يا اَمانَ الخائِفينَ:

در آيات، در ادعيه، در نيايش ها، در دعاى جوشن كبير، و… از خدا به عنوان «امان الخائفين» ياد شده است.

او كه قلب هاى ترسان را ايمنى مى بخشد و اندوه غمگينان را مى زدايد.

انيس دلهاى وحشت زدگان است و رهگشا در پايانِ بن بست هاست.

اميد گنهكاران، خطاپوش خطاكاران، بخشنده معاصى و «غفارالذّنوب» است.

فرارگاه فراريان، پناهگاه بى كسان، ملجأ سرگشتگان، آرام بخش خسته دلان، يار بى پناهان، راهنماى گمراهان و پشتيبان حق پرستان است.

ترس انسان از چيست؟

از عذاب خداوند و آتش دوزخ،

از بى ياورى و بى پناهى،

از مطروديت از درگاه خدا،

از تيره روزى دنيا و بدبختى آخرت،

از گمراهى و حيرت،

ولى… خدا، «امان» است.
آن كس كه واقعاً «خائف» باشد، هراسناك باشد و بترسد، خداوند ايمنى بخش جانهاى ترسانِ بندگانى است كه جز «او» كسى را ندارند.

منبع : سيناي نياز ؛ جواد محدثي