سكينه ، دختر امام حسين (ع ) نعش پدر را در آغوش گرفت ، هر چه كردند پدر را رها كند، ممكن نشد؛ تا آن كه عده اي اعراب آمدند و به عنف و جبر او را از بدن بابايش جدا كردند.

از سكينه خاتون نقل شده است كه در همين حال شنيدم پدرم مي فرمود:

شيعتي ما ان شربتم ماء عذب فاذكروني

او سمعتم بشهيد او غريب فانذبوني

ليتكم في يوم عاشورا جمعيا تنظروني

كيف استسقي لطفلي فابوا ان يرحموني

شيعيانم ! هر گاه آب گوارا مي نوشيد، مرا ياد كنيد؛ يا اگر غريب و شهيدي را ديديد، بر من بگرييد. اي كاش در روز عاشورا بوديد و مي ديديد چگونه براي طفل شير خوارم آب طلب مي كردم و بر من رحم نكردند.(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص118

(1)بحارالانوار، جلد 45، ص 58؛ نفس المهموم ، ص 386.

سپاه عمربن سعد به سركردگي شمر بن ذي الجوشن ،خيمه گاه را محاصره كردند. شمر ملعون دستور داد: وارد خيمه ها شويد و زينت و زيور زنان را غارت كنيد! جمعيت وارد خيام و حرم رسول خدا (ص ) شدند و هرچه بود، به غارت بردند. حتي گوشواره حضرت ام كلثوم ، دختر اميرالمؤ منين (ع ) را از گوشش كشيدند و گوشهاي آن مخدره را پاره كردند اراذل كوفه جامه زنان را از پشت سر مي كشيدند تا از بدنشان بيرون آورند.(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص117

(1)حياة الامام الحسين (ع ) ج 3 ص 300

در كتاب ((مبكي العينون )) آمده : در شب شام غريبان ، حضرت زينب (س ) در زير خيمه نيم سوخته ، اندكي خوابيد، در عالم خواب مادرش حضرت فاطمه زهرا(س ) را ديد. عرض كرد: مادرجان ، آيا از حال ما خبر داري ؟!

حضرت فاطمه زهرا (س ) فرمود: تاب شنيدن ندارم . حضرت زينب (س ) عرض كرد: پس شكوه ام را به چه كسي بگويم ؟

حضرت فاطمه زهرا (س ) فرمود: ((من خود هنگامي كه سر از بدن فرزندم حسين (ع ) جدا مي كردند، حاضر بودم . اكنون برخيز و حضرت رقيه (س ) را پيدا كن .))

حضرت زينب (س ) از جا بر خاست . هر چه صدا زد، حضرت رقيه (س ) را نيافت . با خواهرش ام كلثوم (ع )، در حالي كه گريه مي كردند و ناله سر مي دادند، از خيمه بيرون آمدند و به جستجو پرداختند؛ تا اينكه نزديك قتلگاه صداي او را شنيدند. آمدند كنار بدنهاي پاره پاره ؛ رقيه (س ) خود را روي پيكر مطهر پدر افكنده و در حالي كه دستهايش را به سينه پدر چسبانيده ، است درد دل مي كند.

حضرت زينب (س ) او را نوازش داد. در اين وقت سكينه (ع ) نيز آمد و با هم به خيمه بازگشتند.

در مسير راه ، سكينه (س ) از رقيه (ع ) پرسيد: چگونه پيكر پدر را جستي ؟ او پاسخ داد: ((آن قدر پدر پدر كردم كه ناگاه صداي پدرم را شنيدم كه فرمود: بيا اينجا، من در اينجا هستم ))(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص116

(1)سرگذشت جانسوز حضرت رقيه (س ) ص ‍ 27

راوي گويد: به خدا قسم هرگز فراموش نمي كنم زينب دختر علي (ع ) را كه بر برادرش حسين (ع ) ندبه و ناله مي كرد و با صداي اندوهناك و دلي پر غم فرياد مي زد:

((يا محمداه ! اي جد بزرگوار كه درود فرشتگان بر تو باد! اين حسين توست كه در خون خود غلطان است و اعضايش از يكديگر جدا شده است و اينان دختران تو هستند كه اسير شده اند. از اين ستمها به خداوند و به محمد مصطفي (صلي الله عليه و آله و سلم ) و به علي مرتضي و به فاطمه زهرا و حمزه سيدالشهداء شكايت مي كنم .

يا محمداه ! اين حسين توست كه در زمين كربلا برهنه و عريان افتاده است

و باد صبا خاكها را بر بدن او مي پاشد. اين حسين توست كه از ستم زنازادگان كشته شده است . آه و افسوس ! امروز روزي است كه جدم رسول خدا عليهم السلام از دنيا رفت . اي ياران محمد! اينان فرزندان پيغمبر شمايند كه آنان را مانند اسيران به اسيري مي برند))

در روايت ديگري وارد شده است كه زينب (س ) عرض كرد:

((يا محمداه ! دخترانت اسير و فرزندانت كشته شدند و باد صبا خاكها را بر آن بدنها مي پاشد. اين حسين توست كه سرش را از قفا بريدند و عمامه و رداي او را به غارت بردند.

پدرم فداي آن كسي باد كه ظهر دوشنبه لشكرش را قتل و غارت كردند.

پدرم فداي آن كسي باد كه خيمه هاي او را گسيختند.

پدرم فداي آن كسي باد كه ديگر كسي ندارد كه اسير گرفته شود.

پدرم فداي آن كسي باد كه زخم بدنش طوري نيست كه مرهم پذير باشد.

پدرم فداي آن كسي باد كه دوست بداشتم جانم فداي او شود.

پدرم فداي آن كسي باد كه دل پر از غم و غصه بود تا از دنيا رفت .

پدرم فداي آن كسي باد كه لب تشنه بود و با لب عطشان شهيدش ‍ كردند.

پدرم فداي آن كسي باد كه جدش محمد مصطفي عليهم السلام پيغمبر خداست .

جانم فداي كسي باد كه او فرزند كسي است كه خورشيد به خاطر نماز او برگردانده شد.)) راوي گويد: به خدا قسم زينب (س ) از گريه خود،

هر دوست و دشمني را به گريه انداخت .(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص115

(1)لهوف ، ص 153

علي بن الحسين (ع ) هنگامي كه چشمش بر بدنهاي بي سر آنان افتاد و در بين آنان جگر گوشه حضرت زهرا را به گونه اي ديد كه به واسطه عمق فاجعه و شدت آن آسمانها شكافته ، زمين از هم گسيخته مي شود و كوها فرو مي ريزد، بر آن حضرت خيلي دشوار آمده و ناراحتي اش فزوني يافته و آثار اين حالات در چهره اش ‍ نمايان شد. زينب (س ) بر اين حالت ترسيده شروع به دلداري و تسلاي آن حضرت نمود با اينكه صبر خود حضرت به پايه اي بود كه كوهها همتاي صبر و بردباري اش نبودند. از جمله مطالبي كه به آن حضرت گفت ، اين عبارات بود:

((اي يادگار جد و پدر و برادرم ! به خدا سوگند آنچه كه پيش آمده ، تعهدي بوده كه خداوند از جد و پدرت گرفته و خداوند متعال از مردماني ميثاق و عهد گرفته است كه فراعنه اين زمين آنان را نمي شناسند ولي آنان در بين ساكنان آسمانها معروفند، آنان اين پيكرهاي پاره پاره و اين بدنهاي به خون آغشته را جمع آوري و دفن خواهند كرد و در اين سرزمين براي پدرت كه سالار شهيدان است ، پرچمي خواهند افراشت كه در گستره زمان و گذشت شب و روز آثارش محو نشده و فرسوده نخواهد گشت . پيشوايان كفر و رهبران گمراهي در محور نابودي اش خواهند كوشيد و جز ترقي و رشد و اعتلا براي آن علم و پرچم اثري نخواهد داشت .))(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص114

(1)فاطمه زهرا (س ) شادماني دل پيامبر، ص ‍ 866

سالروز شروع جنگ صفین

نطفه جنگ

مقدمات جنگ صفین از زمانی آغاز شد که امام علی(ع) به خلافت رسید. زیرا امام(ع) در ابتدا خواست عبدالله بن عباس را به حکومت ‏شام بفرستد و نامه‏‌ای به معاویه نوشت و در آن، ضمن آگاه کردن او از این که مردم بدون مشورت او عثمان را کشتند، اما اکنون از روی مشورت و اجتماع، او را به خلافت انتخاب کرده‌اند، از او خواست تا همراه اشراف شام به مدینه بیاید.

در یکی از نامه‌هایی که امام علی(ع) به معاویه نوشت اینگونه آمده است که : “بیعت من یک بیعت عمومی است و شامل همه افراد مسلمین می‌باشد، اعم از کسانی که در موقع بیعت در مدینه حاضر بوده و یا کسانی که در بصره و شام و شهرهای دیگر باشند و تو گمان کرده‌ای ‏که با تهمت زدن قتل عثمان نسبت به من می‌توانی از بیعت من سر پیچی کنی . همه می‌دانند که او را من نکشته‌ام تا قصاصی بر من لازم آید و ورثه عثمان در طلب خون او از تو سزاوارترند و تو خود از کسانی هستی که با او مخالفت کردی و در آن موقع که از تو کمک خواست وی را یاری نکردی تا کشته شد.” اما معاویه پاسخی به نامه نداد.

پس از خاتمه جنگ جمل، امام(ع) در کوفه مستقر شد و کوشید معاویه را به اطاعت قانع کند.

آغاز جنگ

سرانجام سپاه امام(ع) در مرز روم، در شمال عراق و سوریه با سپاه شام برخورد کرد. امام(ع) مالک اشتر را به سوی آنها فرستاد و به او تاکید کرد که به هر روی نباید آغازگر جنگ باشد. با آمدن مالک، سپاه شام درگیری را آغاز کرده و دو طرف به نبرد با یکدیگر پرداختند. پس از آن، سپاه شام عقب نشینی کرد.

برای برخی سوال بود که امام علی(ع) چگونه با اینان که مسلمان هستند می‌جنگد، در حالی که پیامبر (ص) فرموده بود: “ما مامور به جنگ هستیم تا وقتی که شهادت به توحید بدهند، در آن وقت، جان و مالشان در امان است.” که عمار یاسر به این افراد چنین پاسخ داده بود: “این سخن درست است، اما اینان اسلام نیاورده‌اند، در باطن کفر می‌ورزیدند تا امروز که اعوان و انصاری پیدا کرده‌اند.”

تعداد کشته شدگان

بیش‌تر مورخان گفته‌اند: از طرفین هفتاد هزار نفر کشته شدند که از این تعداد، چهل و پنج هزار نفر از لشکر معاویه و بیست و پنج هزار نفر از لشکر امام علی(ع) بودند.

از جمله شهدای سپاه امام علی (ع) بیست و پنج نفر از بدریون(کسانی که در جنگ بدر در رکاب پیامبر اسلام(ص) جنگیدند) بودند که در جنگ صفین به دست شامیان کشته شدند.از جمله:

عمار یاسر
خزیمه ذوالشهادتین
هاشم بن عتبه
سهیل بن عمرو انصاری
عبدالله بن کعب مرادی
ابوحازم بجلی
یعلی بن امیه

دیده شده توسط نویسنده وبلاگ در کتاب تبلیغ

علامه مقرم مي گويد: ((…زنان گفتند: شما را به خداوند سوگند مي دهيم كه ما را از كنار اجساد كشتگان عبور دهيد. هنگامي كه چشمشان بر پيكرهاي پاره پاره شده افتاد، در حالي كه نيزه ها بر بدنهايشان ميخكوب و شمشيرها از خونشان رنگين و اسبها لگد كوبشان كرده و آنان را درهم كوبيده بودند، شيون و ناله سر داده بر سر و صورت زدند. زينب (س ) فرياد بر آورد: وا محمدا، اي رسول خدا! اين حسين است كه بدين سان برهنه افتاده ، به خاك و خون آغشته گرديده و رگ و پيوندش از هم گسيخته است و اينان دختران تو هستند كه به اسارت مي روند و فرزندان تو كه كشته شده اند. در اين حال هر دوست و دشمني بر حالشان گريست ، به گونه اي كه حتي از ديدگان اسبها اشك سرازير شده بر دست و پايشان فرو ريخت بعد دستها را زير بدن برادر برده به سوي آسمان بلند كرده گفت : خداي من ! اين قرباني را از ما بپذير!))(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص113

(1)فاطمه زهرا (س ) شادماني دل پيامبر، ص ‍ 62