سوال: آیا نماز کسی که نماز دوم را بر اوّلی مقدّم داشته، مثلاً نماز عشا را جلوتر از مغرب خوانده، صحیح است؟

جواب. اگر بر اثر اشتباه یا غفلت نماز دوم را مقدّم داشته و بعد از تمام شدن نماز متوجه شده، نماز او صحیح است. ولی اگر عمدی بوده، باطل است.

اجوبة الاستفتائات، سوال ۳۶۱

روز بزرگداشت سعدی شیرازی

ستایش پروردگار

سعدی در دیباچه گلستان با نثر دلنشین و آهنگین خود این گونه به ستایش پروردگار می پردازد.

«منت خدای را عزوجل، که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت، هر نفسی که فرو می رود مُمِدّ حیات است و چون بر می آید مفرّح ذات؛ پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب.
از دست و زبان که به درآید کز عهده شکرش به در آید
بنده همان به که ز تقصیر خویش عذر به درگاه خدای آورد
ورنه سزاوار خداوندی اش کس نتواند که به جای آورد
نعمت های پروردگار

سعدی، در دیباچه گلستان، بعد از ستایش پروردگار از نعمت های او این چنین سخن می گوید: باران رحمت بی حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی دریغش همه جا کشیده.
دوستان را کجا کنی محرومتو که با دشمنان نظر داری
ای کریمی که از خزانه غیب گبر و ترسا وظیفه خورداری
ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری
همه از بهر تو سرگشته و فرمانبردار شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری
ستایش پیامبر و اهل بیت او

سعدی در دیباچه گلستان پس از ستایش پروردگار، با چند جمله کوتاه و پرمعنا به ستایش پیامبر گرامی اسلام می پردازد و سپس با یک بیت که آن را به عربی سروده، بر محمّد و آل او درود می فرستد، و بدین گون، محبت خود را به این خاندان ابراز می دارد:
بَلَغَ العُلی بِکَمالِهِ، کَشَفَ الدُّجی بِجَمالِهِ حَسُنَتْ جَمیعُ خِصاله، صلّوا عَلَیْهِ وَ الِهِ

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله با کمال خود به اوج رسید و تاریکی جهل و نادانی را با نور جمال معرفت خود زائل کرد، اخلاق او، همه نیکوست؛ [پس] بر او و اهل بیت او درود بفرستید.

منبع:پایگاه اطلاع رسانی حوزه

گاهی برای بالا رفتن از کوهی سخت و بلند، مجبور می شویم کوله ای سبک و راحت داشته باشیم. برای رفتن به خانه ای جدید، تلاش می کنیم وسایل کهنه و اضافه را دور بریزیم. در سفر، تمام وسایل خانه را با خودمان نمی بریم، بلکه اسبابی را انتخاب می کنیم که به آنها نیاز داریم، ولی گاهی این قانون در زندگی فکری و معنوی ما رعایت نمی شود. ممکن است سال ها با فکر یا احساسی اشتباه زندگی کنیم و آن را از این سال به سال بعد ببریم و هر سال بر وزن و حجم آن بیفزاییم. وقتی فکر ما این باشد که من باید کامل ترین باشم و اولین اشتباه من مساوی با نابودی من است، با این فکر که باید بتوانم نظر موافق همه را نسبت به خود جلب کنم، در واقع، دچار خطاهای شناختی هستیم. گاهی احساس منفی، چنین بلایی بر سر ما می آورد. وقتی نسبت به موفقیت کسی حسادت می ورزیم، نمی توانیم مانع موفقیت او شویم، ولی با این کار مانند دونده ای هستیم که به پای خود وزنه ای بسته است. کینه، کدورت، خشم، قهر و نامهربانی، بارهای اضافی اند که جلوی پیشرفت ما را می گیرند. روزهای روشن اعتکاف، فرصتی برای رهایی از فکرهای پردردسر و گذشتن از کسانی است که نسبت به آنها احساس خوبی نداریم. با گذر از منشأ هیجان های منفی، این بار اضافی را بر زمین می گذاریم و با آمادگی بیشتر، به سمت قله های بلند معنویت و موفقیت پیش می رویم. خداوند با فرستادن انسان های کامل کوشیده است به ما کمک کند تا بارهای اضافی را زمین بگذاریم و بگذریم. یکی از موهبت های پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله، کمک به انسان ها برای زمین گذاشتن وزنه های اضافی است.1

1. «وَیضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالأَغْلاَلَ الَّتِی کانَتْ عَلَیهِمْ». (اعراف: 157)

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

و نترسیم از مرگ

مرگ پایان کبوتر نیست 

مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد

مرگ در ذات شب دهکده، از صبح سخن می گوید…

گاه در سایه نشسته است، به ما می نگرد

و همه می دانیم

ریه های لذت، پر اکسیژن مرگ است.

سهراب سپهری

حاج اسماعيل دولابي(ره):

پدر و مادرت را نگاه كن. نگاه كردن به جمال مادرت عبادت است. فرمان مادرت را ببر، ببين كه چه بر سرتو خواهد آمد. هرچه مادرتان سختگير باشد فرمانش را ببر اگر مادرت تند باشد فرمان بردن ازاو اثرش بيشتر است.

صدق و پاكي و اخلاق و محبت را از خانه ات و از پدر و مادرت مشغول شو تا به رفقايت و از جواني شروع كن پس از آن بركتش با خداست.

طوباي محبت(دولابي)دفترسوم

آن ها که امام معصوم را تنها گذاشتند و به هنگام نیاز اسلام، به استراحت و خواب ناز فرو رفتند، قبل از آخرت و خذلان الهی در این دنیا شرمسار گشته و قبل از دیگران، خود به سرزنش خویش پرداختند.

این عبرتی است برای همه آن هایی که چشم بصیرت داشته و دارند و گذشته را چراغ راه آینده خویش قرار می دهند. امام مجتبی علیه السلام عده ای از این نادمان و پشیمان شدگان را که از اطاعت قرآن ناطق، امام علی علیه السلام سر باز زده بودند، نام می برد و در نامه ای به معاویه می نویسد: «اگر کسی بپرسد که آن پشیمان برخاسته و پشیمان نشسته کیست؟ گوییم: یکی از آن ها زبیر است که چون عهد شکنی نمود و در جنگ جمل حاضر شد، امیر مؤمنان علیه السلام اشتباه و باطل بودن زبیر را یادآور شد و روشن ساخت که آنچه زبیر به رسول گرامی اسلام نسبت می دهد نادرست است.

پس از آنکه زبیر از جنگ برگشت، اگر با توبه واقعی به بیعت پیشین خویش وفا می نمود، عهدشکنی اش مورد عفو و گذشت واقع می شد اما او در ظاهر اظهار ندامت می نمود و باطن را خدای دانا می داند.

دیگری عبد الله بن عمر است که هر گاه او را اندوهی فرا می گرفت، می گفت: هرگز بر چیزی همانند نجنگیدن در رکاب امام علی علیه السلام متأسف و غمگین نیستم و افسوس می خورم که چرا علیه گروه متجاوز به همراه امام مبارزه ننمودم.

دیگری عایشه است که هر گاه یادآور جنگش با امام علی علیه السلام می شد، می گفت: سوگند به خدا اگر از رسول خدا بیست پسر آورده بودم که هر یک همانند عبد الرحمن بن حارث بودند، و مرگ همگی آنان فرا می رسید یا دستخوش تیغ و تیر می شدند، بر من آسان تر بود از این که بر علی علیه السلام خروج کردم و شکایت آن را فقط به خدا می برم.

دیگری از آن شرمساران، سعد بن وقّاس است. چون به او خبر رسید که علی علیه السلام (در جنگ خوارج) ذو الثّریّة را کشته است ـچنان که پیامبر صلی الله علیه و آله خبر داده است ـ بر کردار خویش اندوهگین شده، دچار اضطراب و نگرانی شد و گفت: «والله لو علمتُ انَّ ذلک کذلک لَمِشیتُ اِلیه وَ لَو حَبوا؛ به خدا سوگند اگر این روز را می دانستم، به سوی علی علیه السلام می شتافتم اگر چه با سر و سینه راه را می پیمودم.»(1)

1- ناسخ التواریخ، بخش امام حسن مجتبی ـ7ـ، ج 1، ص 222.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله :
اَلعِبادَةُ سَبعَةُ أجزاءٍ أفضَلُها طَلَبُ الحَلالِ؛
پرستش، هفت بخش است و برترين بخش آن، طلب روزىِ حلال است.
گزیده تحف العقول: ح17