در شب میلاد کریم اهل ‌بیت حضرت امام حسن مجتبی علیه‌السلام، جمعی از اهالی فرهنگ، استادان شعر و ادب فارسی و شاعران جوان و پیشکسوت کشور و تعدادی از شاعران از کشورهای پاکستان، هندوستان و افغانستان با حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی دیدار کردند.
حضرت آیت الله خامنه ای در این دیدار، شاعران را سرمایه‌ها و ذخایر ارزشمند کشور خواندند و با تأکید بر لزوم «زنده، بهنگام و موضع‌دار بودن شعر در خصوص مسائل اصلی و نیازهای کشور»، خاطرنشان کردند: امروز جنگ دیگری از نوع جنگ نرم و مبارزه ای سیاسی و فرهنگی در جریان است و در این مصاف، شعر باید به‌عنوان ابزاری مؤثر به مسئولیت خود عمل کند.
رهبر انقلاب اسلامی با تکریم و گرامیداشت یاد مرحوم حمید سبزواری، قریحه سرشار و تسلط بر انواع شعر و دایره وسیع واژگان را از امتیازات آن شاعر ارجمند برشمردند و افزودند: ویژگی بی‌نظیر مرحوم سبزواری سرودهای تأثیرگذار، با کیفیت و به‎روز او بود.
ایشان از همین زاویه سرود را مؤثرترین نوع شعر خواندند و گفتند: سرعت و فراگیری عمومی سرود از همه انواع شعری بیشتر است و سرود مانند هوای تازه و بهاری در جامعه نفوذ می‌کند، بنابراین باید با تولید سرودهای خوب و ترویج مناسب آنها، کمبود و خلأ موجود در این عرصه را برطرف کرد.
حضرت آیت الله خامنه‌ای سپس در تبیین جایگاه و مسئولیت شعر، شاعران را جزء عزیزترین و فاخرترین سرمایه‌های کشور دانستند و افزودند: این سرمایه باید در بزنگاهها و در مقاطعی که کشور در مسائلی همچون مسائل سیاسی، فرهنگی، ارتباطات مردمی و پیوندهای اجتماعی و مواجهه با دشمنان خارجی نیاز به کمک دارد، به میدان بیاید و نیازهای کشور را پاسخ دهد.
رهبر انقلاب تأکید کردند: شعر باید زنده باشد و نسبت به مسائل جاری و نیازهای کشور موضع داشته باشد.
ایشان با تأکید بر لزوم ترویج اشعار و سرودهای زنده و موضع‌دار در سطح وسیع، و مسئولیت صداوسیما و سایر دستگاههای مسئول در این زمینه، خاطرنشان کردند: امروز نسبت به گذشته اشعار زنده و برجسته‌ای همچون شعر درباره فلسطین، یمن، بحرین، دفاع مقدس، شهدای غواص، شهدای مدافع حرم یا مظلومیت مجاهدانی همچون شیخ زکزاکی شیخ مظلوم، شجاع و مصمم نیجریه گفته می‌شود اما متأسفانه این شعرهای مؤثر و روحیه‌بخش، به خوبی ترویج و منعکس نمی‌شوند و در این خصوص کوتاهی و کم‌کاری وجود دارد.
حضرت آیت الله خامنه‌ای، «بیان خیانتهای آمریکایی‌ها در قضیه برجام» را یکی دیگر از عرصه‌های ممکن برای سرودن شعر زنده خواندند و گفتند: علاوه بر سیاسیون، هنرمندان و به‌ویژه شاعران باید این واقعیتها را به افکار عمومی منتقل کنند.
رهبر انقلاب با انتقاد از برخی اقدامات غلط در ترویج و تجلیل هنرمندانِ بدون اعتقاد و ولنگار، افزودند: متأسفانه گاهی از فردی که ذره‌ای گرایش به مفاهیم اسلام و انقلاب اسلامی نشان نداده است، تجلیل می‌شود اما از هنرمندی که همه عمر و سرمایه هنری خود را در راه اسلام و انقلاب گذرانده‌ است، تجلیل و به او توجه نمی‌شود.
توصیه بعدی رهبر انقلاب اسلامی، «استفاده از فرصت اقبال و توجه مردم و جوانان به اشعار پرکاربرد نظیر نوحه‌ها و اشعار مرثیه» بود.
ایشان با اشاره به نمونه‌هایی از نوحه‌های پر مضمون و شورانگیز در دوران مبارزه علیه رژیم طاغوت و همچنین در دوران دفاع مقدس، گفتند: البته میدان و نوع جنگ امروز با دوران مبارزه و سالهای اول انقلاب، متفاوت است و ما اکنون در میدان جنگ نرم، و جنگ سیاسی، فرهنگی، امنیتی و مقابله با نفوذ قرار داریم که در این میدان، فکرها و اراده‌ها در حال مبارزه هستند و یکی از ابزارهای اصلی و مؤثر در این مبارزه نیز، ابزار شعر است.
تأکید بر «تدوین، ترجمه و انتشار موضوعی اشعار برجسته در مسائلی همچون فلسطین، دفاع مقدس، منطقه، یمن»، «تبدیل کردن مضامین و الفاظ عالی ادعیه و متون دینی به شعر» و «سرودن اشعار آئینی مضمون‌دار و قوی با هدف انتقال معارف ائمه معصومین علیهم السلام»، توصیه‌های بعدی رهبر انقلاب اسلامی در این دیدار صمیمی به شاعران بود.
حضرت آیت الله خامنه‌ای همچنین بر ضرورت ارتقاء و تعالی بخشیدن به شعر و متوقف نشدن شاعران در مسیر پیشرفت تأکید کردند و افزودند: لازم است برای ارتقاء شعر و تربیت شاعران، مجموعه‌های مردمی و فنی تقویت و حمایت شوند.
در ابتدای این دیدار، ۲۷ نفر از شاعران، اشعار خود را در حضور رهبر انقلاب اسلامی قرائت کردند.
همچنین شاعران نماز مغرب و عشا را به امامت رهبر انقلاب اسلامی اقامه و روزه خود را همراه با ایشان افطار کردند.

يا اَمانَ الخائِفينَ:

در آيات، در ادعيه، در نيايش ها، در دعاى جوشن كبير، و… از خدا به عنوان «امان الخائفين» ياد شده است.

او كه قلب هاى ترسان را ايمنى مى بخشد و اندوه غمگينان را مى زدايد.

انيس دلهاى وحشت زدگان است و رهگشا در پايانِ بن بست هاست.

اميد گنهكاران، خطاپوش خطاكاران، بخشنده معاصى و «غفارالذّنوب» است.

فرارگاه فراريان، پناهگاه بى كسان، ملجأ سرگشتگان، آرام بخش خسته دلان، يار بى پناهان، راهنماى گمراهان و پشتيبان حق پرستان است.

ترس انسان از چيست؟

از عذاب خداوند و آتش دوزخ،

از بى ياورى و بى پناهى،

از مطروديت از درگاه خدا،

از تيره روزى دنيا و بدبختى آخرت،

از گمراهى و حيرت،

ولى… خدا، «امان» است.
آن كس كه واقعاً «خائف» باشد، هراسناك باشد و بترسد، خداوند ايمنى بخش جانهاى ترسانِ بندگانى است كه جز «او» كسى را ندارند.

منبع : سيناي نياز ؛ جواد محدثي

شرح صدر

از خداوند، «شرح صدر» خواسته ايم. يعنى گشادى سينه و فراخى قلب.

اين هم يك «احساس» و «حالت» است كه از ايمان ناب، توكّل مطلق، استغناء از مردم، تحمل فراوان، اراده اى استوار و اميدى عظيم، سرچشمه مى گيرد.

آنكه «شرح صدر» دارد، هراس ندارد، مأيوس نيست،

در چنگ مشكلات، خورد نمى شود، در كام موج حادثه ها غرق نمى گردد، غم به دلش چنگ نمى اندازد، ناملايمات و كارشكنيها، سستش نمى كند، از شكست ها، افسرده نمى شود، از كمى ياران، دلتنگ نمى گردد، از انبوه دشمن، نمى ترسد، اين «شرح صدر» است.

امّا آنچه در دعاى امروز خواسته ايم، شرح صدرى است كه در سايه «انابت» و «اخبات» فراهم مى آيد.

همچنانكه ايمان و عمل صالح و طاعت و عبوديت، احساس فراخى سينه و اطمينان قلب مى آورد، در مقابل، خطا و گناه، احساس تنگى سينه و فشار درونى و تنگناى هستى را در انسان ايجاد مى كند. احساس شرم از گناه، جهان را در نظر انسان، تنگ و تاريك مى كند.

بابا طاهر عريان گويد:

مكن كارى كه برپا سنگت آيد

جهان با اين فراخى تنگت آيد

چو روزى نامه خوانان، نامه خوانند

تو را از نامه خواندن، ننگت آيد

قرآن كريم، اين احساس تنگى جهان را براى گنهكار، در چند جا مطرح كرده است. از جمله يكى در مورد برادران يوسف، نسبت به كارى كه درباره يوسف كرده بودند، و ديگرى درباره سه نفرى كه در زمان پيامبر اسلام، بهانه جوئى كرده و از شركت در جهاد امتناع ورزيدند و در شهر ماندند. در اين موارد قرآن تعبيرى دارد كه مى گويد: «فَضاقَتْ عَلَيهِمُ الأرضُ بِما رَحُبَتْ»![1]

آنچه كه اين احساس دلتنگى و فشار روحى و ضربه هاى تازيانه وجدان را از بين مى برد و باز، آن شرح صدر را باز مى گرداند، «توبه» و «انابت» و «اخبات» است. در دعا آمده است: «إنابَةُ المُخبِتين».

«انابت»، يعنى رجوع و بازگشت و توبه. «اخبات»، يعنى خشوع و خضوع و فروتنى و سكون قلب و آرامش خاطر.

آنكه با خضوع و اطمينان، به سوى خدا باز گردد و داراى شرح صدر مى گردد، آنكه با خشيت و خشوع، روى به درگاه خدا مى كند، در اثر پذيرش توبه از سوى خدا، به آن احساس «شرح صدر» دست مى يابد.

خواجه عبداللّه انصارى مى گويد:

«از ميدان تذلّل، ميدان «اخبات» زايد. قوله تعالى: «وَبَشِّرِ المُخبِتين»

اخبات، نرم خويى است و تنگدلى،

و ترسكارى مردى است، حقيقت اخلاص چشيده، و غدر خلايق بديده و از خويشتن رهيده…»[2]

[1] ـ آيه 118 سوره توبه را مطالعه كنيد.

[2] ـ صد ميدان، خواجه عبداللّه انصارى، ص 39.

منبع : سيناي نياز ؛ جواد محدثي

قبله عشق، يكى باشد و بس!

«خشوع»، حالتى است مركّب از دو احساس:

احساس و شناخت عظمت خدا، احساس كوچكى و ضعف خود.

خداوند نمازگزارانى را اهل «فلاح» و رستگارى مى داند كه در نمازشان «خاشع» باشند.[1]

خشوع، روح عبادت و جان زنده نماز است.

عبادت بى خشوع، اسكلت بى جان است و قلب خاشع، خانه خداست. خشوع در نماز، احساس حضور در محضر «اللّه » است.

مگر با يك دل، چند دلبر مى توان داشت و با يك قلب، به چند معشوق مى توان عشق ورزيد؟

با چهره جان، مگر به چند «جهت» و چند «سو» مى توان روى آورد؟

«قبله عشق، يكى باشد و بس»

وقتى در برابر پروردگار متعال، احساس بندگى و كوچكى و عبوديّت كنيم، در محضرش، مؤدّب، باوقار، خائف، خاشع و مطيع خواهيم بود و نمازمان روح خواهد داشت و عبادتمان، داراى حضور قلب خواهد بود. طاعتى اين چنين، شايسته درگاه كبريايى است.

خشوع، آن اضطراب درونى در مقابل «اللّه » است.

خشوع، خشيت قلب مؤمن و شكستگى مؤمن در مقابل عظمت خالق است.

خشوع، «حالت»ى است در دل، كه «خضوع» در اندام و برون را به همراه دارد. آنكه در نماز، ياد خدا را در دل داشته باشد و متوجّه جبروت او گردد، بى گمان، با چشمى هراسان و قلبى خائف، عبادت مى كند.

پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله روزى مشاهده كرد كسى در حال نماز، با ريش خود بازى مى كرد، فرمود:

«اگر قلب او «خاشع» بود، اعضاى او هم «خاشع» مى شد، چرا كه گله، تسليم چوپان است»!…[2]

چه معناى بلند و آموزش عميقى!…

سكون دل و اطمينان درونى كه در بنده خدا وجود دارد، به هيئت ظاهرى او هم سنگينى و وقار مى بخشد. پس خشوع در عبادت، موهبتى است بزرگ كه بايد از خداوند خواست تا عنايت كند. «عبادت خاشعين»، حضور قلب در نماز است.

اقبال دل، در حال عبادت و حضور زنده ياد خدا، در نيايش است. «طاعت خاشعين»، حاضر ساختن «روح» در عبادت است، همچنانكه «تن» و «جسم» را حاضر مى كنيم، بايد حضور قلبى هم داشت.

[1] ـ قَد أفلَحَ المُؤمِنُونَ، الّذينَ هُم فى صَلاتِهِم خاشِعُونَ.

مؤمنون، آيه 1 و2.

[2] ـ لو خشع قلب هذا، لخشعت جوارحه احياءالعلوم ج 1 ص 151.

منبع : سيناي نياز ؛ جواد محدثي

دعای روز پانزدهم ماه مبارک رمضان *
أَللّـهُمَّ ارْزُقْنى فيهِ طاعَةَ الْخاشِعـينَ وَ اشْرَحْ فيهِ صَدْرى بِاِنابَةِ‏ الْمُخْبِتينَ بِأَمانِكَ يا أَمـانَ الْخـآئِفـينَ .
«خدايا… امروز طاعت بندگان خاشع را نصيبم كن، و سينه ‏ام را به توبه فروتنان، فراخ ساز، به حق امان‏بخشى خود، اى ايمنىِ دلهاى ترسان».

امام حسن مجتبی علیه السلام :
اَنَا الضّامِنُ لِمَنْ لَمْ‏ يَهْجُسْ فى قَلْبِهِ اِلاَّ الرِّضا اَنْ يَدْعُوَ اللّه‏َ فَيُسْتَجابَ لَهُ؛
كسى كه در دلش هوايى جز خشنودى خدا خطور نكند، من ضمانت مى‏كنم كه خداوند دعايش را مستجاب كند.
كافى : ج 2، ص 62، ح 11

ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺭﯾﺎﺿﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﻩ ﻃﺎﻋﺖ
، ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺩﻭﯾﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻭﻻﺩﺕ ﺍﻭ
ﻣﮋﺩﻩ ﻋﺸﻖ ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ ﻭ ﻣﮋﺩﮔﺎﻧﯽ ﻣﻬﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ
ﺍﻭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺷﺮﺍﻕ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯿﻬﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ
ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﯽ، ﺩﺍﻣﻦ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺍﻭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺯﻣﯿﻨﯽﺍﺵ، ﺗﺒﺴﻤﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻪ
ﺁﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻫﺪﯾﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺍﻭ ﮐﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻧﻮﺍﺩﻩ ﻧﺒﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﻣﺎﻣﺖ
ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﺍﺩﻩ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ، ﺍﺯ ﺗﺒﺎﺭ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﻗﺎﻓﻠﻪﺳﺎﻻﺭ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺍﻣﯿﺪ
ﻣﺎﻩ ﺩﻝﺁﺭﺍﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺭﺍ،
ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺮﺍﻣﺖ
ﻭﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯿﺎﺵ ﻣﺤﺘﺎﺟﯿﻢ
ﭼﻘﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺯﺧﻢﺧﻮﺭﺩﻩ، ﺑﻪ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﮐﺮﯾﻢ
ﺍﻫﻞﺑﯿﺖ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺍﺳﺖ
ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭﻳﻢ ﺑﻪ ﻳﻤﻦ ﻗﺪﻭﻡ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺍﻣﺎﻡ
ﺣﺴﻦ (ﻉ ) ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻓﻴﺾ ﻭ ﺑﺮﮐﺖ، ﺑﻪ ﻫﻤﻪ
ﻣﺎ
ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻭ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ
ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ.
ﺁﻣﯿﻦ ….