زينب (س ) زودتر از برادرش امام حسين (ع ) به بالين علي اكبر رفت ، زيرا مي دانست كه امام علاقه بسياري به علي اكبر داد. اگر او را كشته ببيند، ممكن است روح از بدنش مفارقت نمايد، از اين رو زينب (س ) با اين كارش امام را نگذاشت ، بلكه او را به حضور ناموس متوجه ساخت ، با توجه به اينكه براي انسانهاي غيور، حفظ ناموس ، بسيار مهم است .1

امام حسين (ع ) با شتاب به بالين جوانش آمد و ايستاد و فرمود:

((قتل الله قوما قتلوك ، يا بني ما اجراءهم علي الرحمان و انتهاك حرمة الرسول )).

خداوند آن قوم را بكشد كه تو را كشتند. اي پسرم ! چه بسيار اين مردم بر خدا و دريدن حرمت رسول خدا، گستاخ و بي باك گشته اند؟

اشك از ديدگان امام سرازير شد، سپس فرمود: ((علي الدنيا بعدك العفا)) بعد از تو خاك بر سر دنيا.

در اين حال ، زينب كبري (س ) از خيمه بيرون دويده ، و فرياد مي زد: اي برادرم ، و اي برادرم ! با شتاب آمد و خود را به روي پيكر به خون تپيده آن جوان افكند.

حسين (ع ) سر خواهر را بلند كرد و او را به خيمه باز گردانيد.(2)

بغل كردن بدن علي اكبر(ع )

در روايت ديگري آمده : بانوان حرم كه حضرت زينب (س ) جلودار آنها بود، به استقبال جنازه علي اكبر (ع ) شتافتند، زينب (س ) وقتي كه به جنازه رسيد، آن را در بغل گرفت و با شور و هيجان عجيب ، و قلب پر درد و با جان دل صدا مي زد: علي جان ! علي جان !(3)

منبع: عباس عزیزی،کتاب:دویست داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع)، چاپ چهارم،1381 ،ص96

(1)معالي السبطين ج 1 ص 415

2- ترجمه ارشاد مفيد ج 2 ص 110.

(3)سوگنامه آل محمد ص 280