گاهی برای بالا رفتن از کوهی سخت و بلند، مجبور می شویم کوله ای سبک و راحت داشته باشیم. برای رفتن به خانه ای جدید، تلاش می کنیم وسایل کهنه و اضافه را دور بریزیم. در سفر، تمام وسایل خانه را با خودمان نمی بریم، بلکه اسبابی را انتخاب می کنیم که به آنها نیاز داریم، ولی گاهی این قانون در زندگی فکری و معنوی ما رعایت نمی شود. ممکن است سال ها با فکر یا احساسی اشتباه زندگی کنیم و آن را از این سال به سال بعد ببریم و هر سال بر وزن و حجم آن بیفزاییم. وقتی فکر ما این باشد که من باید کامل ترین باشم و اولین اشتباه من مساوی با نابودی من است، با این فکر که باید بتوانم نظر موافق همه را نسبت به خود جلب کنم، در واقع، دچار خطاهای شناختی هستیم. گاهی احساس منفی، چنین بلایی بر سر ما می آورد. وقتی نسبت به موفقیت کسی حسادت می ورزیم، نمی توانیم مانع موفقیت او شویم، ولی با این کار مانند دونده ای هستیم که به پای خود وزنه ای بسته است. کینه، کدورت، خشم، قهر و نامهربانی، بارهای اضافی اند که جلوی پیشرفت ما را می گیرند. روزهای روشن اعتکاف، فرصتی برای رهایی از فکرهای پردردسر و گذشتن از کسانی است که نسبت به آنها احساس خوبی نداریم. با گذر از منشأ هیجان های منفی، این بار اضافی را بر زمین می گذاریم و با آمادگی بیشتر، به سمت قله های بلند معنویت و موفقیت پیش می رویم. خداوند با فرستادن انسان های کامل کوشیده است به ما کمک کند تا بارهای اضافی را زمین بگذاریم و بگذریم. یکی از موهبت های پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله، کمک به انسان ها برای زمین گذاشتن وزنه های اضافی است.1

1. «وَیضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالأَغْلاَلَ الَّتِی کانَتْ عَلَیهِمْ». (اعراف: 157)

پایگاه اطلاع رسانی حوزه