شکر خدا که نام علی در اذان ماست
ما شیعه ایم وعشق علی هم از آن ماست

از یاد علی زبان ودهان خسته کی شود
اصلا زبان برای همین در دهان ماست

ما شیعه زاده ایم وخدا را هزار شکر
این شیعه زادگی شرف خاندان ماست

ما عاشق علی شده ایم وبدون شک
این هم ز پاک دامنی مادران ماست

ﮐﺴﯽ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺷﺎﻩ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﺸﯿﻨﻪ ﻏﺬﺍ ﺑﺨﻮﺭﻩ ،
ﺍﻣﺎ ﻃﯿﺐ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ …!؟
ﮔﻨﺪﻩ ﻻﺕ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ.
ﺷﺎﻩ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﻣﺠﻠﺴﯽ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﻪ ،
می گفت：ﻃﯿﺐ …
ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﻩ گفت：
ﺍﯾﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﭘﻮﻝ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺪﻡ ،
ﺑﺮﻭ ﻣﺠﻠﺴﯽ ﺭﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﮐﻦ …
ﮔﻔﺖ：ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
ﻃﺮﻑ ﮐﯿﻪ؟
ﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ：
ﻓﻼﻥ ﺟﺎ …
ﺳﯿﺪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻠﻪ ﺧﻤﯿﻨﯽ …
ﻃﯿﺐ ﺟﺎ ﺧﻮﺭﺩ !؟
ﮔﻔﺖ：
ﮐﯽ؟
ﮔﻔﺘﯽ ﺳﯿﺪه !؟
ﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ： ﺁﺭﻩ …
ﮔﻔﺖ：ﻧﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ !!!
ﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﺍ( سلام الله علیها ) ﺩﺭ ﻧﻤﯽ ﺍﻓﺘﯿﻢ …!
( ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ﺭﻭ ﺯﺑﻮﻥ ﻣﺮﺩﻡ )
ﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ：
ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯿﺮﻡ ،
ﻧﺎخنات ﺭﻭ ﻣﯿﮑﺸﻢ ،
میدم ﺗﯿﮑﻪ تیکه ات کنن …
ﮔﻔﺖ：ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ میخوای ﺑﮑﻦ ،
ﻣﻦ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﺍ( سلام الله علیها ) ﺩﺭ ﻧﻤﯽ ﺍﻓﺘﻢ …

ﺍنقدر شکنجه اش کردند …
که ﻃﯿﺐ سینه سپر ،
ﺷﺪ ﻧﯽ ﻗﻠﯿﻮﻥ …
ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﺍعدﺍﻣﺶ ﮐﻨﻦ ،
ﯾﮑﯽ ﺍﻭﻣﺪ ﮔﻔﺖ：
ﻃﯿﺐ ﭘﯿﺎﻣﯽ ﺑﺮﺍ ﺍﻣﺎﻡ ﺧﻤﯿﻨﯽ ﻧﺪﺍﺭﯼ ؟
ﮔﻔﺖ：
ﻣﻦ ﺍﯾﻨﻮ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ،
ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯿﻦ：
ﻃﯿﺐ ﮔﻔﺖ ﺍﻭﻥ ﺩﻧﯿﺎ ﺷﻔﺎﻋﺘﻢ ﮐﻦ …
ﻭﻗﺘﯽ ﭘﯿﺎﻣﺸﻮ ﭘﯿﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﮔﻔﺖ：
ﺍﻭﻥ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﻭ امثال ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺭﻩ ،
ﺍﻭﻥ ﺩﺭ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺍﻣﺖ ﻣﻨﻮ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ …!
ﺍﯾﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ طیب ۶۰ ﺳﺎﻝ ﻧﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﻧﺪ ﻧﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺖ ،
ﻓﻘﻂ ﺍﺩﺏ ﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﺍ ( سلام الله علیها ) …
” که شد حر انقلاب “

ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻃﻠﺒﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﺣﺎﻧﯿﻮﻥ ﻗﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ی ۶۰ ﺳﺎﻟﺸﻮ ﻗﻀﺎ کردن …

معرفت که داشته باشی ،
حتی اگه بد باشی ،
بالاخره یه روز بر می گردی …
میشکفی …
پر می کشی …
و اوج می گیری …بله مردی ومردانگی زمان ومکان نمیشناسه ،
فرقی نمیکنه مخالف باشی ،موافق باشی ،فقط مهم اینه که جوهرش داشته باشی،

” درست مثل شهید طیب حاج رضایی “

امام علی علیه السلام :
ما جَفَّتِ الدُّموعُ إلّا لقَسوةِ القلوبِ، و ما قَسَتِ القلوبُ إلّا لِكَثْرةِ الذُّنوبِ؛
چشمها نخشكيد مگر بر اثر سخت دلى و دلها سخت نشد مگر به سبب گناه زياد.

بحار الأنوار : ج60 ،ص73، ح354

مرگ معاویه

دراین روزدرسال 60ه معاویة بن ابی سفیان لعنة الله علیه درسن 78سالگی در شام به درکات جهنم شتافت. روز شادی اهل ایمان و حزن واندوه اهل کفر وطغیان است. وروزه این

روز به جهت شکر الهی برهلاکت معاویه مستحب است.[1]

ماجرای مرگ معاویه

آخرالامر معاویه در مسیر مکه به شام بیمار شد، به حدی که می لرزید و دهان او بسته نمی شد، تا وارد شام شد ودرآنجا جان به مالک دوزخ داد ورهین اعمال خویش گردید. هنگام مرگ سن او را 75 یا 82 یا 92 سال نقل کرده اند.

جنایات او زیاده از آن است که دراین مختصر بگنجد ولی درهنگام مرگ به یکی از خواص خود گفت: چند گناه بزرگ کرده ام: حق علی بن ابی طالب (ع)را غصب کردم، حسن بن علی را با فریب دادن جعده به شهادت رساندم، ویزید را به جانشینی خود انتخاب کردم، وحجر بن عدی واصحاب او را به قتل رساندم.[2]

در مرگ معاویه بعضی فقط ماه را ذکر کرده اند[4]وبعضی 4رجب[5]وبرخی 22 رجب ذکر نموده اند.[6] 12 رجب، 14رجب، 15رجب هم نقل شده است که این 3قول به یکدیگر نزدیک ترند.

1 . مسار الشیعة: ص 34. فیض العلام: ص 316.

2.منتخب التواریخ : ص 449. وقایع الایام: ج رجب ، ص 173.

3 . درجات الرفیعة: ص 432. تاریخ الخفاء: ص 198.

4. تاریخ بغداد: ج1 ص 200.

5 . زاد المعاد: ص 35. تقویم المحسنین: ص 18. فیض العلام: ص 316.

6 . زاد العماد: ص 35. مصباح کفعمی: ج2 ص 598. فیض العلام: ص 316. تتمة المنتهی: ص 47، 48، 50، 51، 52. منتخب التواریخ: ص 448-449. وقایع الایام : ج رجب، ص 174.

سالروز درگذشت عالم فقیه نامدار شیخ جعفر کاشف الغطا

در کتاب «قصص العلما» تنکابنی و «عبقات العنبریة لطبقات الجعفریة» شیخ محمد حسین کاشف‌الغطاء و «روضات الجنات» خوانساری آمده است: شیخ جعفر کاشف‌الغطاء در زیارت بیت‌الله الحرام از خدا درخواست عجیبی را مطرح کرد.

همراهان ایشان، مرحوم سید مهدی بحرالعلوم و سید محمدجواد عاملی (صاحب مفتاح الکرامه) نقل می‏کنند که شیخ جعفر داخل بیت‌الله الحرام شد و چنین دعا کرد: «خدایا، خاندان و ذریه ‏ام را بی فقیه مگذار!»، سید بحرالعلوم به او گفت: «ای شیخ: خدا دعایت را مستجاب خواهد کرد».

اکنون و با گذشت بیش از دو قرن از این موضوع خاندان کاشف‌الغطاء علمای برجسته‌ای را تربیت کرده و این خاندان عالم‌پرور همچنان به فعالیت‌های علمی دینی خود ادامه می‌دهد و اکنون دو دهه‌ای است مؤسسه «کاشف الغطاء العامة» با هدف احیای یادگارهای اهل‌بیت (ع) در شهر مقدس نجف تأسیس شده است.

پایگاه خبری فرهنگ انقلاب اسلامی

به ذکر سه فائده مهم مشورت از لسان مبارک نبی مکرم اسلام (ص) بسنده میشود:
1. هدایت یافتن به رشد و صواب
وجود مکرم رسول الله (ص) میفرمایند: «ما من رجل یشاور احدا الا هدی الی الرشد»1؛ هیچ کسی نیست که با شخصی مشورت کند مگر اینکه به رشد هدایت شود.

2. دفع کننده پشیمانی
همچنین آن حضرت (ص) میفرمایند: «المشاوره حصن من الندامه.»2مشورت حصار ندامت (و پشیمانی) است.

3. ایمنی بخش از ملامت دیگران
آن حضرت (ص) میفرمایند: «المشاوره … وأمن من الملامه.»3
توضیح: کسی که مشورت میکند از دو حال خارج نیست: یا رأی و نظری که از مشورت استخراج میگردد درست و صواب است یا نادرست و ناصواب، در صورت اول که هیچ پشیمانی و ملامتی نیست چون به صلاح و مصلحت رسیده است و در صورت دوم نیز پشیمان نیست و کسی او را ملامت نمیکند زیرا او به وظیفه خودش عمل کرده است و از عقل جمعی استفاده نموده و کوتاهی نکرده است.

1.طبرسی، 1372: ذیل آیه 39 شوری.
2.پاینده، بیتا: ص448.
3. همان: ص 448

منبع:فصلنامه علمی-تخصصی محفل

9اردیبهشت ماه روز شوراها

به حکم آیه شریفه: « لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ» (احزاب/21)؛ وجود مقدس رسول الله (ص) در تمام ابعاد و شئون زندگی الگوی نیکو میباشند و در نظام هستی در نیکو بودن الگو، هیچ کس بالاتر از آن وجود مقدس (ص) نیست چون آن حضرت اشرف الانبیاء و المرسلین میباشند و حال که آن وجود مبارک در تمام ابعاد زندگی الگوی نیکو میباشند پس زندگی آن وجود نورانی باید سبک و روش خاصی داشته باشد تا امت اسلام بتوانند سیره و سبک زندگی ایشان را یاد بگیرند و به آن تأسی کنند و به کمالات شایسته انسانی نائل گردند. از آنجا که زندگی آن حضرت روشمند است لذا کتابهایی در موضوع سیره نبوی و سنن النبی نوشته شده است تا امت اسلامی به سیره عملی آن حضرت تأسی کنند. یکی از سنتها و سبکهای زندگی آن حضرت مشورت بوده که بیشتر در مواجه با جامعه و نحوه کشور داری متبلور شده است. به حکم آیه شریفه «… وَ شاوِرْهُمْ فِی الْأَمْرِ… »1  آن وجود مطهر به امر خدای متعال مأمور بودند که با اصحاب خودشان مشورت کنند.
علامه طباطبایی (ره) در تفسیر این بخش از آیه شریفه میفرمایند: «انما سیق لیکون امضاءً لسیرته (ص) فانه کذلک کان یفعل و قد شاورهم فی امر القتال قبیل یوم احد و فیه اشعار بانه انما یفعل ما یؤمر و الله سبحانه عن فعله راضٍ. »2 یعنی سیره رسول الله (ص) مشورت با اصحاب خودشان بود و خدای متعال با این آیه شریفه میخواهند بفرمایند که سیره رسولشان که مشورت بود را امضاء میفرمایند و از این کار راضی هستند و مشورت آن حضرت با اصحاب خودشان به امر خدای متعال بوده است.

1. آل عمران/ 159.
2. طباطبایی، 1417: 4/ 59.

منبع:فصلنامه علمی-تخصصی محفل