اصل اباحه

اصل اباحه به معنای حکم اولی عقل به جواز تصرف در اشیا با قطع نظر از وجود شرع وحکم شارع نسبت به آنها می باشد یعنی اثبات کننده حکم در مر حله ظاهر می باشد. ازمجاز بودن تصرف می توان متوجه شد که انسان می تواند اموال خود را به دیگری صلح کند.
طبق این اصل حکم به مباح بودن وحلال بودن و جواز است. بنا براین اگر حرام بودن چیزی مورد تردید قرار گرفت حکم به حلال بودن آن می کنیم زیرا الزام شرعی نیازمند نص شارع است و فرض این است که در مورد مشکوک نصی برآن وارد نشده است.1
اباحه می تواند در مورد افعال عادی انسان که ضرری به دیگران نمی زند نیز جاری گردد. با دقت نظر در می یابیم که اصل اباحه افعال عادی انسان وتصرف در اشیاءرا در زمان شک وتردید جایز می شمرد و شخص متصالح نیز با صلح کردن مال یا منفعت خود به دیگری او را مجاز به تصرف می کند و رابطه این دو عموم و خصوص مطلق می باشد.

برگرفته از پايان نامه خانم اعظم خطيري(طلبه مركز تخصصي تفسير و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها)

1. حسن بن آقا بزرگ موسوى بجنوردى ، همان کتاب ،ص12