمى
مرحوم آيت اللَّه ‏العظمى آقاى حاج آقا حسين طباطبايى قمى اعلى ‏اللَّه ‏مقامه فرزند مرحوم حاج سيد محمود، از علماى اعلام و رجال علمى قم در اعصار اخير است. 

پدر ايشان مرحوم حاج سيد محمود از تجّار محترم قم بوده است. فرزندان او كه همگى از صلحا و اخيار و اكثر آنها از علماى اعلام بوده‏اند، عبارتند از: حاج آقا احمد، حاج سيد ابوالقاسم، حاج سيد ابراهيم، حاج سيد فخرالدين، آقاى حاج آقاحسين اعلى‏اللَّه‏مقامهم. ليكن حاج آقا حسين از همه آنان در مقامات علم و فضل برتر و بالاتر بلكه سرآمد بسيارى از علماى عصر خود بوده است. 

آن بزرگوار علوم مقدماتى را در قم فراگرفته و سپس به نجف اشرف رفته، از محضر درس مرحوم آقاى سيد محمدكاظم يزدى در فقه و آقاى آخوند ملامحمدكاظم خراسانى در اصول و آقاى حاج ميرزا حسين نورى در روايه و درايه بهره‏مند شده و سپس به سوى مرحوم ميرزاى دوم آقاى حاج ميرزامحمدتقى شيرازى شتافته و از محضر وى اسفاده كرده، بيست و چند سال به تدريس و وظايف مقرّره سرگرم بود و مقبول عموم و مورد توجه علما و فضلا و مردم مشهد قرار داشت و بعد عليه رضاخان و حركات ناشايست او قيام كرد، به تهران آمد و بالاخره غائله خراسان پيش آمد و منجر به تبعيد ايشان به كربلا شد. ده سال در كربلا اقامت كرد تا در سال 1363 قمرى به عزم زيارت حضرت على بن موسى الرضا عليه‏السّلام به ايران آمد و استقبال بسيار گرم و باشكوهى در شهرهاى مختلف از قصرشيرين تا قم و تهران از ايشان به عمل آمد و به مشهد رفته، يكماه توقف كرده به تهران برگشت و بار ديگر دنبال مطالب قبلى خود را گرفت و با كمك مرحوم آيت اللَّه‏ العظمى بروجردى و ملت مسلمان، موفق شد كه كشف حجاب اجبارى را بردارد و بعد به كربلا برگشت. 

درباره مقامات علم و كمال و تقواى ايشان بسيار مطلب گفته شده است كه در اين ميان مرحوم محدّث قمى اعلى‏ اللَّه‏ مقامه كه نمونه صدق و عدالت بوده كلامى دارد كه ما به همان اكتفا مى‏كنيم. او مى‏گويد: “از الطافى كه خداوند به بركت حضرت رضا عليه‏السّلام درباره من - در مشهد مقدس - كرد اين بود كه مرا فرود آورد در منزل السيّد الاجلّ و الكهف الاظل، العالم المحقّق و الفاضل المدقّق الورع البارع، التّقى الزّكى، ثقةالاسلام، ملاذالانام، ابى المكارم و المحاسن، حجةالاسلام و سيدنا الحاج آقا حسين قمى. 

و راجع به پدر آن بزرگوار مى‏فرمايد: السيّد الحسيب الجليل، ذى الشرف الاصيل، غرّة ناصية العزّة و الجلال و قدوة ارباب الشرف و الكمال و الواصل الى رحمة ربّه الودود، المرحوم المغفور السيّد محمود عطّراللَّه مرقده و نوّر مضجعه. 

بعد مى‏ گويند: “و از اين سيّد سعادتمند اين است كه فرزندانى به او عطا شد كه علما و فقها و اتقياءند." 

صفحات: 1· 2

الف) تحکيم ثبات داخلي نظام و مشروعيت آن در بعد کارآمدي نظامي
با طولاني شدن جنگ، معمولا نيروهاي طرف هاي درگير تحليل رفته و به نوعي با بحران ثبات مواجه مي شوند. در جنگ تحميلي عراق عليه ايران، باعنايت به اين که مردم، نظام جمهوري اسلامي را حاصل تلاش هاي خويش و خون جوانان ملت مي‌دانستند، نظام به هيچ عنوان با بحران ثبات و خلاء مشروعيت در ميان مردم انقلابي خويش مواجه نشد. معدود ناراضيان نظام را افرادي تشکيل مي دادند که به نحوي از انحاء از پيروزي انقلاب اسلامي متضرر شده بودند.
اما با اعلام پذيرش قطعنامه توسط حضرت امام خميني(ره) که ايشان همانگونه که اشاره شد از آن به عنوان نوشيدن جام زهر ياد کردند، برخي از همين اقشار سرخورده از انقلاب اسلامي زمينه و بستر لازم را براي شايعه سازي عليه نظام و فاصله انداختن در بين ملت و نظام مناسب ديدند و شروع به جوسازي و تنش آفريني کردند.
صحبتهاي اين عده بيشتر پيرامون اين موضوع بود که ايران از روي ضعف نظامي و به ناچار قطعنامه را پذيرفته است و رژيم جموري اسلامي ايران ديگر ياراي مقاومت در مقابل حملات خارجي را ندارد. اما با پيروزي شکوهمند و قاطعانه رزمندگان سپاه اسلام در عمليات مرصاد، اين دستاويز تبليغاتي از بدخواهان نظام سلب شد.

ب) شناخته شدن دوست از دشمن و تصفيه عناصر مردمي از ضد مردمي
در دوران هشت سال دفاع مقدس به لحاظ اين که شروع اين دوران قبل از قوام يافتن جمهوري اسلامي بود و در طول آن نيز فرصتي براي پردازش به ميزان وفاداري و عرق ملي شهروندان به صورت هدفمند و علمي نبود- به لحاظ اولويت داشتن مساله جنگ- برخي از عناصر مزدور توانسته بودند که خود را در بدنه نظام بويژه در استانهاي مرزي و به ويژه كرمانشاه جاي دهند.

با حمله منافقين و موفقيت‌هاي نسبي و اوليه آنان مانند اشغال کرند غرب، اين عده چهره واقعي خويش را نشان داده و به اشکال مختلف سعي در امداد منافقين داشتند. به هر حال اين گروه نيز در جريان غائله منافقان شناسايي شده و از نيروهاي انقلابي و مردمي تفکيک شده و به سزاي اعمال و افکار خائنانه خود رسيدند و يا به عراق متواري شدند.

ج) تحکيم وحدت در بعد داخلي و تبلور مشارکت عمومي و همبستگي عمومي و همبستگي ملي.
از جمله کارکردهايي که جنگها در پي‌دارند کارکردهاي مثبت است و از جمله آنها مي توان به شکل گيري اتحاد در بين شهروندان يک کشور اشاره کرد.
جنگ تحميلي به صورت ضمني و با درايت حضرت امام (ره) به عنوان يک عنصر وحدت بخش در جامعه ايران عمل مي کرد. با اعلام پذيرش قطعنامه به گواه تاريخ، رزمندگان اسلام در جبهه‌ها در هاله‌اي از غم و اندوه فرو رفتند، چرا که اين انگيزه را داشتند که دست کم تا چند سال ديگر و نيل به پيروزي و تحقق شعار (راه قدس از کربلا مي گذرد) دست از مبارزه و مقاومت نکشند.

دیده شده توسط (سلیمانی)نویسنده وبلاگ در کتاب تبلیغ

“امروز طلیعه انجام این فریضه بزرگ الهی و این صف بزرگ جهاد و توحید (نمازجمعه) است” این جملات آیت الله طالقانی آغازگر همایش هفتگی مسلمین پس از سالها تعطیلی آن بود؛ آغازی که با ابتکاری زیبا در مهد علمی ایران دانشگاه تهران و توسط یکی از روحانیون پر سابقه نهضت رقم خورد، اگرچه امامت جمعه وی 6 هفته بیش به طول نیانجامید و در ۱۹ شهريور ۱۳۵۸، او که به تعبير امام زبان گويايي چون ابوذر داشت، دار فانی را وداع گفت. حضرت امام خمینی پس از ارتحال وی در حکم انتصاب امام جمعه جدید برای تهران چنین مرقوم فرمودند: ” مرحوم مجاهد بزرگوار آقاي طالقاني ، پس از عمري مجاهدت و پاسداري از اسلام ، به رحمت خداوند پيوست و ما را سوگوار کرد. تکليف پاسداري از اسلام به عهده همه ماست ؛ و من شما را … براي دژ محکمي که آن فقيد سعيد پاسدار آن بود انتخاب و منصوب نمودم. نماز جمعه - که نمايشي از قدرت سياسي و اجتماعي اسلام است - بايد هر چه شکوهمندتر و پر محتواتر اقامه شود. ملت ما گمان نکنند که نماز جمعه يک نماز عادي است ، امروز نماز جمعه با شکوهمندي که دارد ، براي نهضت کوتاه عمر ما يک پشتوانه محکم و در پيشبرد انقلاب اسلامي ما عامل موثر و بزرگي است. ملت عظيم و عزيز با شرکت خود بايد اين سنگر اسلامي را هر چه عظيم‌تر و بلند پايه‌تر حفظ نمايند تا به برکت آن ، توطئه‌هاي خائنان و دسيسه‌هاي مفسدان خنثي شود."و از آن تاریخ تا به امروز نماز جمعه تهران هیچگاه تعطیل نشد و حتی در دوران تهدید مکرر رژیم بعثی عراق به موشکباران نمازجمعه تهران در برگزاری آن خللی وارد نگردید تا از مرز برگزاری 1500 نمازجمعه به تازگی عبور نمود. در 24 دیماه 1358حضرت آیت الله العظمی خامنه ای از سوی بنیانگذار کبیر انقلاب به عنوان امام جمعه تهران منصوب شدند و در 6 تیرماه 1360 با انفجار بمب در مقابل ایشان در مسجد اباذر تهران به شدت مجروح گردیدند. پس از سوءقصد و ترور نافرجام ایشان توسط منافقین و در دوران نقاهت، نیاز به امام جمعه موقت در تهران بیشتر احساس گردید. در کل، شهر تهران در طول برگزاری این مراسم سیاسی عبادی، به غیر از رهبر فرزانه انقلاب یازده امام جمعه دیگر نیز به خود دیده است: حضرات آیات طالقانی، منتظری، موسوی اردبیلی، هاشمی رفسنجانی، امامی کاشانی، ربانی املشی، یزدی، مهدوی کنی، جنتی، طاهری خرم آبادی و خاتمی.( به ترتیب اقامه اولین نماز) در این میان شهید آیت الله ربانی املشی با اقامه 3 نماز کمترین و حجت الاسلام و المسلمین هاشمی رفسنجانی با اقامه بیش از 400 نماز بیشترین تعداد برپایی نمازجمعه را به خود اختصاص داده اند. نمازجمعه تهران برای اولین بار در دانشگاه تهران اقامه شد که این دانشگاه در طول این سالها بیشترین تعداد نمازجمعه ها را به خود اختصاص داد، اگرچه 6 نمازجمعه در بهشت زهرا، 18 نمازجمعه در حرم مطهر حضرت امام خمینی(ره)، و یک نمازجمعه نیز در مصلی تهران برگزار گردید. مصلایی که در 23 آبان سال 67 حضرت امام خمینی در پاسخ به درخواست ائمه جمعه تهران برای ساخت آن در مکان فعلی چنین دستور فرمودند: ” با حفظ جهات شرعي در مورد زمين مذکور با پيشنهاد حجتي الاسلام ، آقايان: خامنه‌اي و هاشمي ، موافقت مي‌شود. انشاء الله در کنار ساختن مصلاي تهران ، در ساختن بينش کفر ستيزي مسلمانان موفق باشيد. ضمنا سادگي مصلا بايد يادآور سادگي محل عبادت مسلمانان صدر اسلام باشد. و شديدا از زرق و برق ساختمان‌هاي مساجد اسلام آمريکايي جلوگيري شود. خداوند تمامي دست اندر کاران برپاکننده مساجد الله را تاييد فرمايد.”

منبع: مرکز اسناد انقلاب اسلامی

مفاخر قم

حاج ميرزا محمد فيض قمى

مرحوم آقاى فيض، رضوان‏ اللَّه‏ عليه فرزند آقاميرزا على اكبر - از ادباى قم - و از احفاى مرحوم ملامحسن فيض كاشانى رحمةاللَّه ‏عليه بوده است. وى در سال 1293 ه’ق در قم به دنيا آمد. مقدمات را در نزد علماى قم، مانند مرحوم آقاميرزا محمدارباب خواند و مدتى در تهران اشتغال پيدا كرد و از محضر مرحوم آشتيانى و ديگران بهره‏مند گرديد و در سال 1317 ه’ق به نجف مشرف گرديده، از محضر مرحوم سيد محمدكاظم يزدى، صاحب عروة و مرحوم آقاى آخوند خراسانى و نيز شيخ الشريعه اصفهان و محدّث بزرگ، حاجى نورى استفاده كرد و در سال 1303 ه’ق به سامرا رفت و مورد توجه و عنايت ميرزاى دوم آقا ميرزا محمدتقى شيرازى قرار گرفت. بعد به قم، زادگاه خود مراجعت كرد و سرگرم تدريس و تربيت طلاب و افتا و امامت جماعت و ارشادمردم گرديد و نسخه ‏اى از مناسك‏ حج ايشان، در نزد اينجانب موجود است. 

او در مهاجرت مرحوم آيت اللَّه‏ حايرى به قم اقداماتى داشته است كه شرح آن در كتاب نفيس گنجينه آثار قم، كه اثر فرزند آن مرحوم نويسنده محقق آقاى عباس فيض رحمةاللَّه‏ عليه مى‏باشد، آمده است و بالاخره آن بزرگوار در 25 ماه جمادى الاولى سال 1370 هجرى قمرى، اول اسفند 1329 هجرى شمسى دار فانى را وداع گفت و مرحوم آيت اللَّه‏العظمى آقاى بروجردى اعلى ‏اللَّه‏ مقامه بر او نماز خواند و در ايوان طلا، صحن كهنه، محاذى قبر مطهر حضرت معصومه عليهاالسلام مدفون گرديد. 

اين نكته، جالب است كه فرزند ايشان نقل كرده كه وفات ايشان در موقع اداى فريضه و در قنوت، در حالى اتفاق افتاد كه جمله اِلهَنا عامِلْنا بِفَضْلِكَ را به زبان مى‏ راند.

دیده شده توسط نویسنده وبلاگ(سليماني) در کتاب بانوی ملکوت،ص180

مفاخر قم

حاج شيخ مهدى حَكَمى قمى

او كه فرزند آخوند ملاعلى ‏اكبر حكمى است در شهرستان قم و در سال 1280 يا 1281 ه’ق تولد يافته است. مقدمات را در قم و تهران فراگرفته و سپس در سال 1310 ه’ق به سامرا رفت و در درس مرحوم ميرزاى بزرگ شيرازى و پس از وفات او در درس مرحوم سيّدمحمّد فشاركى، حاضر شد و استفاده كرد. سپس به نجف آمد و از درس مرحوم آقاى آخوند خراسانى و مرحوم ميرزا حسين خليلى تهرانى استفاده نمود، چنانكه قبلاً علوم عقيله را در تهران از مرحوم ميرزاابوالحسن جلوه فراگرفته بود. بالاخره در سال 1322 ه’ق بازگشت به قم كرد و بر اثر علميّت بالا و مقامات زهد و تقواى معنوى‏ اى كه داشت، در نزد عموم طبقات از احترام خاصّى برخوردار بود و محل وثوق و اعتماد مردم قرار داشت. در مسجد جامع قم كه در قسمت پائين شهر قم واقع است، اقامه جماعت مى‏نمود و عهده‏دار قضا و فصل خصومات و منازعات بين مردم بود. 

و از چيزهايى كه راجع به ايشان معروف و مشهور است، جريان عقرب گزيدگان است كه به آن بزرگوار رجوع كرده‏اند و او دعايى مى‏داده يا انگشت بر موضعى كه عقرب گزيده بوده مى‏گذاشته و به اذن ‏اللَّه در اسرع وقت درد برطرف مى‏شده است. 

ضمناً آن مرد بزرگ در سامرّا و در درس مرحوم فشاركى يا ميرزاى شيرازى با مرحوم آيت اللَّه العظمى حايرى اعلى‏ اللَّه‏ مقامه آشنا مى‏شوند و مصاحبت و صميميّت بين آن دو بزرگوار برقرار مى‏ گردد. 

و اين خود از عوامل زمينه‏ ساز براى مهاجرت مرحوم آيت اللَّه حاج شيخ عبدالكريم به قم مى‏شود و نقل شده كه در ورود ايشان به قم، نخستين بار آقاى شيخ مهدى حكمى پائين شهرى، رضوان‏اللَّه‏عليه بر اثر سوابق مصاحبت از حوزه سامرا ه ميزبانى ايشان پرداختند و خلاصه براى اقامت آقاى حاج شيخ عبدالكريم اقدام و همكارى مى‏كرده است و اين نكته از افتخارات خاصّه است كه خداوند نصيب ايشان فرموده و ان‏شاءاللَّه در اجر و ثواب‏هاى حوزه و آثار آن شريكند. 

بالاخره آن بزرگوار در مسافرت تابستانى كه به محلات داشته‏ اند، در سال 1360 ه’ق از دنيا رفتند و جنازه شريفشان به قم حمل داه شد و ضمن تشييع باشكوهى در رواق حرم، نزديكى قبر مرحوم آقاى حايرى مدفون گرديد.

دیده شده توسط نویسنده وبلاگ(سليماني) در کتاب بانوی ملکوت،ص178