طبق بعضي روايت ، بعد از رحلت حضرت رقيه (س ) يزيد دستور داد چراغ و تخته غسل را ببرند، و او را با همان پيراهن كهنه اش ‍ كفن كنند.

زنان شام ازدحام كردند و در حالي كه سياه پوش شده بودند، براي بدرقه اهل بيت (ع ) از خانه ها بيرون آمدند. صداي ناله و گريه آنها از هر سو شنيده مي شد و با كمال شرمندگي با اهل بيت (ع ) وداع نمودند، و تا كاروان اهل بيت (ع ) پيدا بود، مردم شام گريه مي كردند.(1)

زينب (س ) از اين فرصت استفاده هاي بسيار كرد. از جمله اينكه هنگام وداع ، ناگاه سر از هودج بيرون آورد و خطاب به مردم شام فرمود:

((اي اهل شام ، از ما در اين خرابه امانتي مانده است ؛ جان شما و جان اين امانت . هر گاه كنار قبرش برويد (او در اين ديار غريب است ) آبي بر سر مزارش بپاشيد و چراغي در كنار قبرش روشن كنيد))(2)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص99

(1)الخصائص الزينبيه ، ص 296.
(2)رياض القدس ، ج 2 ص 237

زينب (س ) خواهر امام حسين (ع ) كودك را بيرون آورد و گفت : ((برادر جان ! اين كودك تو، سه روز است كه آب ننوشيده است . براي او جرعه اي آب بخواه )). پس حضرت او را بالاي دست گرفت و فرمود: ((اي مردم ! شما پيروان و خانواده ام را كشتيد و تنها همين كودك باقي مانده است كه از تشنگي بي تاب شده ؛ او را با جرعه اي آب سيراب كنيد.))

هنگامي كه حسين (ع ) با ايشان سخن مي گفت ، يك نفر از لشكريان تيري پرتاب نمود كه گلوي كودك امام را پاره كرد. سپس امام او را نفرين كرد كه اجابت آن به دست مختار به وقوع پيوست . هنگامي كه حرملة را دستگير كردند و مختار او را ديد گريست و گفت : ((واي بر تو! چه چيز سزاي كار توست كه كودكي كوچك را كشتي و گلويش را دريدي . اي دشمن خدا! آيا نمي دانستي كه او فرزند پيامبر است ؟)) سپس دستور داد تا او را نشانه تيرها قرار دهند و آن قدر به او تير زدند تا مرد.(1)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص97

(1)- لهوف ص 137

زينب (س ) زودتر از برادرش امام حسين (ع ) به بالين علي اكبر رفت ، زيرا مي دانست كه امام علاقه بسياري به علي اكبر داد. اگر او را كشته ببيند، ممكن است روح از بدنش مفارقت نمايد، از اين رو زينب (س ) با اين كارش امام را نگذاشت ، بلكه او را به حضور ناموس متوجه ساخت ، با توجه به اينكه براي انسانهاي غيور، حفظ ناموس ، بسيار مهم است .1

امام حسين (ع ) با شتاب به بالين جوانش آمد و ايستاد و فرمود:

((قتل الله قوما قتلوك ، يا بني ما اجراءهم علي الرحمان و انتهاك حرمة الرسول )).

خداوند آن قوم را بكشد كه تو را كشتند. اي پسرم ! چه بسيار اين مردم بر خدا و دريدن حرمت رسول خدا، گستاخ و بي باك گشته اند؟

اشك از ديدگان امام سرازير شد، سپس فرمود: ((علي الدنيا بعدك العفا)) بعد از تو خاك بر سر دنيا.

در اين حال ، زينب كبري (س ) از خيمه بيرون دويده ، و فرياد مي زد: اي برادرم ، و اي برادرم ! با شتاب آمد و خود را به روي پيكر به خون تپيده آن جوان افكند.

حسين (ع ) سر خواهر را بلند كرد و او را به خيمه باز گردانيد.(2)

بغل كردن بدن علي اكبر(ع )

در روايت ديگري آمده : بانوان حرم كه حضرت زينب (س ) جلودار آنها بود، به استقبال جنازه علي اكبر (ع ) شتافتند، زينب (س ) وقتي كه به جنازه رسيد، آن را در بغل گرفت و با شور و هيجان عجيب ، و قلب پر درد و با جان دل صدا مي زد: علي جان ! علي جان !(3)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص96

(1)معالي السبطين ج 1 ص 415

2- ترجمه ارشاد مفيد ج 2 ص 110.

(3)سوگنامه آل محمد ص 280

چرا امام جمعه با تکیه بر سلاح خطبه می خواند؟

اولاً: این حکم الزامی نیست؛ یعنی از واجبات نیست، بلکه مستحب است.
ثانیاً: این استحباب، اختصاص به اسلحه ندارد، بلکه تکیه بر عصا نیز کافی است.
اما در مورد دلیل و فلسفه‌ی این حکم استحبابی چیزی در روایات ذکر نشده است. ممکن است فلسفه آن نشان دادن آمادگی کامل امام جمعه و نمازگزاران برای حضور در تمام صحنه‌های دفاع از اسلام، بویژه پیکار و جهاد باشد؛ یا نشانه‌ی شوکت و عظمت اسلام باشد؛ چنان‌که ممکن است عصا برای حفظ و کمک به خطیبی باشد که باید مدتی در حال ایستاده خطبه می‌خواند.

اولین شهید محراب در جمهوری اسلامی ایران آیت الله محمد علی قاضی طباطبایی فرزند حاج سید باقر در سال 1293 شمسی در شهر تبریز متولد شد . وی تحصیلات مقدماتی را در تبریز خواند و در سال 1359 قمری راهی حوزه علمیه قم شد و از دروس آیات عظام؛ سید حجت کوه کمره ای، بروجزدی و امام خمینی کسب علم کرد. در سال 1369 قمری از قم عازم حوزه علمیه ی نجف شد و در نزد فقهای نامی چون آیت الله کاشف الغطاء مشغول کسب علم و دانش شد . با آغاز نهضت انقلاب اسلامی به رهبری ضرت امام خمینی ، آیت الله قاضی رهبری و هدایت نهضت را در آذربایجان بر عهده گرفت، وی د راین مدت چندین نوبت دستگیر، زندانی و تبعید شد. سرانجام شهید سید محمد علی قاضی طباطبایی در شامگاه عید قربان و پس از اقامه آخرین نماز مغرب و عشاء در مسجد شعبان ، در تاریخ 58/8/10 به شهادت رسید.

دیده شده توسط نویسنده وبلاگ در کتاب تبلیغ

حمید بن مسلم می گوید : گویا من زنی که مانند خورشید طلوع کرده و آشکار شونده است رامی بینم که برای کشته شدن علی اکبر هیجده ساله ، یا بیست و پنج ساله ) با شتاب (از خیمه ) بیرون شده به هلاک و تباهی شدن فریاد می زند و می فرماید :

ای حبیب و دوست من ، ای میوه دلم ، ای روشنی چشمانم !

پس پرسیدم : آن زن کیست ؟

کفته شد : او زینب دختر علی (ع ) است ، و آمد و بر روی (جسد و تن ) او (علی اکبر) افتاد پس امام حسین (ع ) آمد و دستش را گرفته او را به خیمه و خرگاه باز گردانید و به جوانان خود روی آورده فرمود : برادرتان را بردارید ، پس آنان او را از جای افتادنش به زمین برداشته آوردند تا نزد خیمه ای که در جلو آن کارزار می نمودند ، نهادند.

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص76

حسین (ع ) که از شهادت علی (ع ) باخبر شد ، از خیمه بیرون آمده به بالین جوان قرار گرفت و همچنین که می گریست و اشک اندوه می بارید ، فرمود : جوان من ! خدا بکشد کشندگان تو را ، چقدر این بی حیامردم بر خدا جری شدند و چگونه پرده احترام رسول خدا را دریدند .

سپس اضافه کرد : پس از شهادت تو ، خاک بر سر دنیا و زندگانی آن .

زینب (س ) که از شهادت یادگار برادرش باخبر شد ، به سرعت از خیمه بیرون آمده ، با ناله اندوهناکی برادر و برادرزاده را ندا می داد و بالاخره بی تاب شده ، خود را بر اندام او افکند .

امام حسین (ع ) که خواهر را سخت ناراحت دید پیش آمده او را از روی نعش فرزند بزرگوارش برداشت و او را به خیمه ها روانه کرد و به جوانان دستور داد و فرمود : اینک بیایید نعش برادرتان را بردارید .

آنها حسب الامر آمده و نعش پاکیزه یادگار حیدر کرار را در پیش خیمه ای که برابر آن کارزار می کردند گذاردند .

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص75

هنگامی که زینب (س ) برادرش حسین (ع ) را دید که تنها از کنار نهر علقمه باز می گردد ، با خواهران دیگر با صدای جانسوز فریاد می زدند :

((وا اخاه ! وا عباساه ! وا قله ناصراه ! واضیعتاه ! من بعدک ))؛ وای برادرم ، وای عباس ، وای از کمی یاور و مصایب جانکاه ، وای از دیدن جای خالی تو !

زینب (س ) به امام حسین (ع ) عرض کرد : ((چرا برادرم عباس را با خود نیاوردی ؟ ))

امام (ع ) در پاسخ فرمود : ((خواهرم ! هر چه خواستم بدن برادرم را بیاورم ، دیدم به قدر اعضای بدنش پر اثر زخمها از همدیگر گسیخته که نتوانستم ، آن را حرکت دهم . ))

زینب (س ) گفتار فوق را به زبان می آورد و می گریست ، از جمله گفت :

((آه ! از کمی یاور و فقدان برادر ! ))

امام حسین (ع ) فرمود : ((آری ، آه از فقدان برادر و شکستن کمر ! )) .

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص75